Οι κουκούλες βγήκαν. Μια απάντηση και ΤΕΛΟΣ

Claude Monet: "Venice Twilight"

Κάποιοι τις τελευταίες μέρες ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Ένα πρόσωπο άρρωστο, σκοτεινό, αποκρουστικό, γεμάτο μίσος και στέρηση, που προκαλεί θλίψη και οίκτο σε αυτούς που το «αντικρίζουν». Τα γνωστά «ανώνυμα» κι ανάμεσά τους, μαέστρος που διευθύνει αυτήν την παρακμιακή ορχήστρα, ένας… «επώνυμος».

Ας γυρίσω λίγο το χρόνο πίσω. Όταν ο «Οικοδόμος» έκανε την εμφάνισή του στην blogόσφαιρα και σχεδίαζα τις πρώτες αναρτήσεις, άπειρος αλλά γεμάτος με όρεξη και ενθουσιασμό για τη συνέχεια, δεν μπορούσα να φανταστώ πολλά πράγματα. Το blog δεν ξεκίνησε με αυτήν την μορφή, αυτήν την θεματολογία, δεν ξεκίνησε σαν ένα πολιτικό blog. Ήταν από την πρώτη στιγμή, παραμένει μέχρι σήμερα και θα παραμένει μέχρι να γίνει κάποια στιγμή το «κλικ» και να κατεβούν οι διακόπτες, ένα blog έκφρασης της προσωπικότητας του διαχειριστή του, της πείρας στο αντικείμενο της δουλειάς του των αγαπημένων του ασχολιών και της ταπεινής γνώμης του.

Με τον καιρό κλήθηκα από τις εξελίξεις να πάρω θέση σε όσα συνέβαιναν γύρω μας. Δεν δίστασα ούτε στιγμή. Δεν σκέφτηκα πως μπορεί να χάσω κάποιους αναγνώστες-φίλους που θα προτιμούσαν να με βλέπουν να ασχολούμαι μόνο με τούβλα και τσιμέντα, ή άντε και με πέτρινα γιοφύρια. Έκανα αυτό  ακριβώς που μου επέτασσε η συνείδησή μου. Πήρα θέση στα πολιτικά πράγματα. Και δεν κρύφτηκα ποτέ. Έκανα γνωστό σε όσους περνούν από εδώ πως ανήκω στο χώρο του ΚΚΕ με την ευρεία έννοια. Πως δεν ήμουν ποτέ (από δική μου επιλογή) μέλος του, αλλά πως ήμουν -και είμαι φυσικά- δίπλα του, από την ημέρα που κατάλαβα τι θα πει κοινωνική ανισότητα, απ’ όταν δηλαδή κατάλαβα την ζωή και τον κόσμο γύρω μου. Αυτό με αφορμή πολλές αναρτήσεις και διαλόγους που ακολούθησαν μετά μέσα από τα σχόλια, χρειάστηκε να το «φωνάξω» πολλές φορές.

Να ξεκαθαρίσω πως το blog μπορεί να υποστηρίζει τον αγώνα για την  απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά, και να οραματίζεται, να παλεύει με τις όποιες δυνάμεις του για το χτίσιμο της κομμουνιστικής κοινωνίας, δεν εκπροσωπεί όμως το ΚΚΕ, δεν εκφράζει τις επίσημες θέσεις του (υπάρχουν οι ιστοσελίδες του κόμματος και του Ριζοσπάστη για αυτό) αλλά τις υποστηρίζει και συμβάλει όσο μπορεί στη διάδοσή τους. Αυτό δεν σημαίνει για μένα απλά αναδημοσίευση των επίσημων κειμένων του κόμματος από το blog. Σημαίνει διάβασμα (με όσες δυνατότητες διαθέτω), προβληματισμό, κριτική σκέψη και πάνω απ’ όλα ελεύθερη έκφραση της δικής μου άποψης. Αυτό κάποιοι ίσως δεν μπορούν να το αντιληφτούν, κάποιοι δεν θέλουν και κάποιοι το «παρεξηγούν» -για να το πω κομψά- και το παρερμηνεύουν κατά πως θέλουν και τους βολεύει. Και κάποιοι το θεωρούν «αδυναμία» και επιτίθενται με τρόπους τόσο "πρωτότυπους" που τις τελευταίες μέρες με ξάφνιασαν.

Να κάνω μια παρένθεση εδώ και να πω πως έχω γράψει μερικές φορές πως δεν νιώθω άξιος να λέγομαι κομμουνιστής. Αυτό το έγραψα όχι από τυπική μετριοφροσύνη αλλά επειδή το πιστεύω βαθιά. Οι  λέξεις κομμουνιστής-κομμουνιστικό  έχουν κακοποιηθεί από πολλούς, έχουν υποφέρει από περισσότερους, έγιναν διαχρονικά ο μανδύας πολλών δεινών που έβλαψαν και βλάπτουν την εργατική τάξη και την κομμουνιστική υπόθεση, που συκοφάντησαν τις πανέμορφες ιδέες της κοσμοθεωρίας μας, τα πιο ευγενικά, πανανθρώπινα ιδανικά που  γέννησε η ανθρώπινη σκέψη από την εμφάνιση της στη γη. Χρησιμοποιήθηκαν από εχθρούς και «συντρόφους» για να συκοφαντήσουν, να υποσκάψουν τα θεμέλια του κόμματος της εργατικής τάξης. Έγιναν κάποτε η μόδα που ακολούθησαν οι «πολλοί» και αποτελούν συχνά το εφαλτήριο που εκτοξεύει διάφορους σαλτιμπάγκους της πολιτικής στα "μεγάλα" πόστα και στα ψηλά αξιώματα του αστικού κράτους.

Η ιδιότητα «κομμουνιστής» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια «άνθρωπος». Δεν μπορείς να γίνεις κομμουνιστής, όσο κι αν το θέλεις, όσο κι αν το πιστεύεις, αν δεν γίνεις πρώτα άνθρωπος.  Γιατί ο κομμουνιστής αφιερώνει τη ζωή του για την ανάδειξη, μέσα από την μετεξέλιξη της κοσμοθεωρίας του σε πράξη, του μεγαλείου της ανθρώπινης ψυχής, των ευγενέστερων ενστίκτων του ανθρώπου. Αγωνίζεται για  το ξερίζωμα των πιο ταπεινών καταλοίπων που δημιουργεί η διαπαιδαγώγησή του στο καπιταλιστικό περιβάλλον. Αναγνωρίζει τις αδυναμίες του, τις απιθώνει απέναντί του και τις πολεμάει. Παλεύει με τον «κακό» εαυτό του κάθε μέρα και ικανοποιείται μόνο όταν καταφέρει να τον νικήσει ολοκληρωτικά, δηλαδή ποτέ.

Ο κομμουνιστής είναι για μένα μια έννοια ιερή, ταυτόσημη της θυσίας. Μια ιδιότητα που βαραίνει τις πλάτες αυτού που την κουβαλά με περισσή ευθύνη, με ατέλειωτες απαιτήσεις σε θυσίες προσωπικές, επαγγελματικές, οικογενειακές. Με τη θυσία της ίδιας του της ζωής, όταν χρειαστεί, για να θυμηθούμε ξανά τους συντρόφους μας των πέτρινων χρόνων. Κομμουνιστής είναι ο πρωτοκαπετάνιος μας, ο Άρης, είναι ο Δήμος ο Λιγδόπουλος, είναι η Ηλέκτρα μας, είναι ο «μπάρμπας» ο Πλουμπίδης, είναι η Βαγγελίτσα η Κουσιάντζα, είναι οι χιλιάδες νεκροί-ζωντανοί ήρωες του λαού μας, γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί, που θυσιάστηκαν για να μπορούμε εμείς σήμερα να βγάζουμε πάνω σ’ ένα πληκτρολόγιο τα ‘σώψυχά μας. Είναι μια ιδιότητα πολύ «βαριά» για να την οικειοποιείται ο καθένας και να την περιφέρει από δω κι από κει.

Επανέρχομαι στα προηγούμενα. Δεν ασκείται δημοσιογραφία σ’ αυτό το blog.  Γράφονται κατά καιρούς κάποια άρθρα με αφορμή όσα ζούμε όλοι, στα οποία καταθέτω τις απόψεις μου και στη συνέχεια γίνεται ένας κατά κάποιο τρόπο διάλογος με τους αναγνώστες. Όποτε είδα από τη μεριά του κόμματος ελλείψεις και λάθη (πάντα κατά την άποψή μου) στην τακτική του, θεώρησα υποχρέωσή μου να τα τονίσω, να τα κρίνω και –μερικές φορές- να προτείνω και κάτι, έχοντας σαν στόχο να βοηθήσω το κόμμα και προτεραιότητα πάντα αυτό που (κατά τη γνώμη μου το τονίζω) υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης μου. Όπου θεώρησα πως το κόμμα μου «φαλτσάρει» έβαλα τις φωνές. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ πως είμαι ο «κάποιος» ή ότι είμαι αλάνθαστος στην κρίση μου. Δεν απαίτησα ποτέ οι άλλοι να  συμφωνήσουν μαζί μου. Διεκδίκησα όμως και διεκδικώ να μην διαστρεβλώνονται και να μην συκοφαντούνται οι απόψεις μου από κανέναν. Αυτό το απαιτώ και το δικαιούμαι όσο το δικαιούται ο καθένας που εκφράζει τη γνώμη του  ελεύθερα. Πολλές φορές –μέσα από τα σχόλια σ’ αυτό το blog- έγιναν μεγάλοι και έντονοι διάλογοι με άλλους bloggers ή σχολιαστές, συχνά  διαφωνήσαμε, ανταλλάσσοντας όμως πολιτικά επιχειρήματα. Όχι βρισιές και  υποννοούμενα, ούτε χυδαιότητες και προσβολές.

Δεν έλειψαν  κάποιες φορές και οι "επιθέσεις" από "τ’ αριστερά" στον γράφοντα  (ειδικότερα) ή σε άλλους σχολιαστές, από κάποιους συντρόφους που έχοντας την δική τους οπτική (απόλυτο δικαίωμά τους) για τα πράγματα, θεώρησαν πως τα γραφόμενά μου ή τα σχόλια των άλλων σχολιαστών «δεν βοηθούν» το κόμμα. Από μέρους μου έδινα πάντα απαντήσεις με τρόπο τέτοιο που να καταλάβουν οι σύντροφοι πως (κατά τη γνώμη μου) δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά το αντίθετο. Για να μην επεκταθώ, πρόκειται για τα γνωστά προβλήματα που ταλανίζουν τον χώρο του διαδικτύου: ο ρόλος των blogs και το ποια και πόση κριτική μπορεί (και αν πρέπει) να γίνεται στο κόμμα δημόσια. Το κλείνω εδώ, οι απόψεις μου έχουν εκφραστεί πολλές φορές από εδώ και βρίσκονται στo αρχείo του blog, αλλά και σαν σχόλια σε άλλα ιστολόγια.

Τα σχόλια του blog ήταν πάντα ανοιχτά (χωρίς προέγκριση) για περίπου ένα χρόνο από την  λειτουργία του. Μέχρι που άρχισαν οι πρώτες επιθέσεις από διάφορα φασιστικά στοιχεία (ήταν η περίοδος που θέριευε κοινοβουλευτικά η ΧΑ) με χυδαίες βρισιές, προειδοποιήσεις και απειλές. Ο λόγος που εφάρμοσα την προέγκριση ήταν πως δεν «χρωστούσε» τίποτα ο αναγνώστης του blog να μπαίνει σε μια ανάρτηση και να πέφτει πάνω σε εμετικά σχόλια. Και επί πλέον είναι και ζήτημα αισθητικής. Όμως οι «ανώνυμες» επιθέσεις δεν σταμάτησαν. Συνεχίστηκαν, από «τ’ αριστερά» στη συνέχεια (από όλο το εύρος της), έγιναν πιο έντονες, πιο προσβλητικές, πιο χυδαίες, πιο απειλητικές και έφτασαν στο αποκορύφωμά τους χτες, με κορωνίδα τους την κατά μέτωπο επίθεση που δέχτηκα από «επώνυμο» blog, που αυτοαποκαλείται «κόκκινο» και ισχυρίζεται πως «υπηρετεί την κομμουνιστική ιδεολογία» και εκφράζει το ΚΚΕ…

Ξεκαθαρίζω (αφού πρέπει δυστυχώς να επεξηγώ συνεχώς τα αυτονόητα) πως δεν θεωρώ επίθεση ένα σχόλιο που διαφωνεί με την άποψή μου, ακόμα κι αν με ειρωνεύεται, με λοιδωρεί, με κατηγορεί για οτιδήποτε. Θεωρώ πως μου επιτίθεται αυτός που με συκοφαντεί συστηματικά, αυτός που  διαστρεβλώνει τα γραφόμενά μου διαρκώς και παρά τις «εξηγήσεις» μου, αυτός  που χρησιμοποιεί άθλια υπονοούμενα και ορολογία υποκόσμου, αυτός που με απειλεί προσωπικά (και αλλιώς) σαν παρακρατικός, αυτός που κινείται στο σκοτάδι και στο βούρκο και δεν μπορεί, δεν έχει τις δυνατότητες να αντιπαρατεθεί μαζί μου με πολιτικά επιχειρήματα.

Η αφορμή για το αποκορύφωμα των επιθέσεων αυτών δόθηκε με την ανάρτηση δυο άρθρων μου (των δύο ακριβώς προηγούμενων από αυτό που διαβάζετε αυτήν την στιγμή) όπου σχολίασα το θέμα της σφαγής των απεργών μεταλλωρύχων στη Νότια Αφρική, από την αστυνομία που -αυτονόητα- ελέγχει η κυβέρνηση της χώρας. Το «πρόβλημα» όμως των διάφορων συγκεκριμένων «ανώνυμων» (σε καμιά περίπτωση δεν τσουβαλιάζω όλους τους ανώνυμους σχολιαστές! το ξαναλέω) δεν ήταν αυτό. Ήταν που στην κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής συμμετέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας (μέχρι που κάποιος «ανώνυμος» το… αμφισβήτησε και αυτό!).

Αυτό το γεγονός θεώρησα υποχρέωσή μου όχι να το αποσιωπήσω, αλλά αντίθετα, να το τονίσω, να το φωνάξω, να το καταγγείλω. Αυτό με ορμήνευε η συνείδησή μου. Το τονίζω λοιπόν από τον τίτλο κιόλας της ανάρτησης. Στη συνέχεια αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ο Ριζοσπάστης δεν σχολιάζει τις κατάπτυστες και προκλητικές δηλώσεις του προέδρου της χώρας για τη σφαγή, ενώ στο ίδιο άρθρο του σχολιάζει ειρωνικά ανάλογες δηλώσεις της εργοδοσίας των ορυχείων. Κατά τη γνώμη μου αυτό έπρεπε να γίνει μέσα στο ίδιο άρθρο. Χωρίς χρονοτριβές. Κάνω μια αναφορά στην συμμετοχή του ΚΚΝΑ σε συνάντηση αδελφών κομμάτων στην οποία  συμμετείχε και το ΚΚΕ, και την υπογραφή από μέρους του κειμένου που καταδικάζει τον ιμπεριαλισμό και κλείνω με την θέση του κόμματος (που με εκφράζει απόλυτα) για τον ρόλο των δήθεν αριστερών κυβερνήσεων και τη στάση που πρέπει να κρατά ένα κομμουνιστικό κόμμα απέναντί τους. Όλα αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε, αν θέλετε ΕΔΩ.

Τι ήταν να το γράψω αυτό;  Κάποιοι σχολιαστές (ελάχιστοι είναι η αλήθεια) με στόλισαν με διάφορα «κοσμητικά επίθετα» και «σκοπιμότητες» που κατά τη γνώμη τους υπηρετώ. Τα περισσότερα (σχεδόν όλα) σχόλια είναι εκεί αναρτημένα. Στα περισσότερα από αυτά απάντησα. Κάποια  δεν δημοσιεύτηκαν φυσικά γιατί η χυδαιότητά τους ξεπερνούσε κάποια  "όρια" και οι απειλές τους ξεπερνούσαν κάθε όριο. Και έτσι κάποιοι σήμερα με κατηγορούν για λογοκρισία… Δεν πειράζει.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως μπορεί κάποιος φερόμενος υποστηρικτής του κόμματος, κάποιος που δηλώνει κομμουνιστής (!) να κατηγορήσει το συγκεκριμένο κείμενο σαν «προβοκατόρικο», «αντικομμουνιστικό», «πρακτόρικο» και άλλα γραφικά.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί κάποιοι ταυτίζουν το ΚΚΕ με ό,τι άλλο αυτοχαρακτηρίζεται ως «κομμουνιστικό». Γιατί πρέπει το ΚΚΕ καλά και ντε να νιώθει «συνένοχο», επειδή ένα κόμμα που συνυπέγραψαν την ίδια διακήρυξη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, συμμετέχει σε μια κυβέρνηση που έβαψε τα χέρια της στο αίμα αθώων εργατών και για πιο λόγο κάποιοι φίλοι και υποστηρικτές του ΚΚΕ (όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν) να «ζορίζονται» γι’ αυτό.

Γιατί η αναφορά μου (σε πραγματικό γεγονός και όχι υπόθεση)  στο Ριζοσπάστη είναι καλά και ντε «χυδαία επίθεση». Και γιατί στο τέλος όλη η ανάρτηση (σύμφωνα με τους συγκεκριμένους «ανώνυμους») «στρέφεται ενάντια στο κόμμα», όταν στέκεται δίπλα στους νεκρούς εργάτες και απέναντι στην δήθεν αριστερή, αιμοσταγή κυβέρνηση που την καταδικάζει, και την προβάλλει σαν «παράδειγμα» προς αποφυγή. Την συμμετοχή δηλαδή των κομμουνιστών σε τέτοιου είδους κυβερνήσεις. Και στο τέλος υπερτονίζει την απόλυτα σωστή θέση του ΚΚΕ, για το πώς στέκεται ένα ΚΚ απέναντι στις κυβερνήσεις αυτές.

Συνέχισα με την επόμενη ανάρτησή μου στην οποία προσπάθησα να «ενισχύσω» την πρώτη και όσα περιγράφω μέχρι τώρα και να καταγγείλω κάποιους συγκεκριμένους (πάντα «ανώνυμους»…) σχολιαστές που φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν τους καίγεται καρφί για το ΚΚΕ και τις θέσεις του αλλά οι σκοποί τους είναι άλλοι, ακριβώς αντίθετοι από όσα διαλαλούν. Όποιος έχει τη διάθεση και την υπομονή να διαβάσει τα σχόλια και των δυο αναρτήσεων θα μπορέσει να διακρίνει ποιους εννοώ. Και έρχεται τα μεσάνυχτα (οι βρυκόλακες χτυπούν πάντα μεσάνυχτα απ’ ότι θυμάμαι από παλιές ταινίες) το «επώνυμο» σχόλιο, διαχειριστή του γνωστού ιστολογίου, όπως έγραψα και πιο πάνω.

Ενός blog που έχει εμπλακεί και στο παρελθόν σε βρώμικες επιθέσεις (δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ –στα σχόλια, δυστυχώς είναι πολλά), σε άλλα, γνωστά  ιστολόγια  και στα πρόσωπα που έγραφαν σε αυτά και για το οποίο έχουν γραφτεί κατά καιρούς, από πολλούς συντρόφους διάφορα για τη σκοτεινή δράση του. Που δεν είχαν πέσει όμως στην αντίληψή μου από νωρίτερα σε όλη τους την έκταση και δεν είχα δώσει την πρέπουσα  σημασία. Ένα blog όμως που έχει αναδημοσιεύσει μέχρι τώρα αρκετά άρθρα μου και σε μια δύσκολη στιγμή για την ύπαρξή του, του συμπαραστάθηκα όσο περισσότερο μπορούσα. Φαίνεται πως τότε που με είχε ανάγκη ήμουν «καλός σύντροφος» ενώ τώρα… διαβάστε τι μου καταλογίζει:

 «ΜΗ ΚΑΡΤΕΡΑΤΕ ΝΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ

Να γιατι ΤΟ Κ.Κ.Ε ειναι ηρωικο !!!

Να γιατί θα σπάσουν τα μούτρα τους για άλλη μιά φορά οι σύγχρονοι Μανιαδάκηδες

που εμφανίζονται σαν "φίλοι" του ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα...

Η απάντηση είναι εδώ :

Το ΚΚΕ παλευει για τα πανανθρωπινα ιδανικα,

Για οτι πιο σκληρο ! ! !

Για οτι πιο δυσκολο ! ! !

Για οτι πιο ομορφο . . .

Το ΚΚΕ σαρώνει στην πορεία του όλα τα χαφιεδάκια του συστήματος.

Πολλά απ' αυτά σήμερα εμφανίζονται με την προβιά του "φιλοΚΚΕ"...

Και αυτά τα ηλίθια νιμίζουν ότι θα μας ξεγελάσουν...

Είναι βαθιά νυχτομένοι , πολύ βαθιά...

Τους γνωρίζουμε... αλλά άστους να αυτοαποκαλυφτούν, που θα πάει , η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε, εξ' άλλου στην μπλογκόσφαιρα είμαστε μαζεμένοι λίγοι και βλαμμένοι, οπότε εύκολα με εύκολες  κατατάσεις, "οικοδόμους", "κτίστες", "γκέισες", "μαύρες χήρες", "τον μεξικάνο Αντώνη" , "τον ΜΑΧΑΙΡΗοβγάλτη", και πολλές άλλες γραφικές φυσιογνωμίες...

Εντοπίζεις και τα λαμόγια..

Αυτοί όμως νομίζουν ότι ακόμα μας κοροιδεύουν και συνεχίζουν τον χαβά τους...

Συνεχίζουν να προκαλούν...

 Αυτός ο μαχαιροβγάλτης "Αντώνης" που δηλώνει και καθηγητής πανεπιστημίου!!! ( αν είναι δυνατό) , Θαπείς πόσα μα πόσα λαμόγια είναι "καθηγητές" Πανεπιστημίου, έτσι είναι και ο λεγάμενος,   αλλά αυτός ρε παιδιά γλείφει το ΚΚΕ τόσο που ξεπερνάει και τον Σαμαρά απέναντι στο γλύψιμο στον αφέντη Μάνεση...

Κάποιος αφελής διερωτάται και τι να πάρει το "Αντώνη" (έχει και ψευδόνυμο το γύφτο :"Lenin reloaded" ...)...

Λοιπόν μούγκα στην στρούγκα απο καθηγητάδες και μαστόρια...

Ο καθηγηταράς προτείνει στον τουβλά  ¨σβήσε τα ανώνυμα σχόλια..."

 Αμέσως ο τουβλάς υπακούει, βέβαια ο τουβλάς ή αλλοιώς "οικοδόμος" απο καιρού είχε προσχωρήσει και αφίετο στις ορέξεις,... τις ανώμαλες σεξοδιεφθαρμένες ορέξεις του καθηγητή "Αντώνης"...

Ο "professore Antonio" , professore del culo,   ψάχνει για τεκνά του διαδικτύου, οπότε βρήκε ευκαιρο και διαθέσημο κάποιο νέο "οικοδόμο"

Ο νέος ενέδωσε και ο πουράκλας "Antonio" βρήκε το ταίρι του...

(Μου θυμίζει Τον  Antonio di Firenze  που εν έτη 1979 ήρθε σε γάμο συμφωνία με την πρώτη τρασβεστι παγκόσμια )... Ο Αντώνης της Φλωρεντιας ήταν Ελληνας .. αλλά οι εποχές άλλαξαν και το ΚΚΕ δεν καταλαβαίνει απο αντώνηδες φλώρους και απο αντώνηδες ζιγκολό...

Οπότε όλα τα λαμόγια δια μέσω των τουβλάδων και λοιπών οικοδόμων θέλουν να σοδομήσουν το ΚΚΕ...

Οι Αντωνηδες πάντα ήθελαν πρωταγωνιστικό ρόλλο αλλά στο τέλος πήραν τον πούλο...

 Αυτος βέβαια αξίζει και στα λεγόμενα παλληκάρια της "οικοδομής" ...

ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ...

Αναρτήθηκε απο bandiera rossa»

http://tasosnastos.blogspot.gr/2012/08/blog-post_20.html#more

Καλούμαι τώρα λοιπόν να «απαντήσω» σε αυτόν τον λίβελο, που συνέγραψε ένας συνάνθρωπός μας που είναι φανερό πόσο του έλειψαν, στην παιδική του ηλικία, βασικά στοιχεία που βοηθούν στην ολοκλήρωση ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Ένας συνάνθρωπός μας στερημένος  συγκεκριμένων λειτουργιών του ανθρώπινου σώματος (άλλωστε σε αυτόν τον… «τομέα» επικεντρώνει την «κριτική» του στις αναρτήσεις μου), που φαντασιώνεται σε κοινή θέα εικόνες, που τον βοηθούν στο να αυτοϊκανοποιηθεί, χωρίς προφανώς να τον ενδιαφέρει το γεγονός πως κάποιοι τον βλέπουν. Ένας άνθρωπος που προφανώς στερείται, εκτός των άλλων,  εγκεφάλου και της στοιχειώδους δυνατότητας να μπορεί να αντιπαρατεθεί σε διάλογο με πολιτικά επιχειρήματα.

Έχει κάθε δικαίωμα να λέει και να γράφει ό,τι θέλει για μένα, ειδικά τώρα που έβγαλε την κουκούλα (δυο τουλάχιστον από τα «ανώνυμα» σχόλια που δέχτηκα και βρίσκονται αναρτημένα, είναι ίδια με το σχόλιο και το εμετικό  κείμενο στα οποία  αναγκάστηκε στο τέλος να βάλει την υπογραφή του). Τα γραπτά άλλωστε μένουν (αν δεν τα σβήσει στη συνέχεια) για να αποδεικνύουν, σε μεγάλο βαθμό, ποιοι είμαστε και τι κρύβουμε μέσα μας. Και όσοι μας διαβάζουν, μας κρίνουν και μπορούν να καταλάβουν, όταν μας «γνωρίσουν», ποιοι είμαστε και που στ' αλήθεια πάμε.

Δεν μας χαρακτηρίζουν οι ταμπελίτσες με τα τρία γράμματα που καρφιτσώνουμε στο πέτο, δεν μας χαρακτηρίζουν τα σφυροδρέπανα που κρεμάμε στο blog μας, δεν μας χαρακτηρίζουν τα τσιτάτα που αναπαράγουμε (ο «σύντροφος» δεν είναι ικανός ούτε να συντάξει στοιχειωδώς ένα δικό του άρθρο με δομή, επιχειρήματα και όχι κραυγές. Το επιβεβαιώνει με το -τύπου "εγέρθητωωω- πόνημά του  που φιλοξενώ). Τέλος δεν μας χαρακτηρίζουν τα επαναστατικά εμβατήρια όσο κι αν τα βάλουμε να  παίζουν στη διαπασών. Οι απαιτήσεις που μας φορτώνει η εποχή μας, ξεπερνούν  τα «εφόδια» που κάποτε ίσως να μπορούσαν να "πείσουν" κάποιους.

Μας χαρακτηρίζει η σκέψη, οι πράξεις, η διαδρομή   και πάνω απ’ όλα η συνείδησή μας (ή απλά, η έλλειψή της).

ΥΓ 1. Προτείνω στον «σύντροφο» να στεγάσει στο δικό του blog τα ένα-δυο  «ανώνυμα» (εκτός κι αν συνεχίζει να είναι ο ίδιος) που συνεχίζουν να με βρίζουν και να με απειλούν, ώστε όλοι μαζί να χτυπήσουν πιο…  αποτελεσματικά τον «εχθρό» του κόμματος, δηλαδή εμένα. Τους ενημερώνω πως δεν θα τους επιτρέψω να νιώσουν άλλη ηδονή βλέποντας τα «σχόλιά» τους αναρτημένα εδώ.

ΥΓ 2. Δεν θέλω να έχω καμιά απολύτως σχέση με το tasosnastos.blogspot.gr ούτε αυτοί μαζί μου και τους αφαιρώ το δικαίωμα να αναδημοσιεύσουν ξανά ανάρτησή μου. Δεν το έχω ξανακάνει, είναι η πρώτη φορά.

ΥΓ 3. Θέλω να πω σε κάποιους συντρόφους bloggers πόσο δίκιο είχαν παλιότερα (όταν εντελώς άπειρος εγώ, ενθουσιαζόμουν μερικές φορές), που με αφορμή ανάλογα περιστατικά μου έλεγαν πως στο διαδίκτυο πολλές φορές η εικόνα που βλέπουμε δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και πόσοι απίθανοι τύποι μπορεί να κρύβονται πίσω από μια οθόνη. Το ίδιο αποδίδω και σε φίλους αναγνώστες που μου το επισήμαναν και αυτές τις μέρες. Μόνο που σήμερα πια έχω καταλάβει πολλά.

ΥΓ 4. Δεν θα επανέλθω με ανάρτηση σ’ αυτό το θέμα. Δυστυχώς έχω να ασχοληθώ στη ζωή μου με πολύ σοβαρότερα ζητήματα από τα καπρίτσια κάποιων ανεγκέφαλων. ΤΕΛΟΣ.