Η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, προϋπόθεση για την προστασία της εργατικής τάξης από την εξαθλίωση

Για να υπερασπιστεί ο εργάτης τη ζωή και τα παιδιά του πρέπει να πετάξει από το σβέρκο του όλους εκείνους που μέρα - νύχτα του «πιπιλάνε το μυαλό» για να σκύβει το κεφάλι. Οτι πασχίζουν με κάθε τρόπο να κρατήσουν τους εργαζόμενους δεμένους χειροπόδαρα για να μπορεί η μεγαλοεργοδοσία να τσακίζει ανενόχλητη τα δικαιώματά τους ομολογούν με κάθε ευκαιρία οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Μόνο την περασμένη εβδομάδα, νέες κραυγαλέες περιπτώσεις ήρθαν να θυμίσουν τη μανία με την οποία υπονομεύουν τους αγώνες, την «αλλεργία» που έχουν για κάθε είδους συλλογική διαδικασία και δράση, την αφοσίωση με την οποία κρύβουν από τους εργαζόμενους τις αιτίες της αντιλαϊκής επίθεσης (κατ' επέκταση και τη διέξοδο), την αγωνία με την οποία παλεύουν μη τυχόν και αποκτήσουν οι εργάτες συνείδηση της δύναμης που μπορεί να τους δώσει η οργάνωσή τους ενάντια στην εργοδοσία. Αγωνία που μόνο με την αγωνία των μονοπωλίων να προχωρήσει ανεμπόδιστα η σφαγή μισθών και δικαιωμάτων μπορεί να συγκριθεί...

Υπονομεύουν και εκφυλίζουν τους αγώνες

1ο παράδειγμα: Η ηγεσία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Επισιτισμού Τουρισμού (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) συγκάλεσε την Πέμπτη Ολομέλεια της διοίκησης για να εξηγήσει σε συνδικαλιστές από όλη τη χώρα ότι είναι έτοιμη να βάλει ταφόπλακα στους μισθούς των εργαζομένων που δουλεύουν σε συνθήκες άγριας εντατικοποίησης για να θησαυρίζουν οι μεγαλοξενοδόχοι. Αλλά δεν έφτανε αυτό: υπονομεύοντας ανοιχτά τη 48ωρη απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων στις 10 και 11 Ιούλη, κάλεσαν τον κλάδο να υποτάξει αυτή τη μάχη στις εργοδοτικές αξιώσεις και τα αντεργατικά τους παζάρια και... να απεργήσουν «διεκδικώντας» το ποσοστό της μείωσης! Περιφρονώντας χυδαία τη σκληρή μάχη που συνιστά η ίδια η απόφαση ενός εργαζόμενου στις σημερινές συνθήκες να αναμετρηθεί με την εργοδοτική τρομοκρατία, άρχισαν ξεδιάντροπα να μιλούν για απεργίες - ξεφτίλα! Ποιοι;

Εκείνοι που σχεδιασμένα, επίμονα, ολόπλευρα το μόνο που κάνουν εδώ και χρόνια είναι να σπέρνουν ηττοπάθεια, εφησυχασμό, αυταπάτες, υποταγή. Εκείνοι που βάζουν εμπόδια στην οργάνωση των εργατών, προκειμένου να μπορούν οι μεγαλοξενοδόχοι να εμπορεύονται ανενόχλητοι την ανάγκη του λαού στην ανάπαυση και την αναψυχή. Εκείνοι που υπονομεύουν ακόμα και τις κινητοποιήσεις που οι ίδιοι προκηρύσσουν, όπως έγινε με την τελευταία απεργία, την οποία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στήριζαν στην Ομοσπονδία αλλά το ξημέρωμα της απεργίας έλεγαν στους εργαζόμενους, στη Ρόδο, ότι αυτή θα αποτύχει και γι' αυτό θα πρέπει να κλείσει η σύμβαση με μικρότερες μειώσεις...

2ο παράδειγμα: Λίγες μέρες πριν την Ολομέλεια του ΔΣ της Ομοσπονδίας, η ηγεσία του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), διά στόματος του προέδρου της, εξέδωσε επιστολή για να καταφύγει επίσης σε χυδαίο αντικομμουνισμό και να εξηγήσει: «Δεν θα διστάσω μπροστά στην υπεύθυνη και ρεαλιστική στάση που θα προστατεύσει τα μέλη μου από τα χειρότερα. Θα πρέπει να προστατεύσω το λίγο φαγητό που έμεινε στο τραπέζι τους». Η αλήθεια είναι πως η διάθεση «αυτοθυσίας» που επιδεικνυόταν θα μπορούσε να επηρεάσει έναν ανυποψίαστο εργαζόμενο, εκτός αν ενημερωνόταν τι ήταν αυτό που προκάλεσε την αντίδραση αυτή.

Γιατί όλο αυτό το διάστημα - όπως κατήγγειλε σε ανακοίνωσή της η Γραμματεία Επισιτισμού/ Τουρισμού Ρόδου του ΠΑΜΕ - η πλειοψηφία «διαπραγματευόταν» με τους ξενοδόχους χωρίς καμία ενημέρωση του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου «χωρίς να γνωστοποιούν τον τόπο, μεταμεσονύκτιες ώρες... Κρύβονται σαν τους ποντικούς» σημείωνε το ΠΑΜΕ. Αρνήθηκαν να οργανώσουν αγώνες όλο το προηγούμενο διάστημα - υπογράμμιζε - αρνήθηκαν να γίνουν γενικές συνελεύσεις, υπονόμευσαν ακόμα και την πανελλαδική απεργία του κλάδου που είχε προκηρύξει η ομογάλακτή τους ηγεσία στην Ομοσπονδία Ξενοδοχοϋπαλλήλων. Κι επειδή το ΠΑΜΕ τους ξεσκέπασε, ενοχλήθηκαν.

Τρέμουν τη συλλογική δράση

3ο παράδειγμα: στο Γενικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις --«Ριζοσπαστικό Ψηφοδέλτιο» (ΣΥΡΙΖΑ), ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ όπως και η παράταξη που στηρίζεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-- απέρριψαν τα πλαίσια με άμεσους στόχους πάλης για Υγεία, Φάρμακο, Φορολογικό, αποκατάσταση των μισθών κ.ά. που κατέθεσε η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών» - ΑΣΥ (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ), προτείνοντας να γίνει αντικείμενο διεκδίκησης από τα κάτω, με μαζικές διαδικασίες και αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Ποιο ήταν το επιχείρημα; Οτι συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις στα νοσοκομεία δεν μπορούν να προετοιμαστούν γιατί «τρέχουν» οι καλοκαιρινές άδειες.

Στον αντίποδα, συμφώνησαν να περιμένει ο κλάδος τις κυβερνητικές προγραμματικές δηλώσεις και εφόσον προχωρήσουν οι νέοι οργανισμοί των νοσοκομείων να γίνει παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας από αντιπροσώπους σωματείων και κινητοποίηση... εφόσον υπάρξει ανάγκη! Δε σταμάτησαν όμως εκεί. Την ώρα που η φοροεξοντωτική πολιτική βυθίζει τις λαϊκές οικογένειες όλο και πιο βαθιά στην εξαθλίωση, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ πρότειναν να επιβληθεί νέος φόρος για να χρηματοδοτηθεί ο ΕΟΠΥΥ!

4ο παράδειγμα: Η ηγεσία της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και «ανένταχτοι») συμφώνησε εν κρυπτώ σε μία κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που συντρίβει κυριολεκτικά μισθούς και δικαιώματα, χωρίς καν να συνεδριάσει η Ολομέλεια της διοίκησης. Στην ανακοίνωση που έβγαλε για να (..;) ενημερώσει τον κλάδο για τη ΣΣΕ το μόνο που έκανε ήταν να καταφύγει σε χυδαίο αντικομμουνισμό, προσπερνώντας σαν κάτι φυσικό το ότι οι εργαζόμενοι ενημερώνονταν για την υπογραφή ΣΣΕ από τους προϊσταμένους τους, τρέμοντας να ψελλίσει και το παραμικρό στοιχείο για το περιεχόμενο της ίδιας της Σύμβασης. Και τι να περιγράψει άλλωστε; Πόσο τρίβουν τα χέρια τους οι εργοδότες του κλάδου;...

Αλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν φροντίσει να στρώσουν το έδαφος για μια τέτοια εξέλιξη: καθησύχαζαν τους εργοδότες ότι... πάνε οι καιροί που έκαναν «επαναστατική γυμναστική», αναφερόμενοι στην περίοδο που στο «τιμόνι» της Ομοσπονδίας βρίσκονταν οι ταξικές δυνάμεις. Οργάνωναν ή καλούσαν σε κινητοποιήσεις που έκαναν οι εργοδότες για χρέη του Δημοσίου καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι αν αυτοί σωθούν, θα σωθούν και οι εργαζόμενοι (τελικά, οι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά το ότι ξοφλήθηκαν χρέη των κλινικαρχών). Υπερασπίζονταν το «δικαίωμα» των επιχειρηματιών να πουλούν υπηρεσίες Υγείας όταν η εμπορευματοποίηση της Υγείας μόνο δεινά συνεπάγεται και για τους ασθενείς και για τους εργαζόμενους του κλάδου.

Εμποδίζουν κάθε αγώνα με κάθε τρόπο

Δεν προκαλούν καμιά έκπληξη τα παραπάνω. Είναι αμέτρητες οι φορές που αυτές οι δυνάμεις εμπόδιζαν ακόμα και τις συνεδριάσεις οργάνων ή γενικών συνελεύσεων για τη συζήτηση των προβλημάτων και τον καθορισμό αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Οταν η ΔΑΣ ζητούσε, μήνες πριν, να συνεδριάσει η Ολομέλεια των διοικήσεων σε Ομοσπονδίες κλάδων (π.χ. το Μέταλλο) όπου μορφή καταιγίδας είχαν πάρει (και έχουν) η απλήρωτη εργασία, η εντατικοποίηση, οι απολύσεις, τα «ατυχήματα» και ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ απαντούσαν ότι δε συντρέχει λόγος γιατί η εργοδοσία δεν έχει καταγγείλλει τη ΣΣΕ;

Οταν κατέφευγαν ακόμα και σε πραξικοπηματικές μεθόδους για να εμποδίσουν την υιοθέτηση και υλοποίηση αγωνιστικών πρωτοβουλιών όπως έκανε η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ - παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) που διέλυσε γενική συνέλευση (στους ναυτιλιακούς υπαλλήλους) και εμπόδισε την ψηφοφορία γιατί η πλειοψηφία απαίτησε κανένα «διάλογο» με τους εργοδότες και καμιά μείωση μισθών; Οταν πάλευαν να εκφυλίσουν συλλογικές διαδικασίες πάση θυσία, όπως έγινε στους τεχνικούς και χειριστές του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, όπου ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και ΑΠ βρήκαν τρόπο ν' ακυρωθούν 3 (!) ψηφοφορίες στη ΓΣ, επειδή οι εργαζόμενοι ενέκριναν τη συμμετοχή τους στην παναττική απεργία στις 17 Γενάρη;

Είναι ολοφάνερο πως θέλουν τους εργάτες υποταγμένους. Την ίδια ώρα που υπονομεύουν κάθε συλλογική και αγωνιστική διαδικασία, που κρύβουν το δικαίωμα αλλά και την ευθύνη του εργάτη να πάρει θέση και να αναλάβει ευθύνη για να μπει φρένο στη σφαγή του, τρέχουν από τους πρώτους να στρογγυλοκαθίσουν στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων», να εξηγήσουν τις δυσκολίες που έχουν οι επιχειρήσεις, να αναλύσουν τη σημασία που έχει η «κοινωνική συνοχή», να σπείρουν αυταπάτες ότι εργάτες κι εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα.

Πρώτα σπέρνουν συμβιβασμό και ηττοπάθεια με κάθε τρόπο και μετά έχουν το θράσος και επικαλούνται την έλλειψη αγωνιστικών διαθέσεων για να δικαιολογήσουν τη δική τους προδοτική στάση. Πρώτα προστατεύουν την κερδοφορία των μεγαλοεργοδοτών με κάθε τρόπο (υπογράφοντας ακόμα και σε κείμενα ΣΣΕ τη διαφύλαξη της «εργασιακής ειρήνης», φτάνοντας να προτείνουν ακόμα και οι ίδιοι μείωση δικαιωμάτων στο όνομα της αποτροπής των χειρότερων) κι όταν μετά αποδειχθεί πως αυτή είναι η αιτία της διαρκούς καταστροφής των εργατικών οικογενειών, μετά έχουν το θράσος να λένε πως φταίνε οι «υψηλές απαιτήσεις»...

Να τους πετάξουν οι εργάτες από το σβέρκο τους

Μ' αυτές τις δυνάμεις να διατηρούν το πάνω χέρι στο εργατικό κίνημα δεν μπορούν οι εργάτες να προστατεύσουν τις οικογένειές τους από την εξαθλίωση. Η καθημερινή πείρα που συγκεντρώνει η εργατική τάξη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους «φωνάζει»: Η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα, η αποκάλυψη, η απομόνωση, η αποδυνάμωση των δυνάμεων του συμβιβασμού και των αντεργατικών συναλλαγών είναι πια όρος ζωής για τους εργάτες και τις οικογένειές τους. Α. Ριζοσπάστης