272

Ορισμένοι καλοπροαίρετα ή και άλλοι κακοπροαίρετα αναρωτιούνται : «τι βγήκε από αυτό τον αγώνα», «τι κέρδισαν οι χαλυβουργοί, αφού τα αιτήματα τους δεν υλοποιήθηκαν».

Εμείς τους λέμε πως η απάντηση είναι απλή. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένους τους όρους για τη νίκη, έχοντας προβλέψει αλάθητα όλες τις πιθανότητες. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων, των φοβισμένων, και των συμβιβασμένων.

Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες, ακόμα και νεκρούς. Η ιστορία του εργατικού κινήματος το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μας βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι. Αυτά που πήγε να αφαιρέσει ο Μάνεσης από εμάς, κάποιοι άλλοι πριν από εμάς, τα κατέκτησαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες.

Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και προετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουνε την εξουσία και να οικοδομήσουνε την δική τους κοινωνία.

Το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοηθάνε σημαντικά στην γενικότερη αφύπνιση, να σπάσει η τρομοκρατία, γίνονται ορόσημα. Τέτοιος είναι ο απεργιακός αγώνας των Χαλυβουργών, με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί. Έτσι τον έχουνε κρίνει όλοι οι εργαζόμενοι, για αυτό εδώ και αρκετό καιρό, μας θεωρούν ήδη νικητές.

Τα παραπάνω αποτελούν τμήμα της συγκλονιστικής ανακοίνωσης που έβγαλαν οι Χαλυβουργοί στη γενική συνέλευση τους, όπου αποφάσισαν αναστολή της απεργίας τους. Η εν λόγω απόφαση όπως αποτυπώνεται στο κείμενο (που αξίζει να διαβαστεί από την αρχή μεχρι το τέλος) επιχειρεί έναν απολογισμό της απεργίας και προσπαθεί να περιγράψει τις επόμενες κινήσεις του σωματείου.

Μετά από 272 ημέρες αγώνα η απεργία ανεστάλει με απόφαση των εργαζομένων. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του από αυτό τον αγώνα. Θα έλεγα όμως να μην “προτρέξει” κανείς σε εύκολους αφορισμούς και κριτική. Πιστεύω ακράδαντα ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Η απεργία των Χαλυβουργών έρχεται από το μέλλον του εργατικού κινήματος της χώρας μας, ενώ το παρόν του είναι εγκλωβισμένο ακόμα στις δομές, την τακτική και το περιεχόμενο του πουλημένου-εργοδοτικού συνδικαλισμού, τις σπασμωδικές διεκδικήσεις, την αποστροφή στην οργανωμένη πάλη και τη μοιρολατρεία. Ιδιαίτερα μετά το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ήταν πολύ δύσκολο να υπάρξει μια αποτροπή της βίαιης επέμβασης του κράτους για σπάσιμο της απεργίας. Όπως λένε και οι Χαλυβουργοί:

“Γνωρίζουμε ότι η ιστορία το έφερε να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα. Δεν πήραν όμως τα μυαλά μας αέρα, γιατί έχουμε συνειδητοποιήσει, πως ένα μικρό τμήμα της εργατικής τάξης όπως είμαστε εμείς, δεν μπορεί να τα βάλει με όλο τον κρατικό μηχανισμό, να ανατρέψει την κατάσταση, αν συνολικά η εργατική τάξη δεν ακολουθήσει το δρόμο των Χαλυβουργών, αν δεν αλλάξουν οι γενικότεροι πολιτικοί συσχετισμοί και στο εργατικό κίνημα.”

Η αξία αυτού του αγώνα έγκειται στο ότι στη μέση του πιο βαριού ταξικού χειμώνα μπόρεσε να σταθεί όρθιο ένα μικρό εργατικό Στάλινγκραντ, να αποδείξει ότι η αναμέτρηση με την εργοδοσία μπορεί να λαμβάνει μορφές ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας. Ήταν ο αγώνας του ενός, που έγινε υπόθεση των πολλών. Ήταν η  ανεπανάληπτη αλληλεγγύη που έδωσαν απλόχερα μεγάλα κομμάτια εργαζομένων σε αυτή την πρωτοπορία του κινήματος. Μα πάνω απ’ολα ήταν ένα στιγμιότυπο από το μέλλον του εργατικού κινήματος, για το πως θα μπορέσει σε γενικευμένη κλίμακα να διεκδικήσει, να συγκρουστεί και να νικήσει. Γιαυτούς του λόγους ο 9μηνος αγώνας των Χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο θα είναι μια απο τις πιο λαμπρές και περήφανες σελίδες της ιστορίας του κινήματος μας.

Πηγή: Χαιρετίσματα... στο θείο