Η αντοχή να γίνει δύναμη!

"Hope Rises" του Toni Grote

Πάει κι αυτό! Η παράσταση τελείωσε. Ένα έργο καθόλου συναρπαστικό, προβλέψιμο, που ξέρεις από πριν αρχίσει πως πάνω κάτω θα τελειώσει. Για το μοναδικό λόγο πως ανάλογα έργα έχεις δει πολλά στη ζωή σου και, το χειρότερο, πάντα συμμετείχες σ’ αυτά με ρόλο κομπάρσου.

Μετά από μερικές βδομάδας πολιτικής «αστάθειας», σαν «αποτέλεσμα» της «ακυβερνησίας». Μετά από ένα χρονικό διάστημα που κάποιοι –με τέχνη είναι η αλήθεια- καλλιέργησαν «τυφλές ελπίδες» σε ένα κομμάτι του λαού. Μετά από ένα χρονικό διάστημα τρομοκρατίας, φόβου, ωμών εκβιασμών και κάθε είδους αισχρής παρέμβασης (από -όλους σχεδόν- τους ντόπιους  τηλεπαπαγάλους μέχρι αρχηγούς ξένων κρατών), ο «κυρίαρχος» λαός αποφάσισε τι θέλει για τη  συνέχεια στη ζωή του. «Έστειλε το μήνυμα» όπως συνηθίζουν να λένε οι πρωταγωνιστές των τηλεπαραθύρων. Και το μήνυμα ήταν σαφές.

-Οι αγορές και οι τραπεζίτες «ανακουφίστηκαν». Το ευρώ (όχι το δικό μου…εγώ δεν έχω…) «ανεβαίνει» από το πρωί.

-Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας νιώθουν κι αυτοί δικαιωμένοι, μετά από μια εξουθενωτική… προεκλογική εκστρατεία…

-Εντός των τειχών, σχεδόν τέσσερις στους δέκα με δικαίωμα ψήφου συμπολίτες μας, δεν δίνουν δεκάρα για το παρόν και το μέλλον, ούτε καν των ίδιων των εαυτών τους! Κάποιοι από αυτούς  ισχυρίζονται πως η στάση τους είναι… πολιτική. Συμφωνώ… αυτούς που κατηγορούν σαν υπεύθυνους για τα δεινά όλων μας, τους ίδιους  που βρίζουν, που μουντζώνουν, που «κρεμούν» στις πλατείες, τους αφήνουν να αλωνίζουν ανενόχλητοι, τους κάνουν ακόμα πιο δυνατούς. 

-Ο νικητής Σαμαράς, με τη βοήθεια του «σύμπαντος», πολλών  ακροδεξιών μπουμπουκιών και της Θοδώρας,  παίρνει το «χρίσμα». Βλέπει –επιτέλους- το όνειρό του μια ανάσα απ’ το να γίνει πραγματικότητα.

-Ανακούφιση νιώθει, με το δίκιο του και ο  Αλέξης. Πραγματικός νικητής. Το κόμμα του δήλωσε παρών την κατάλληλη στιγμή. Έσπευσε να αναπληρώσει το μεγάλο κενό που άφησε πίσω του το παραπαίον ΠΑΣΟΚ. Το έκανε άμεσα και με τον καλύτερο τρόπο. Έλαμπαν τα πρόσωπα των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ στα μετεκλογικά τηλεοπτικά πάνελ (σκεφτείτε αλήθεια να έπρεπε να «τα φτιάξει» με το Βενιζέλο, ή σε αντίθετη περίπτωση, να «έσερνε» τη χώρα «πάλι» σε εκλογές…άντε να δικαιολογηθεί μετά).

-Χιλιάδες συμπολίτες μας ήδη άρχισαν να νιώθουν πιο «ασφαλείς» στα σπίτια τους. Τα «παιδιά με τα μαύρα» είναι ακόμα εδώ, κι απ’ ότι φαίνεται, εδώ θα μείνουν. Εκφράζουν πια συγκεκριμένο συμπαγές τμήμα του πληθυσμού, που απέδειξε πως γνωρίζει πολύ καλά ποιους επέλεξε να στείλει στη Βουλή.

Αυτή είναι η δημοκρατία μας! Με τους θεσμούς της και το εκλογικό της σύστημα. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν πως «δεν έχει αδιέξοδα». Και πάντα αυτή η φράση "δικαιώνεται" από την πραγματικότητα. Απ’ ότι γίνεται όλο και πιο καθαρό, θα κυβερνήσουν  εκείνοι που ο λαός αποδοκίμασε με την ψήφο του πριν λίγες βδομάδες. Τα κόμματα που τα ποσοστά τους συντρίφτηκαν στις προηγούμενες εκλογές, το ένα μεν κατάφερε κάπως να ανακάμψει (με ποιο τρόπο, το ζήσαμε όλοι…), το άλλο έχασε κι άλλο από τα ποσοστά του. Κι όμως, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, Σαμαράς και Βενιζέλος, με την αμέριστη  βοήθεια, απ’ ότι φαίνεται ενός πρόθυμου αξιοθρήνητου πρώην «αριστερού», θα μπουν από την κύρια είσοδο σχεδόν θριαμβευτές, οι ίδιοι που ο λαός έσπρωξε, έστω  δειλά, από την πόρτα υπηρεσίας, στις εκλογές του Μάη.

Μέχρι αργά τη νύχτα παρακολούθησα τις μετεκλογικές συζητήσεις των εκπροσώπων των κομμάτων, στις οποίες πρωταγωνίστησαν για ακόμα μια φορά οι τηλεαστέρες δημοσιογράφοι μας. Ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία τους για το σχηματισμό κυβέρνησης, δεν σήκωναν κουβέντα για το αντίθετο, διέκοπταν συνεχώς τους πολιτικούς, τους προβόκαραν, ήταν είρωνες, προσβλητικοί κάποιες φορές, αλαζόνες, ακριβώς όπως… αρμόζει σε αυτούς που ασκούν την πραγματική εξουσία. Ο Μαυρίκος καλά τα είπε στη Στάη λίγο πριν αποχωρήσει διαμαρτυρόμενος επειδή δεν του έδιναν το λόγο. Αλλά δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους από τέτοια.

Χτες βράδυ εκδηλώθηκε και η πρώτη επίσημη μετεκλογική επίθεση από το ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ, παρόλο που σε γενικές γραμμές το κλίμα (τηλεοπτικά) μεταξύ των δυο κομμάτων δεν ήταν πολύ οξυμένο. Ο διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή», στο πάνελ της ΝΕΤ, κατηγόρησε ευθέως  το ΚΚΕ πως «παραδίδει την εξουσία στη Νέα Δημοκρατία», πως είναι υπεύθυνο γιατί «χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά», πως «για μόλις δυο τοις εκατό δεν έχουμε αριστερή κυβέρνηση» και συνέχισε λέγοντας πως «αυτές οι ευκαιρίες παρουσιάζονται κάθε πενήντα χρόνια». Να είναι ένα δείγμα του ποια γραμμή θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα; Θα φανεί στη συνέχεια.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τι είπε ή τι δεν είπε ο καθένας, πολιτικός, δημοσιογράφος  ή ακόμα και πολίτης. Αλλά τι κάνει ο καθένας μας, τι έκανε χτες και τι είναι διατεθειμένος να κάνει  από δω και πέρα. Τώρα που η απογοήτευση άρχισε κιόλας να κυριεύει τους χαμένους και σε λίγο θα τυλίξει και όσους νομίζουν ότι «νίκησαν» με την επιλογή τους στην κάλπη. Η κατάσταση αύριο θα είναι πιο δύσκολη. Στην καθημερινότητα του καθενός τα προβλήματα θα διογκώνονται, τα χρέη θα συσσωρεύονται, η ανεργία θα παγιώνεται, οι βασικές ανάγκες για επιβίωση δεν θα μπορούν να καλυφτούν από ακόμα περισσότερο κόσμο, οι αυτοκτονίες θα πολλαπλασιάζονται, η τρομολαγνία μέσα από τα κανάλια θα φοβίζει.  Ο φόβος κυρίαρχος στη ζωή μας.

Θα τον αποδεχτούμε όμως; Θα συνηθίσουμε να ζούμε με τον φόβο; Θα παραδοθούμε; Δικαιούμαστε, όση οργή και αηδία κι αν νιώθουμε, όσο κι αν κουραστήκαμε, στενοχωρηθήκαμε, όσο κι αν κάποιοι απογοητεύτηκαν ή είναι απαισιόδοξοι, να εγκαταλείψουμε τώρα;

Η απάντηση είναι μια και μοναδική: ΟΧΙ!

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Δεν θα απαλλαγούν εύκολα από εμάς. Όχι γιατί είμαστε κάποιοι «υπεράνθρωποι», αθεράπευτα ρομαντικοί ή απομονωμένοι στο δικό μας «κόσμο». Αντίθετα, είμαστε ρεαλιστές. Ξέρουμε πως  ο πόλεμος, όπως δεν κερδίζεται έτσι και δεν τελειώνει μετά από μια χαμένη μάχη, παρά τις σημαντικές απώλειες που μας φόρτωσε.

Τα μέλη του ΚΚΕ έδωσαν έναν αγώνα, πολλές φορές, ηρωικό. Μια τιτάνια μάχη με όρους άνισους. Περάσαμε ανάμεσα από τις συμπληγάδες του συστήματος.

Μας κατηγόρησαν για ό,τι μπορεί το ανθρώπινο μυαλό να εφεύρει.

Μας ειρωνεύτηκαν και μας λοιδόρησαν εχθροί και κυρίως «φίλοι».

Μας προβόκαραν σε πολλά επίπεδα, κυρίως στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Γραφεία και στελέχη μας δέχτηκαν συχνά τρομοκρατικές και κάποιες φορές,  δολοφονικές  επιθέσεις.

Αποκλειστήκαμε από πολλές εκπομπές των ΜΜΕ.

Διαστρεβλώθηκαν όσο ποτέ οι θέσεις μας.

Οι προσπάθειες που κατέβαλαν πολλοί από το χώρο της «Αριστεράς» να μας «εξαφανίσουν», δεν βρίσκουν προηγούμενο.

 Είχαμε από τη μια να παλέψουμε για να πείσουμε το λαό για τις θέσεις μας κι από την άλλη να περιφρουρήσουμε το κόμμα, να το κρατήσουμε ζωντανό, όρθιο, να το προφυλάξουμε απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση που δεχόταν από όλες τις πλευρές. Το εκλογικό αποτέλεσμα σαν αριθμός,  αποτελεί για το λαό και για μας  πισωγύρισμα. Χάσαμε τη μάχη των εκλογών, είναι ξεκάθαρο. Και αυτό μας στενοχωρεί. Όμως κερδίσαμε τη σπουδαιότερη. Το κόμμα μας άντεξε κι εμείς είμαστε ακόμα "ζωντανοί". Αυτό μας κάνει πιο ώριμους και πιο αποφασιστικούς. Να μας κάνει και πιο δυνατούς!

Τις επόμενες μέρες καλούμαστε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, να δέσουμε τις πληγές μας. Να σταθούμε στα πόδια μας. Να καταμετρηθούμε. Όσοι δηλώνουμε ακόμα παρόντες, να συσπειρωθούμε γύρω από το κόμμα.

Να περιμένουμε να το ακούσουμε, τι θα πει. Κι ύστερα να συζητήσουμε όλοι. Ν’ ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος (την μορφή του να την καθορίσει το κόμμα) στον οποίο να εκφραστούν και οι «απ’ έξω», οι υποστηρικτές και οι φίλοι. Να κατατεθούν όλες οι απόψεις για το αποτέλεσμα της εκλογικής μάχης, να αναλύσουμε το παρόν και το σπουδαιότερο, να προτείνουμε για το μέλλον. Σκέψεις, κριτική, παράπονα, προτάσεις, ακόμα και γκρίνιες. Συλλογικά, όπως αρμόζει σε μια μεγάλη οικογένεια. Χωρίς αποκλεισμούς και προκαταλήψεις.

Το κόμμα σήμερα άντεξε, μα οι μέρες που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολες, οι προκλήσεις μεγαλύτερες και οι μάχες πιο σκληρές. Χρέος του καθένα που το νοιάζεται πραγματικά, είναι να συμβάλει στην ενδυνάμωσή του. Ένα δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πάλη από καλύτερες θέσεις για το λαό. Το χρειαζόμαστε όλοι και περισσότερο, ίσως,  αυτοί  που σήμερα του γύρισαν την πλάτη, φοβισμένοι ή εξαπατημένοι.

Καλή δύναμη και ψηλά το κεφάλι!

ΥΓ. Αφιερωμένο εξαιρετικά σ’ αυτούς που διαμορφώνουν τις κυβερνητικές πλειοψηφίες:

Τι άλλο φοβάσαι

Active Member «Blah Blasphemy» BD Foxmoore

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,

στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,

να διπλώνεσαι, ν' ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.

Να μια απ' τα ίδια -- ίδιοι δρόμοι -- ίδιοι κύκλοι•

γαβγίζουν οι άνθρωποι -- σκιάζονται οι σκύλοι,

θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,

βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.

Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.

Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω...

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,

τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη•

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,

χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,

μοναχός στο Θιβέτ -- κι aboriginal στην Αυστραλία,

τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία•

εθελοντής γιατρός απ' την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα•

νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,

κυνηγημένος τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα•

βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.

Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή - δε γουστάρω να ησυχάσω.

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.

Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω –

πες μου, τι άλλο φοβάσαι)

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ' την πείνα.

Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω...

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια•

τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει•

στο τοίχος της ντροπής stencil απ' τον Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.

Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...