Μια ζωή στην ουρά για ένα «νούμερο»

Πριν από τριαντατόσα χρόνια μ’ έστελνε η μάνα μου στο ΙΚΑ για να κλείσω ραντεβού με γιατρό. Ξυπνούσα μες στη νύχτα, έπαιρνα το πρώτο λεωφορείο με τ’ άγρια χαράματα (ο δήμος μας δεν είχε ακόμα δικό του ΙΚΑ) και από τη στάση που κατέβαινα, το ‘κοβα  τρέχοντας μ’ όλη μου τη δύναμη για να προλάβω να φτάσω πριν απ’ τους άλλους και να πάρω την καλύτερη δυνατή θέση στη σειρά.

Έξω από την κλειστή πόρτα υπήρχε μια στοίβα από βιβλιάρια υγείας και σε απόσταση αναπνοής κάμποσοι ηλικιωμένοι, συνήθως, που περίμεναν υπομονετικά. Αυτοί ήταν οι τυχεροί γιατί τα σπίτια τους ήταν σχετικά κοντά και μπορούσαν να έρθουν με τα πόδια, πιο νύχτα, πριν ακόμα ξεκινήσει το πρώτο λεωφορείο.

Αυτός που είχε φτάσει πρώτος, ο «ιδρυτής» της στοίβας των βιβλιαρίων, ήταν ο υπεύθυνος για τη ρύθμιση της  προτεραιότητας. Είχε βλέμμα αυστηρό λες και  βρίσκονταν σε επιφυλακή. Αφού έφτανε επιτέλους η ώρα και ή πόρτα άνοιγε,  παρέδιδε τη στοίβα με τα βιβλιάρια σε μια υπάλληλο που τα έπαιρνε κι έκλεινε την πόρτα πίσω της. Μετά από κάμποση ώρα αναμονής ακόμα, άνοιγε πάλι η πόρτα και η υπάλληλος φώναζε τα ονόματά μας. Ο καθένας τότε πλησίαζε κι έπαιρνε το «νούμερο». Στη συνέχεια έπρεπε να περιμένει σε μια άλλη ουρά για να τους δει ο γιατρός.

Πολλά χρόνια μετά, επαγγελματίας οικοδόμος, φεύγοντας τα χαράματα για το μεροκάματο, περνούσα έξω από το ΙΚΑ κι άφηνα το βιβλιάριο ενσήμων μου ή υγείας, σε μια άλλη στοίβα μπροστά από την ίδια είσοδο. Ένας συνάδελφος οικοδόμος, μάλλον άνεργος, αναλάμβανε τον ρόλο του ρυθμιστή της προτεραιότητας, αυτή τη φορά όχι για ραντεβού με γιατρό, αλλά για να πληρωθούμε το δώρο Χριστουγέννων ή Πάσχα. Το μεσημέρι μετά τη δουλειά (το δώρο το πληρωνόμαστε πάντα απόγευμα) έφτανα στο ΙΚΑ και έπαιρνα το «νούμερο». Ο συνάδελφος που ήταν υπεύθυνος για τη σειρά, ήταν όλες τις ώρες εκεί. Σε περίπτωση που δεν δούλευα έμενα εκεί έξω από την πόρτα κι εγώ, για ώρες, περιμένοντας το «νούμερο». Αφού το έπαιρνα, στη συνέχεια περίμενα σε άλλη ουρά για να με φωνάξουν να πληρωθώ.

Οι φωτογραφίες είναι πρόσφατες, από το νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός». Οι άρρωστοι άνθρωποι περιμένουν από τ’ άγρια χαράματα, για ώρες, στην ουρά για να πάρουν στα χέρια τους το «νούμερο». Στη συνέχεια θα περιμένουν σε μια άλλη ουρά για να τους δει ο γιατρός.

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά από τα «πολλά χρόνια μετά» από τα «πριν τριαντατόσα χρόνια», όποιος έχει ανάγκη για γιατρό πρέπει να περιμένει στην ουρά για ένα «νούμερο». Σήμερα πολλά, χρόνια από τότε, η  Υγεία είναι ακόμα προνόμιο αυτών που έχουν λεφτά. Οι υπόλοιποι παραμένουν απλά «νούμερα», σε μια  ουρά.