Όταν ακούω να μιλάν
για τον καιρό
όταν ακούω να
μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα
το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα
σαλόνια
να τις ταχτοποιούν
σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να
μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε
στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους
ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω
σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους
ύμνους και κρότους
όταν ακούω να
μιλούν για την ελευθερία
για νόμους
ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να
γελούν
όταν ακούω πάλι να
μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η
κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα
στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα
προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα
μου
θα γεμίσουν οι
κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες
αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’
ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην
τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω
όραμα.
Μιχάλης Κατσαρός
ΣΧΟΛΙΟ ΜΕΣΩ e-mail:
ΑπάντησηΔιαγραφή"«Οικοδόμε, έτσι μπράβο.
Και εμείς εδώ έχουμε ευαισθησίες.
Και εμείς εδώ, επειδή θέλουμε «να ξανάβρουμε τα νιάτα μας»
ΛΟΥΖΟΜΑΣΤΕ στο ποτάμι της ομορφιάς, ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ.
Άντε, μέρες που είναι να θυμόμαστε:
«Τα μεγάλα εθνικά ιδανικά, όταν ανθίζουν και ζούνε στο σπίτι του
καθενός, ο ποιητής τους χτίζει παλάτια∙ τα μεγάλα εθνικά ιδανικά,
όταν ξεπέφτουν, κι ο καθένας τα διώχνει από το σπίτι του, ο
ποιητής τα παίρνει στο καλύβι του κι άσυλο τους δίνει» Κ. Παλαμάς
Σαν αντίδωρο σου δίνω:
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
………………………………………………..
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
………………………………………………..
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Χαιρετίσματα από τα κακοτράχαλα Τζουμέρκα, που δονούνται από
ευαισθησία.
Ο Τζουμερκιώτης»"
Θα ηθελα να σας θυμισω οτι ο Μιχαλης Κατσαρος υπηρξε ενας απο τους πρωτους ποιητες μετα τον εμφυλιο που καταλαβαν και επικριναν μεσα απο τα ποιηματα τους την Σοβιετικη Ενωση για εξουσιαστικη καταπιεση των ελευθεριων του λαου απο τον Σταλινικο τυχοδιωκτισμο καθες λογης Κομματαρχη.Τοτε οι Κουκουεδες τον λεγαν αντεπαναστατη και αναρχικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιγος σεβασμος στην μνημη ενος σκοτεινου συνομωτη τοτε και για καποιους απο το Κομμα ,πρακτορες τις ασφαλειας σημερα.
Σαντεβου στα γουναραδικα,συντροφε οικοδομε
@Ανώνυμος (16 Ιουνίου 2012 12:26 π.μ.):
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να σου επισημάνω «ανώνυμε» πως ο ποιητής «είπε» ό,τι είχε να πει με τη στάση της ζωής του και την Τέχνη του, υπογράφοντας πάντα ο ίδιος.
Από πότε κάποιοι «ανώνυμοι» θεωρούν πως ένα έργο τέχνης τους «ανήκει» κατ’ αποκλειστικότητα;
Από πότε κάποιοι… «αριστεροί» μου ζητούν να υπογράψω δήλωση μετανοίας εν έτι 2012;
Αυτοσεβασμός! Μια άγνωστη λέξη για σένα «ανώνυμε»!
ΥΓ. Στο ραντεβού να είσαι συνεπής. Θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω…
Προφανως και τα εργα τεχνης δεν ανηκουν σε κανεναν απο εμας αλλα μονο στους δημιουργους που με σαφηνεια πολλες φορες μας δειχνουν τον δρομο για να τα αναλυσουμε.Π.χ μιας και μιλαμε για ποιηση ας πουμε για τον Μαγιακοφσκυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου γραφω απο το μετεριζι της κοινωνικης επαναστασης και με καθε σεβασμο.
Σου γραφω γιατι αγαπω πολυ τον Μ.Κατσαρο.Σου γραφω γιατι παρακολουθω το ιστιολογιο σου παρολο που εχουμε τεραστιες διαφορες αλλα εισαι μια ψυχραιμη ματια πολλες φορες στη θωλουρα του κοινωνικου ή κομματικου αχταρμα.
Το ραντεβου δεν το ειπα ετσι. Πιστευω οτι θα μας καλεσει η ιστορια σε λιγο.Εσυ σαν κομμουνι (που ειπε ο Κασιαδιαρης) και γω σαν αναρχο-κομμουνι(και αλλους τοσους χαρακτηρισμους).
Το ποταμι εχει 2 οχθες και ειμαστε απο την ιδια πλευρα λογω της ιστορικης συγκυριας.Και αν και ιστορικα η δικια μου πλευρα στην Ισπανια προδοθηκε και οδηγηθηκε σε ενδο-εμφυλιο ,ξερω οτι θα παρω την σωστη αποφαση να αγωνιστω εναντια στον φασισμο και για την ελευθερια του λαου.
Θα ειμαι συνεπης ...και ξερω οτι και συ θα εισαι...
ευχαριστω για την φιλοξενια.Κωστας
@Κώστας:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα.
Χαίρομαι ειλικρινά που με το νέο σχόλιό σου βάζεις κάποια πράγματα στη θέση τους.
Ο Μαγιακόφσκι, ο Αναγνωστάκης, ο Λειβαδίτης, ο Κατσαρός και άλλοι μεγάλοι ποιητές, μας "είπαν" και μας "έδειξαν" "πολλά" με την τέχνη τους. Μη νομίζεις πως υπάρχει κανείς που να μην τα "διάβασε". Αυτό όμως δεν αναιρεί το να είναι το έργο τους κοινό κτήμα, δηλαδή όλου του λαού. Σου λέω λοιπόν, έτσι σαν μια πληροφορία που δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αξία, πως οι προαναφερόμενοι, μαζί με πολύ λίγους ακόμα, είναι οι πολυαγαπημένοι μου.
Το σημαντικό φίλε είναι να βρίσκεται κανείς στη σωστή όχθη. Τότε, όταν φτάσει η "ώρα", ακόμα και οι "τεράστιες διαφορές" που -όπως λες, λαθεμένα όμως- μας χωρίζουν, γίνονται μικρότερες.
Μην διευκρινίζεις για το "ραντεβού". Το 'πιασα τι "εννοείς" κι εσύ κατάλαβες τι εννοώ (είδες; μια "διαφορά" λιγότερη...).
Αυτό το μπλογκ σέβεται απόλυτα όλες τις απόψεις, φυσικά και την αντίθετη άποψη.
Είσαι πάντα ευπρόσδεκτος εδώ.
Καλή δύναμη λοιπόν!