Ο «αεράτος» Αλέξης, η «σκληρή» ηγεσία του ΚΚΕ και το ρήγμα που βαθαίνει…

Το να συμφωνεί η ηγεσία ενός κόμματος, ή όχι, με τις θέσεις ενός άλλου κόμματος είναι απολύτως θεμιτό και κατανοητό. Το να τις αποσιωπά, να τις συκοφαντεί ή να κάνει πως δεν τις καταλαβαίνει, αποτελεί χτύπημα κάτω από τη ζώνη, είναι όμως επίσης κατανοητό…

"Λίγες φορές στην ιστορική του διαδρομή το ΚΚΕ είχε τόσο κρυστάλλινες και ξεκάθαρες θέσεις. Έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μονομερή διαγραφή του χρέους -κι όχι μέρους του ως επαχθούς και απεχθούς- κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της Οικονομίας με Λαϊκή Εξουσία. Πιο σοκολάτα γίνεται, πιο ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ."(1)

Το εκλογικό αποτέλεσμα παρά την καταγραφή μιας συντηρητικοποίησης της κοινωνίας, έδωσε ελπίδα σε τμήματα του λαού, πως κάτι μπορεί να γίνει, πως κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Ήδη το γκρέμισμα του δικομματισμού με την αποκρουστική μορφή που το ζήσαμε τόσα χρόνια, ήταν μια πολύ θετική εξέλιξη. Αναμφισβήτητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ένας από τους δυο μεγάλους νικητές των εκλογών. Κατάφερε εκτός από το να εκτοξεύσει τα ποσοστά του,  να διεμβολίσει τα δυο «ανίκητα» μέχρι χτες κόμματα, πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής την πρώτη Νέα Δημοκρατία και αφήνοντας το ΠΑΣΟΚ στην τρίτη θέση.

Ο σχεδιασμός της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματος, οι «εύκολες» -για το λαό-  πολιτικές θέσεις, που δεν απαιτούν καμία ουσιαστική ρήξη με τη μήτρα που γέννησε κρίση και μνημόνια και ο τρόπος που «αντιμετωπίστηκε»  το ΚΚΕ και οι θέσεις του, ειδικότερα στο θέμα «συνεργασία της Αριστεράς», αποτέλεσαν μερικούς σημαντικούς παράγοντες αυτής της νίκης. Μαζί φυσικά με τον βασικότερο ίσως όλων που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μας αποκάλυψε ικανότητες που κρατούσε φαίνεται καλά κρυμμένες, εκτός και αν πρόλαβε να μελετήσει τόσο καλά την σύγχρονη πολιτική ιστορία αυτού του τόπου, πορείες κομμάτων και διαδρομές ηγετών του –όχι πολύ μακρινού- παρελθόντος. Ότι από τα δύο κι αν συνέβη, ο τρόπος που ενορχήστρωσε την «επίθεση συνεργασίας» προς το ΚΚΕ, είναι μοναδικός.

Αμέσως μετά τις εκλογές, ωθούμενος από τον αέρα της δεύτερης θέσης και μεθυσμένος από τη νίκη, ο Αλέξης Τσίπρας ξέφυγε των ορίων και επιδόθηκε με τρόπο καιροσκοπικό και λαϊκίστικο σε μια χωρίς προηγούμενο επίθεση στο ΚΚΕ, χρεώνοντας στην ηγεσία του, την αποτυχία σχηματισμού «κυβέρνησης της Αριστεράς», αποσιωπώντας προκλητικά τις θεμελιώδεις πολιτικές διαφορές στις θέσεις των δυο κομμάτων, στα βασικότερα θέματα και γνωρίζοντας ασφαλώς πως κάτι τέτοιο είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να συμβεί.

Πρόκειται, για κάποιους, για ένα θέατρο του παραλόγου, σαν αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες με την… περιφορά της εντολής από τους πολιτικούς αρχηγούς για σχηματισμό κυβέρνησης. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως η «σκληρή» ηγεσία του ΚΚΕ «μαλάκωνε» και άλλαζε στάση, δεν μας είπε ποτέ ο πρόεδρος Αλέξης, το πιο απλό: ποιοι θα αποτελούσαν την αριστερή του κυβέρνηση και από ποιους βουλευτές θα εξασφάλιζε στήριξη στη Βουλή.

Αυτοί όμως που έζησαν  «από μέσα» την τελευταία διάσπαση και την κρίση που χτύπησε το ΚΚΕ πριν δυο δεκαετίες, που απείλησε ακόμα και την ύπαρξή του, αυτοί που γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, μιλούν με βεβαιότητα πως η τακτική που ακολουθεί σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, βοηθούμενη και από το ευνοϊκό γι’ αυτήν πολιτικό κλίμα, έχει σαν στόχο της «να ξεμπερδεύουμε τώρα με το ΚΚΕ». Οι λόγοι είναι προφανείς. Υπάρχει κάποιος που χαλάει την «ωραία» ατμόσφαιρα, άρα ενοχλεί…

Οι χειρισμοί του προέδρου Τσίπρα, ήταν φυσικό να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές πολλών αριστερών ανθρώπων που θα ήθελαν να δουν μια «ενωμένη» Αριστερά, ή τουλάχιστον, μια Αριστερά που τα κόμματά της θα μπορούσαν να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση, όλα μαζί. Αυτές τις χορδές γρατζουνάει  ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας σε μια ανέξοδη ρητορική που εκμεταλλεύεται το όχι έντονα ανεπτυγμένο πολιτικό κριτήριο και τα ευγενικά αισθήματα πολλών ψηφοφόρων της Αριστεράς, με μοναδικό σκοπό του πια την ψηφοθηρία. Μέσα στις τόσες αυταπάτες που σπέρνει, όπως πχ  «λύση» του ελληνικού ζητήματος μέσα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα μια. Με τον τρόπο αυτό επενδύει σε ψήφους, μεγαλώνει όμως και την επικείμενη απογοήτευση πολλών ψηφοφόρων του, που δεν καταλαβαίνουν από κομματικά παιχνίδια και εκλογικούς ταχτικισμούς…

Ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να φανταστεί πως μεγαλύτερο αρωγό στην προσπάθειά του αυτή, θα έβρισκε το ίδιο το ΚΚΕ! Το μοναδικό ίσως κόμμα στην Ελλάδα που επιμένει να αγνοεί συστηματικά και με φανατισμό τη σημασία της λέξης «επικοινωνία»!

Επικοινωνία λοιπόν σημαίνει (διάβασα και αντέγραψα από το Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, συγγραφέας του οποίου είναι ο υπουργός μας, της Παιδείας):

1.     Η αμοιβαία επαφή μεταξύ ατόμων ή και ομάδων.

2.     Η μεταβίβαση και η ανταλλαγή μηνυμάτων, πληροφοριών, από κάποιον που νοείται ως πομπός προς κάποιον που νοείται ως δέκτης μέσω κοινού συστήματος σημάτων, συμβόλων ή τρόπων συμπεριφοράς.

3.     Η μεταβίβαση μηνυμάτων, πληροφοριών από ομάδα λίγων ατόμων σε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες.

Σε τι θα ζημιωνόταν το ΚΚΕ από μια συνάντηση Αλέκας-Αλέξη, στα πλαίσια των διερευνητικών εντολών για σχηματισμό κυβέρνησης;

Σε τίποτε απολύτως. Αντίθετα θα έβγαινε ωφελημένο, αφού θα αφαιρούσε από πολλούς επιχειρήματα τύπου «δεν συναντήθηκε με τον Τσίπρα για να μην μολυνθεί»!

Θα έχανε από το κύρος του το κόμμα αν σε μια τέτοια συνάντηση η Γραμματέας έδινε συγχαρητήρια στον Τσίπρα για την εκλογική του νίκη;

Όχι βέβαια! Θα κέρδιζε πόντους επικοινωνιακά αφού θα αποδείκνυε πως κατέχει και χρησιμοποιεί τους κώδικες στοιχειώδους ευγένειας.

Θα… έχανε ψηφοφόρους αν φωτογραφιζόταν δίπλα του όπως οι ηγέτες των άλλων κομμάτων;

Αστεία πράγματα…

Ήταν αναγκαίο να εκφραστεί η χαοτική διαφορά των θέσεων των δυο κομμάτων ΚΑΙ σε μια συνάντηση «θεσμικού» χαρακτήρα;

Και βέβαια ήταν. Όχι μόνο μεταξύ των δύο ηγετών στην αίθουσα, αλλά    –το κυριότερο-  μπροστά στις κάμερες με δηλώσεις. Φαντάζεστε μια Αλέκα, ανάλογα απολαυστική με αυτή που ανέλυσε το ποδόσφαιρο της Μπάγερν  Μονάχου και το παραλλήλισε, πολύ  επιτυχημένα, με την πολιτική του κόμματος;  Να έλεγε πχ με χιούμορ (που έχει αποδείξει πως διαθέτει) μπροστά στις κάμερες «αν και με τον Αλέξη τα έχουμε πει χιλιάδες φορές και τα ξέρει, ήρθα μέχρι εδώ απλά για να τον συγχαρώ και για να μην τον  κακοκαρδίσω. Οι θέσεις του κόμματός μας  όμως είναι συγκεκριμένες, και δεν αλλάζουν». Ποιος και τι θα μπορούσε τότε να προσάψει στην ηγεσία του ΚΚΕ;

Ανάλογα θα μπορούσαν να γραφτούν και για τη φρασεολογία των στελεχών, αλλά και τον τρόπο που εκφράζονται οι θέσεις του κόμματος μέσα από τα κομματικά έντυπα και κυρίως τον Ριζοσπάστη, λίγες ώρες κιόλας μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Δώστε τους λίγο χρόνο βρε σύντροφοι, χωρίς να κάνετε σπιθαμή πίσω από τις θέσεις σας, χωρίς να υστερήσετε στο ξεσκέπασμά τους. Δείξτε λίγο αυτοσυγκράτηση. Μην «προκαλείτε» με το καλημέρα το αριστερό θυμικό μιας μερίδας της κοινωνίας. Εδώ θα είμαστε, σε επιφυλακή, μάχιμοι και μαχητές των ιδεών μας, ας χειριστούμε επιδέξια τα όπλα μας...

Σαν να πρόκειται για μια αυτοκαταστροφική τάση. Να έχεις θέσεις κρυστάλλινες και στέρεες, που η ζωή να τις δικαιώνει και να μη θέλεις να μάθεις τον τρόπο να τις κάνεις πιο εύκολα κτήμα αυτών που θέλουν να σε ακούσουν. Μια μονίμως λαθεμένη, αν όχι αποτυχημένη, προσέγγιση από μεριάς κόμματος και στις τρεις ερμηνείες του όρου «επικοινωνία», που αναφέραμε πιο πάνω.

Η άσχημη αυτή εικόνα, σε συνδυασμό με τη δυσκολία στην αποδοχή από το λαό των θέσεων του ΚΚΕ, και την χυδαία προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ που ξέρουν πώς να κάνουν την τρίχα τριχιά και να την σφίγγουν στο λαιμό του ενοχλητικού κόμματος, επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την κρίση, την ψυχολογία αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το κόμμα, ειδικά μετά την 6^η του Μάη, φίλοι και συμπαθούντες του ΚΚΕ. Παράλληλα δίνουν την ευκαιρία σε κάποιους που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» και κόπτονται για την «ενότητα» της Αριστεράς, να εκφράζουν την «κριτική» τους με άδικο και σίγουρα όχι σοβαρό, χωρίς πολιτικά επιχειρήματα, τρόπο.

Το τι γράφτηκε και ακούστηκε από τη Δευτέρα μέχρι σήμερα σαν «κριτική» για το ΚΚΕ, ξεπερνάει μερικές φορές όλη την καλή μου διάθεση να αντιπαρατεθώ σε έναν διάλογο με επιχειρήματα και μου δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Επιχειρείται έντεχνα από πολλούς ένας διαχωρισμός της «κακής» ηγεσίας του ΚΚΕ από τα «άβουλα» μέλη του που την υπομένουν (για πόσο ακόμα άραγε;). Κλεισμένη αυτή στα γραφεία του Περισσού, απ’ τα παράθυρα των οποίων… δεν περνάει του ήλιου το φως, αδυνατεί να νιώσει τον παλμό της κοινωνίας, αποφεύγει να την αγγίξει ο πόνος του λαού. Ικανοποιείται, λέει, με το βασανισμό που βιώνει ο λαός και περιμένει την απόλυτη εξαθλίωσή του για να πέσει μετά, σαν ώριμο φρούτο, στην ποδιά της!

Κάποιοι άλλοι (ανάμεσά τους και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που ψήφισαν το κόμμα) αγαναχτούν  με την «μονολιθικότητα», και την «ιδεολογική καθαρότητα» του ΚΚΕ, που αποφεύγει τις «συνεργασίες» για να μην… μολυνθεί. Δεν ισχυρίζεται κανείς (ούτε το κόμμα το ίδιο) πως δεν γίνονται λάθη. Πως δεν υπάρχουν αδυναμίες. Πως όλες οι θέσεις του ΚΚΕ είναι τέλεια επεξεργασμένες και σωστές. Απωθεί όμως πολλούς «φίλους» η «μονοτονία» με την οποία υπερασπίζονται οι κομμουνιστές τις θέσεις αυτές. Κάποιοι σύντροφοι νιώθουν βαριά την κούραση για τον ίδιο λόγο. Είναι φυσικό να ταλαντεύονται, να προβληματίζονται, να θυμώνουν ακόμα, τη στιγμή κιόλας που το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι αναλόγως «ελκυστικό» με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ…

Όμως αξίζει να αναφερθεί πως η ιστορία απέδειξε πως τις –λίγες- φορές που κλονίστηκε η αφοσίωση του κόμματος στις αρχές του Μαρξισμού Λενινισμού, και η πολιτική του «φάλτσαρε» σε «νότες» που χάιδευαν τα αφτιά  του λαού, όχι μόνο κινδύνεψε η «μονολιθικότητά» του, αλλά ακόμα και η ίδια η ύπαρξή του. Το ποιους θα βόλευε κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να γίνει αναφορά, απλά να πούμε πως μέσα στους πρώτους που θα πέταγαν τη σκούφια τους από χαρά, θα ήταν οι συγκάτοικοι, στην… αριστερή πολυκατοικία, του ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιοι που σήμερα επιτίθενται με πνεύμα «συνεργασίας»…

Είναι απολύτως κατανοητό το συναίσθημα νίκης και ελπίδας που πλημμύρισε πολλούς αριστερούς φίλους, σαν επακόλουθο του εκλογικού αποτελέσματος. Δεν έχω, ειλικρινά, καμία πρόθεση να τους το χαλάσω. Όμως δεν θα έβλαπτε λίγη ψυχραιμία και περισσότερη περισυλλογή. Δεν συντελέστηκε ούτε επανάσταση ούτε καμιά κοσμοϊστορική εξέλιξη. Και ήδη άρχισαν να γίνονται φανερές οι αντιφάσεις των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορεί φίλοι και συναγωνιστές –μην πέφτετε στην παγίδα- και δεν πρέπει να είναι στόχος το «τελείωμα» του ΚΚΕ, η απορρόφησή του από το ΣΥΡΙΖΑ, η μη κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και άλλα τέτοια τραβηγμένα που ακούγονται και γράφονται δεξιά κι αριστερά και υιοθετούνται από μια μερίδα του κόσμου της Αριστεράς. Δεν βοηθούν στην ψυχική ενότητα της βάσης της Αριστεράς, εκφράσεις απευθυνόμενες στα μέλη του ΚΚΕ, όπως «κομπλεξικοί», «κομματικοί παπαγάλοι», «ρομποτάκια», «κολλημένοι», «επαγγελματίες χαφιέδες», «εμετικά ανθρωπάκια» και άλλα πολλά.

Με τον τρόπο αυτό δεν πείθετε ούτε πως είστε πραγματικά αριστεροί, ούτε συνεισφέρετε στην υπόθεση «συνεργασία των αριστερών δυνάμεων». Ακόμα κι εκεί (στη βάση) που μπορεί να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες για κάποια μορφή συνεργασίας στο μέλλον, όσο βαθαίνει το ρήγμα στις σχέσεις των απλών αριστερών ανθρώπων, των απλών αγωνιστών, τόσο θα μειώνονται οι πιθανότητες για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. Αντιπαράθεση σκληρή, ναι! Με πολιτικά επιχειρήματα.

"Ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας σκεφτούμε με ειλικρίνεια ποιος είναι πιο κοντά στο συμβιβασμό. Το ΚΚΕ ή εμείς; Το λέω καλοπροαίρετα και καθόλου επιθετικά. Εγώ σέβομαι και καταλαβαίνω αυτούς που προτιμούν κάποια συμβιβαστική λύση γιατί δεν αντέχουν μια πιο σκληρή προοπτική σύγκρουσης. Αυτό που δεν δέχομαι είναι αυτοί οι ίδιοι να προσπαθούν να τη βγουν και από Αριστερά ή να κατηγορήσουν το ΚΚΕ το κλισέ ότι κάνει δήθεν "άλλο ένα λάθος".

Το ΚΚΕ είπε στο λαό να πιστέψει στον εαυτό του και να διεκδικήσει από τώρα το δικαίωμα του να είναι αυτός κύριος του εαυτού του και κανένας άλλος. Να παλέψει για τη δική του εξουσία δυναμώνοντας την πάλη του και για τα άμεσα και για τα μελλοντικά, και να μην αφήσει να τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί ψηφοδελτίων.

Το αν υπάρχει τρίτος δρόμος σήμερα, θα το δούμε αφού δεν το πιστεύουν κάποιοι και νομίζουν ότι μπορούμε να πάμε σε παροχές τύπου '81. Ο καπιταλισμός βουλιάζει κι έχει και την εξουσία. Σιγά να μην κάνει πίσω έτσι επειδή πήρε ένα καλό αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή επειδή ο λαός είπε  ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Ακόμα κι αν υπάρχει όμως κάποιο ελάχιστο περιθώριο, αυτό μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΠΕΙΛΗΘΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΙ ΟΧΙ ΑΝ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ.

Επίσης όποιος πιστεύει ότι μπορεί ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του. Ξεπεράστε τον αντικομμουνισμό και το αντιΚΚΕ συναίσθημα κι ελάτε μαζί. Η ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.

Το ΚΚΕ θα ενωθεί όχι γενικά "με τον κόσμο" (ποιον απ όλους τους κόσμους;) αλλά με εκείνους που αποφάσισαν να μην κάνουν πίσω. Το ποιον θα βρει δίπλα του στους αγώνες να το σκεφτούν καλά αυτοί που σκέφτονται ότι ο αγώνας δικαιώθηκε και ίσως να μην υπάρχει λόγος να συνεχιστεί. Όσο για τις εκλογές θα έπρεπε να πουν μπράβο που κάποιος δεν τις αναγάγει σε Α κ Ω της πολιτικής του αλλά απλά τις παίρνει υπ όψη και δίνει τη μάχη τους χωρίς τακτικισμούς..."(2)

Να μην μας διαφεύγει πως Αριστερά δεν είναι μόνο οι τίτλοι των κομμάτων. Αριστερά είναι οι άνθρωποι που ακόμα κι αν δεν υποστηρίζουν το ίδιο κόμμα, αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, ζουν κοινά δράματα, ονειρεύονται ή διεκδικούν καλύτερες μέρες. Άνθρωποι που κάποτε οι δρόμοι τους συναντιούνται ή θα συναντηθούν σε κοινούς αγώνες. Σ’ αυτούς τους δρόμους οι κομμουνιστές ήταν πάντα εκεί και θα είναι πάλι όταν χρειαστεί, για όσο χρειαστεί.

"Η αλήθεια δεν αποδείχνεται πάντα με τα εκλογικά ποσοστά. Η ζωή είναι πιο περίπλοκη και πάντως αδυσώπητη απέναντι στην αντικομμουνιστική εμπάθεια."(3)

Παραπομπές:

1. Απόσπασμα από άρθρο του Ρωμύλου Αυδή που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.

2. Απόσπασμα από σχόλιο του Γιώργου Σαρρή που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.

3, Απόσπασμα από άρθρο του Ριζοσπάστη που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.