Η τέχνη που εκφράζει το λαό, τον στηρίζει κιόλας όταν αυτός δοκιμάζεται. Τον εμπνέει να ξεσηκωθεί, του φωτίζει το δρόμο που άνοιξε η μεγάλη κοσμοθεωρία. Τώρα, στα «δύσκολα», θα σκύψουμε στους ποιητές, θα πάρουμε δύναμη, θα αντλήσουμε αισιοδοξία, θα οπλιστούμε με πίστη στις δυνατότητές μας. Αυτός ο τόπος μια σταλιά, μα ποιητές… γέννησε πολλούς ετούτη η γης.
Ένα ποίημα του Κώστα Ουράνη, που πολλοί έχουν χαρακτηρίσει ποιητή της "απαισιοδοξίας", πήρε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και το έκανε τραγούδι όμορφο. Το πρωτοτραγούδησε η Φωτεινή Δάρρα.
Η φωνή του Παντελή Θαλασσινού... φαίνεται του πάει καλύτερα.
Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά;
Πότε θ’ ανοίξουμε πανιά για τα Νησιά του Νότου
πότε το ρου θ' ανέβουμε του ποταμού Αμαζόνα;
Καιρός μας πια να πάψουμε να βλέπουμε μπροστά μας
των ίδιων πάντα λιμανιών τη νυσταγμένη εικόνα!
Ας σβήσει η νέα μας ορμή (σαν βήματα στον άμμο
από το κύμα) την παλιάν, ασάλευτη ζωή μας!
Σημαία υψώστε την ψυχή στο πιο αψηλό κατάρτι:
δεν είναι αλήθεια ότι ήρθαμε αργά στην εποχή μας!
Μπορούμε ακόμα μια ζωή να ζήσουμε καινούρια,
αντίς να μαραζώνουμε σαν τον κομμένο δυόσμο:
φτάνει να κάνουμε πανιά σαν τους Θαλασσοπόρους
που, μια πατρίδα αφήνοντας - έβρισκαν ένα κόσμο!
Κατοχή
ΑπάντησηΔιαγραφήἈλήθεια, δάση καὶ βουνὰ
ὑπάρχουνε στὸν κόσμο ἀκόμη;
Ὑπάρχουν οἱ μεγάλοι δρόμοι
ποὺ πᾶν σὲ μέρη ἀλαργινά;
Ἀνθίζουν πάντοτε οἱ βραγιές;
Στοὺς κάμπους εἶναι φῶς κι εἰρήνη;
Κι ἔμεινε λίγη καλοσύνη
μὲς τὶς ἀνθρώπινες καρδιές;
Ἀπίστευτα μᾶς φαίνονται ὅλα
σ᾿ ἐμᾶς ποὺ ζοῦμε τώρα χρόνια
σὰν σ᾿ ὀρεινά φτωχὰ καλύβια
ποὺ τ᾿ ἀποκλείσανε τὰ χιόνια...
Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα
σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς
ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε;
Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;
Από τον ίδιο ποιητή. Αφιερωμένο.
Καλήσπέρα