Στο κέντρο της Αθήνας έχει συντελεστεί οριστικά ο χωρισμός των ανθρώπων, έχουν διαταραχθεί οι σχέσεις στην καθημερινότητα. Η αιτία γνωστή: ένα ελεεινό καθεστώς που σε καθημερινή βάση πετά κόσμο στο δρόμο, καταφέρνοντας να δημιουργήσει δύο νέα κοινωνικά σχήματα: τους αναξιοπαθούντες και τους «καταφερτζήδες» εργαζόμενους. Με συγκίνηση υποδέχτηκε τα νέα κοινωνικά σχήματα το καθεστώς ελπίζοντας σε μια άμεση σύγκρουση μεταξύ τους. Με μεγαλύτερη συγκίνηση απευθύνθηκε στο πανελλήνιο με σκοπό να ξεσηκώσει το ελεήμον και φιλάνθρωπο συναίσθημα του πολίτη. Ας βασανίσω, για ευνόητους λόγους, τα αυτονόητα: όχι μόνο πρέπει στα δύσκολα να βοηθάει ο ένας τον άλλον, αλλά να δίνουμε και απ' αυτό που δεν έχουμε.
Αυτό που με εξοργίζει είναι πως η προσφορά είναι στημένη έτσι, για να εξαγριώσει και αυτόν που δίνει, αλλά κυρίως αυτόν που δέχεται. Καθημερινά, κάτω από τα άγρυπνα μάτια των τηλεοπτικών παραρτημάτων του καθεστώτος, συντελείται η σίτιση. Γι' αυτό όποιος πολίτης πάρει στα χέρια του τη γνωστή σε όλους πλαστική σακούλα με το φαγητό, εξαφανίζεται από τα μάτια των δημοσιογράφων και τρυπώνει στο σπίτι του. Αν δεν έχει σπίτι, διαλέγει την πιο σκοτεινή γωνία για να φάει. Εχει υποστεί μεγάλο τραύμα, η ανάγκη τον εξωθεί ν' απλώσει το χέρι του. Οταν απλώνεις το χέρι σου, είσαι μακριά όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι όταν στο δρόμο διασταυρώνονται τα βλέμματα, νιώθεις το θρίαμβο του καθεστώτος.
Αυτό που με εξοργίζει είναι πως η προσφορά είναι στημένη έτσι, για να εξαγριώσει και αυτόν που δίνει, αλλά κυρίως αυτόν που δέχεται. Καθημερινά, κάτω από τα άγρυπνα μάτια των τηλεοπτικών παραρτημάτων του καθεστώτος, συντελείται η σίτιση. Γι' αυτό όποιος πολίτης πάρει στα χέρια του τη γνωστή σε όλους πλαστική σακούλα με το φαγητό, εξαφανίζεται από τα μάτια των δημοσιογράφων και τρυπώνει στο σπίτι του. Αν δεν έχει σπίτι, διαλέγει την πιο σκοτεινή γωνία για να φάει. Εχει υποστεί μεγάλο τραύμα, η ανάγκη τον εξωθεί ν' απλώσει το χέρι του. Οταν απλώνεις το χέρι σου, είσαι μακριά όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι όταν στο δρόμο διασταυρώνονται τα βλέμματα, νιώθεις το θρίαμβο του καθεστώτος.
Τα κατάφερε. Είμαστε εμείς και εκείνοι. Για εκείνους είσαι ένας καταφερτζής με διάφορες ανεξιχνίαστες ικανότητες, αφού μπορείς και εργάζεσαι παρ' όλες τις πιέσεις. Είσαι κάποιος άλλος, σίγουρα δεν είσαι δικός τους, δεν έχεις περάσει τη γραμμή.
Δεν έχει καμία σημασία αν το καθεστώς παρέλθει. Το κακό ανάμεσα στις σχέσεις μας ίσως είναι ανεπανόρθωτο. Πρέπει ν' αναχαιτίσουμε την παλίρροια της ηλιθιότητας στην οποία μας καταδίκασαν να πνιγούμε. Πρέπει επειγόντως ν' ανατρέξουμε στον καθημερινό τρόπο ζωής που μας μεγάλωσε, όχι όμως σα μηχανική επανάληψη. Πρέπει να σχηματιστούν σε κάθε γωνιά του κέντρου καταστάσεις που θα φέρουν τον έναν δίπλα στον άλλο. Ο μόνος τρόπος για ν' αποφύγουμε μια σύγκρουση με τους αδελφούς μας είναι το άνοιγμα της ψυχής στον άλλο, να τον νιώσουμε και να νιώσει πως δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα άλλο παρά τη μιζέρια μας. Γιώργος Κακουλίδης
ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι κυριως η διαπιστωση..Οτι δεν μοιραζεται η Πολη, με τους αστεγους, και απορους...!!
Αλλα καποιος συγκεκριμμενος...
Προσφερει..Σιτιζει...!!
Αυτο ειναι το κλειδι...
Και το ανεπανορθωτο...!!
Σίγουρα είναι πολύ άσχημες αυτές οι καταστάσεις. Εμείς ακόμη δεν τις έχουμε ζήσει, τουλάχιστον τόσο έντονα, αλλά η λέξη μιζέρια με τρομάζει. Να ανοίξουμε την ψυχή μας για να μοιράσουμε την ψυχή μας, δηλαδή κάτι καλό. Όχι μιζέρια, όχι μοιρολατρεία. Ο χειρότερος εχθρός είναι αυτό. Να απλώσουμε το χέρι για να τον τραβήξουμε προς τα πάνω. Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επιτέλους κάποιος ας σπάσει αυτές τις κάμερες που μετατρέπουν την ανθρώπινη ζωή σε σκουπίδι.
Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα της τελευταίας περιόδου.