Από τα ουρλιαχτά του μαζεύτηκαν οι χωριανοί και περίεργα κοιτούσαν τον κυρ-Μένιο που με μανία ανεβοκατέβαζε το ρόπαλο στη ράχη του σκύλου.
-Το παλιόσκυλο! Φώναξε. Από τότες που πέθανε το αφεντικό του συνέχεια πηγαίνει στις παπαρούνες και κυλιέται, παίρνοντας το κόκκινο χρώμα. Βλέπεις τ’ αφεντικό του χρόνια αριστερός, ο σκύλος τι θες να ‘ναι…
Μου έκανε εντύπωση που ο χωροφύλακας χτυπούσε το σκύλο γιατί ήταν αριστερός. Σκεφτόμουν να βρώ τι θα πεί αριστερός. Βέβαια ήξερα ότι έχω αριστερό μάτι, αριστερό πόδι, χέρι, αυτί. Αριστερό πρόσωπο, πρώτη μου φορά άκουγα. Μια και δυο τρέχω στον πατέρα μου να εξηγήσει. Βλέπεις παπάς είναι, ήξερε γράμματα.
-Παιδί μου οι αριστεροί είναι παιδιά του διαβόλου. Όπου και αν βρίσκονται σπέρνουν ζιζάνια. Στους αγρότες λένε πως τα λεφτά που τους δίνουν από τα προϊόντα, είναι λίγα. Μιλάνε για ισότητα, δικαιοσύνη και τόσα άλλα πράγματα, που είναι του διαβόλου.
Πέρασαν πολλά χρόνια, η έλλειψη εργασίας στο χωριό μ’ ανάγκασε να έρθω στην Αθήνα. Έγινα οικοδόμος. Θυμόμουν όμως πάντα τα σοφά λόγια του παπά-πατέρα μου και όταν έβλεπα αριστερό, έτρεχα μακριά. Στο γιαπί δούλευα από ήλιο μέχρι φεγγάρι. Ένσημα δεν κολλούσαν, δουλειές δεν υπήρχαν. Φώναζαν μερικοί ν’ αγωνιστούμε, εγώ φοβούμουν, θυμόμουν πάντα τον πατέρα μου. Μα να, όμως, που η αγανάκτηση με έκανε να παλέψω. Στην απεργία του 1960 κάποιος αστυφύλακας (καλή του ώρα!) μου άνοιξε το κεφάλι.
Με πήγαν στο τμήμα. Ο διοικητής άρχιζε να με κοιτάζει απορημένα.
-Καλά ρε παιδί μου, γιατί το ‘κανες αυτό, εσύ ένα καλό παιδί να ‘σαι μαζί μ’ όλους αυτούς τους παλιο-αριστερούς. Δεν ξέρεις πως θέλουν το κακό της πατρίδας μας;
-Μα δε ζητάμε τίποτα το κακό, απαντώ. Ένσημα θέλουμε, να παίρνουμε δώρο τις γιορτές και να δουλεύουμε εφτά ώρες γιατί είναι βαριά η δουλιά μας.
-Σκάσε, παλιο-αριστερέ, αναρχικέ! Μέσα! φώναξε.
Και με κλείσανε μέσα…
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Μα δεν μπορώ να τα ξεχάσω και όποτε πλησιάζει η Πρωτομαγιά θυμάμαι τους εργάτες του Σικάγου, που σκοτώθηκαν για να δουλεύουν οχτάωρο. Και το πέτυχαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω, που ήμασταν ο πιο αδικημένος κλάδος, και μ’ αγώνα καταχτήσαμε ο, τι έχουμε καταχτήσει.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον κ. Λάσκαρη* που την 1 του Μάρτη έλεγε ότι την απεργία την έκαναν αριστεροί και είχε πολιτικά κίνητρα. Ακούγοντας λοιπόν αυτά, πώς να μην θυμάμαι όλα τ’ άλλα; Πώς μπορώ να ξεχάσω την Πρωτομαγιά και τους εργάτες του Σικάγου; Όσο λοιπόν ο κ. Λάσκαρης απειλεί και ρίχνει τις ευθύνες στους αριστερούς, τόσο οι οικοδόμοι μαζί με όλους τους εργάτες θ’ αγωνιστούν και θα λύσουν τα καυτά τους προβλήματα.
* σημείωση "Οικοδόμου": Κ. Λάσκαρης, υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή.
Το διήγημα με τίτλο «Χτυπάτε τον» δημοσιεύτηκε τον Ιούνη του 1978 στην εφημερίδα «ΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗ», της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, με την υπογραφή «ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ». Προφανώς γράφτηκε από συνάδελφο.
Πολύ όμορφο! Στην αρχή νόμιζα πως είναι δικά σου βιώματα, αλλά είναι πολύ παλιά βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφη αφήγηση! Απερίγραπτο το μένος τους με το κόκκινο χρώμα. Φορούσες κόκκινη γραβάτα, σε άρπαζαν και σε πέρναγαν από μύρια όσα βασανιστήρια και μετά σε εκπαραθύρωναν. Αιτιολογία θανάτου: «αποπειράθηκε να αποδράσει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερίοδος Κωνσταντίνου Καραμανλή: Άνθησε το παρακράτος, η αστυνομοκρατία, η τρομοκρατία, ο χαφιεδισμός, οι εξορίες στα ξερονήσια και αλλού, και πολλά άλλα καλούδια, τόσα που έφτασαν για να τον ανακηρύξουν «Εθνάρχη». Μια παρόμοια κάστα κόντεψε να στείλει στον άλλο κόσμο και τον Κολοκοτρώνη, μέσω των φυλακών του Ιτς Καλέ στο Ναύπλιο, ή από το μπουντρούμι του Παλαμηδίου.
Τους Οικοδόμους πάντα τους υπολόγιζαν όταν κατέβαιναν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, ειδικά κατά τη διάρκεια των ετών του «Κωνσταντίνου», τους έτρεμαν οι πολισμάνοι, μακριά κι’ αλάργα έλεγαν, στα μουλωχτά άρπαζαν όποιον ξεστράτιζε. Μάρτυρας η φωτό της ανάρτησης.
Κερδήθηκαν πολλά από τους εργατικούς αγώνες, ο πόνος της απώλειας είναι μεγάλος, αλλά ο πόνος είναι πάντα δημιουργικός, πιστεύω ότι θα βρούμε ξανά την περπατησιά μας, η ίδια η ζωή θα μας αναγκάσει να το πράξουμε.
«Χτυπάτε τους», με το δικό μας γνωστό αυστηρό τρόπο!! Ήγγικεν η ώρα!
Να θυμίσω ότι σύμφωνα με τον Λάσκαρη είχε καταργηθεί και... η πάλη των τάξεων!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την κρατική βία και την τρομοκρατία νόμιζαν και νομίζουν ότι θα φιμώσουν το δίκιο και την αντίσταση του εκμεταλλευόμενου ανθρώπου. Θα χωνέψουν όμως, θέλουν δε θέλουν, πως το φως θα νικήσει το σκοτάδι τους. Το ρολόι του χρόνου ήδη μετρά αντίστροφα για το σάπιο τους καθεστώς. Καθημερινά ο εργαζόμενος λαός βράζει. Και ας φαντάζονται ορισμένοι ότι "όλα βαίνουν καλώς".
Καλημέρα κ.κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη νομίζεις, όχι και... πολύ παλιότερα.
Καλή δύναμη!
Καλημέρα scorpion49.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιό σου αποπνέει αισιοδοξία, ότι πρέπει για Κυριακή πρωί:
"ο πόνος είναι πάντα δημιουργικός, πιστεύω ότι θα βρούμε ξανά την περπατησιά μας, η ίδια η ζωή θα μας αναγκάσει να το πράξουμε."
Αρκεί να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, να προσθέσω.
Καλή δύναμη!
Καλημέρα Ευρυτάνα Ιχνηλάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έχει μείνει στην ιστορία αυτό!
Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ... για να το εμπεδώσουμε καλύτερα (χαχαχα)!!
Τον βρασμό, υπό κάποιες προϋποθέσεις, ακολουθεί... έκρηξη!
Καλή δύναμη!
@apneagr
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
Τι σύμπτωση! Πριν λίγο έφτασα μέχρι εκεί, για πρώτη φορά, οδηγημένος από αλλού. Και βέβαια θα περνάω πιο συχνά τώρα που γνωριστήκαμε. Χάρηκα για τη συνάντηση.
Καλή δύναμη!