Μήπως θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο το ΚΚΕ η εκπροσώπησή του στα ΜΜΕ;

Τον τελευταίο καιρό και ενώ έχει αρχίσει, τουλάχιστον άτυπα, η προεκλογική περίοδος, οι επιθέσεις που δέχεται το ΚΚΕ  αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Επιθέσεις από πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους αφετηρίες, με μικρότερο ή μεγαλύτερο «ειδικό βάρος», που έχουν κοινό στόχο τον περιορισμό της αυξανόμενης επιρροής των θέσεων του κόμματος στο λαό. Και από την ανάποδη αν το δούμε, η τεχνητή όξυνση που  κάποιοι καλλιεργούν με  κλιμάκωση παράλληλα της αντιΚΚΕ επίθεσής τους, σηματοδοτεί πως βαδίζουμε πια στην τελική ευθεία πριν τις εκλογές, που περιμένουμε να προκηρυχτούν από μέρα σε μέρα και επίσημα.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως σε ότι έχει να κάνει με την επικοινωνία, μια τουλάχιστον «δυστοκία» του, το ΚΚΕ δεν μπορεί να την κρύψει. Δεν αναφέρομαι στον συστηματικό αποκλεισμό των εκπροσώπων του από διάφορα ΜΜΕ, ούτε στη συνειδητή διαστρέβλωση των θέσεών του, που όλο και πιο συχνά εκφράζεται με  τη μορφή ακόμα και προβοκατόρικων ενεργειών. Ούτε βέβαια στη χυδαία επίθεση ενάντια στις  κινητοποιήσεις των εργαζομένων από διάφορους μεγαλοδημοσιογράφους που φοβούνται τον αντίλογο στις εκπομπές τους και τον αποσιωπούν ή τον παραχαράσσουν.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση όλων αυτών (που είναι άλλωστε αναμενόμενα) ξεπερνάει τις όποιες δυνάμεις του κόμματος. Το ΚΚΕ όμως, είναι ένα κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και σαν τέτοιο, σύμφωνα με τους κανόνες του αστικού κράτους, «δικαιούται» και έχει μια υποτυπώδη έστω προβολή των θέσεών του από τα ΜΜΕ. Άρα, πρέπει τουλάχιστον αυτή να την εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διεκδικώντας ταυτόχρονα και το υπόλοιπο μερίδιο που του ανήκει.

Πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό; Στέλνοντας στις εκπομπές που το καλούν, εκπροσώπους που γνωρίζουν καλά τη «γραμμή» του κόμματος και τις θέσεις του, ειδικά στα θέματα που δέχεται επιθέσεις. Φτάνει αυτό; Όχι. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουν ξεκάθαρο (Κόμμα και εκπρόσωπός του) πως δεν απευθύνονται σε κομματικό ακροατήριο που θα τους ακούσει με προσοχή, έχοντας μεγάλη άνεση χρόνου για να εκφραστούν, αλλά σε ένα αδηφάγο  τηλεοπτικό κοινό, επηρεασμένο βαθιά από την αντιΚΚΕ προπαγάνδα, που δεν έχει πολλές φορές την «υπομονή» να σε ακούσει αν δεν τραβήξεις την προσοχή του και δεν είναι σχεδόν ποτέ διατεθειμένο να «συγχωρήσει» τα όποια λάθη σου.

Χρειάζεται εμπειρία και σωστή εκφορά του λόγου και  να μην χάνεις την ψυχραιμία σου όταν οι επιθέσεις που δέχεσαι είναι χυδαίες, βρώμικες και πολιτικά πρόστυχες. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ πρέπει επίσης να έχει την ικανότητα να μεταδίδει τις θέσεις του κόμματος «παίζοντας» με τηλεοπτικούς όρους, «αποδεχόμενος» τους κανόνες του μέσου,  εκμεταλλευόμενος τον λίγο χρόνο που -εκ των προτέρων- ξέρει πως θα έχει, τις συνεχείς διακοπές στο λόγο του, που –εκ των προτέρων- τις περιμένει, αποφεύγοντας παράλληλα τις κακοτοπιές που θα επιχειρήσουν να τον σπρώξουν και –εκ των προτέρων- το περιμένει κι αυτό. Αν μεταξύ αυτών έχει το «χάρισμα» να «γράφει» κιόλας στο «γυαλί», τότε μιλάμε για τον ιδανικό εκπρόσωπο. Τέτοιους όμως το κόμμα έχει πολύ λίγους.

Την αφορμή γι’ αυτό το σχόλιο την πήρα χτες βράδυ, παρακολουθώντας στη ΝΕΤ την εκπομπή της Έλλης Στάη «NetWeek». Ανοίγοντας την τηλεόραση κάποια στιγμή, βλέπω τον Αλέξη Τσίπρα απέναντι στη δημοσιογράφο, που είχε δίπλα της και τους συναδέλφους της Κύρτσο και Φελέκη, να αναλύει τον τρόπο με τον οποίο θα… «κυβερνούσε», αν η «Αριστερά» εμεταλλευόταν τη «μοναδική ευκαιρία που της παρουσιάζεται σ’ αυτές τις εκλογές» και αν «κάποιες δυνάμεις» (εννοούσε φυσικά το ΚΚΕ) «ήθελαν πραγματικά να πάψουν να καταγγέλουν» και να «αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες» (μέσα στα εισαγωγικά οι δικές του πάνω κάτω φράσεις). Ο λόγος που έμεινα να τον ακούσω ως το τέλος ήταν πως στο δεύτερο μέρος της εκπομπής, ακολουθούσε άλλο «πάνελ», στο οποίο θα συμμετείχε και εκπρόσωπος του κόμματος.

Λοβέρδος (υπουργός Υγείας), Μιχελάκης (εκπρόσωπος τύπου ΝΔ), Τατσόπουλος (συγγραφέας) και ο εκπρόσωπος τύπου του ΚΚΕ Παναγιώτης Μεντρέκας, γύρω από ένα τραπέζι, μαζί με  Στάη,  Κύρτσο και Φελέκη. Οι επιθέσεις που δέχτηκε το ΚΚΕ από τον εκπρόσωπο της ΝΔ ξεπερνούσαν κάποιες φορές κατά πολύ τον ορισμό της προβοκάτσιας. Αυτά που βγήκαν απ’ το στόμα του Μιχελάκη, που να μην ξεχνάμε, είναι «παλιά καραβάνα» δημοσιογράφος (πρώην διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ1) προκαλούσαν ανατριχίλα και έφερναν στο μυαλό άλλες εποχές:

«Θέλετε να σας πως πόσες επιχειρήσεις έδιωξε το ΚΚΕ από τη χώρα;» (!!!)

«Θέλετε να μετρήσουμε πόσα εργοστάσια έκλεισε το ΚΚΕ στη χώρα τα τελευταία χρόνια;» (!!!)

«Εσείς, οι υπερασπιστές της εργατικής τάξης, βάλατε την Τυποεκδοτική στο άρθρο 99 και κρατάτε απλήρωτους τους εργαζόμενους»

«Θέλετε να μιλήσουμε για τις πολλές χιλιάδες των ανέργων που εσείς, με την πολιτική σας δημιουργήσατε;» (!!!)

«Θέλετε και προωθείτε ( το ΚΚΕ) την εξαθλίωση του λαού για πολιτικό όφελός σας» (!!!)

«Αποδέχεστε το σύνταγμα της χώρας;» (!!!)

«Μια ζωή ο λαός σας κάνει στην άκρη, δεν σας ψηφίζει, κατηγορείστε τον κιόλας γι’ αυτό» (!!!)

«Αλλά, ως εδώ, φτάνει πια, τέρμα η ιδεολογική ασυλία της Αριστεράς» (!!!)

Ήταν τόσο το μένος του εκπροσώπου της ΝΔ, που σχολιάστηκε, σχεδόν σκωπτικά, ακόμα και από τους δημοσιογράφους. Απέναντι στη λυσσαλέα, χυδαία, πρόστυχη μα συνειδητή, προσχεδιασμένη και καλά εκφρασμένη αυτή επίθεση, ο Μεντρέκας ήταν τουλάχιστον «λίγος».

Δεν κρίνω εδώ τον σύντροφο, συνολικά, γιατί δεν τον γνωρίζω,  ούτε  είναι δική μου αρμοδιότητα. Προφανώς για να είναι στέλεχος του κόμματος, έχει ικανότητες. Αυτό που κρίνω είναι ό,τι εισπράττω σαν τηλεθεατής. Όχι ένας αδιάφορος τηλεθεατής ή απλά οπαδός κάποιου κόμματος, αλλά σαν ένας συνειδητοποιημένος τηλεθεατής που γνωρίζει τις απαντήσεις σε όλα τα «ερωτήματα» και τις επιθέσεις του κάθε Μιχελάκη απέναντι στο ΚΚΕ και περιμένει ο εκπρόσωπος του κόμματός του να τον κάνει «σκόνη», μιας και η ζωή αλλά και  τα επιχειρήματα-θέσεις που -ξέρω ότι- κατέχει του δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Τον ευνοούν επίσης και οι συνθήκες συνολικότερα της συζήτησης, που δεν είναι από μεριάς δημοσιογράφων ή των άλλων παρισταμένων «εχθρικές».

Ο Μεντρέκας δεν θα έπρεπε να είναι εκπρόσωπος τύπου του Κόμματος, γιατί πρώτα απ’ όλα δεν έχει σωστή άρθρωση. Κάτι που -πρέπει να- είναι αυτονόητο για όποιον στέκεται απέναντι στις τηλεοπτικές κάμερες. Ο τηλεθεατής δεν μπορεί να παρακολουθήσει κάποιον όταν δεν μιλάει καθαρά, του προκαλεί άσχημη εντύπωση, τον προσπερνάει, κι αν είναι και πολύ επηρεασμένος από το γενικότερο κλίμα,  στέκεται με ευκολία απέναντί του και τον απορρίπτει .

Χτες βράδυ ο εκπρόσωπος του κόμματος μπέρδεψε τα λόγια του αρκετές φορές. Το σημείο όμως που προκάλεσε πολύ άσχημη εντύπωση, ήταν η αντίδρασή του στην επίμονη «ερώτηση» του Μιχελάκη αν «αποδέχεται το  κόμμα το σύνταγμα της χώρας». Αρχικά σάστισε, έχασε την ψυχραιμία του, μπέρδεψε τα λόγια του, ο εκπρόσωπος της ΝΔ τον βομβάρδιζε συνεχώς με το ίδιο ερώτημα και «χρειάστηκε» η «φιλική» (!) επέμβαση των δημοσιογράφων πως «το ΚΚΕ είναι κοινοβουλευτικό κόμμα» κλπ, για να αλλάξουν θέμα. Την ψυχραιμία του έχασε και προς το τέλος της εκπομπής όταν, εμφανώς ταραγμένος από την επίθεση –πάλι- του Μιχελάκη, απεκάλεσε την Στάη «κυρία Μιχελάκη» με αποτέλεσμα όλοι να βάλουν τα γέλια και η κάμερα να «πιάνει» τον Μιχελάκη να κουνάει περιπαικτικά το κεφάλι του.

Άνθρωποι είμαστε, ένα σαρδάμ ή ένα λάθος όλοι δικαιούνται, ακόμα και οι πιο έμπειροι. Αυτοί όμως (οι έμπειροι) έχουν την ικανότητα να το χειριστούν καλύτερα και να «διασκεδάσουν» τις εντυπώσεις. Η συνολικότερη εικόνα του εκπροσώπου του ΚΚΕ ήταν χτες βράδυ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποκαρδιωτική.

Ζούμε στην εποχή των ηλεκτρονικών μέσω ενημέρωσης. Η εποχή της πληροφορίας, που η εικόνα κυριαρχεί σε βάρος του λόγου. Η ενημέρωση μεταλλάχτηκε σε βρώμικη  προπαγάνδα υπέρ των πλουτοκρατών και βρίσκεται στα χέρια λίγων πανίσχυρων ομίλων με συμφέροντα που απλώνονται όπου μπορεί να φτάσει ο νους του ανθρώπου. Η προπαγάνδα σε χτυπά αλύπητα. Παρ’ όλα αυτά έχεις –ακόμα- ευκαιρίες να προβάλλεις τις θέσεις σου. Αυτές οι ευκαιρίες όμως είναι λίγες και θα λιγοστεύουν ακόμα περισσότερο όσο μεγαλώνει η απήχηση των θέσεών σου στο λαό. Αν δεν μπορείς να εκμεταλλευτείς αυτές τις ευκαιρίες, δεν σου φταίει ο αντίπαλος. Οι αδυναμίες βαρύνουν εσένα. Αρκετές οι επικοινωνιακές «πατάτες»  τον τελευταίο καιρό. Το ζήτημα με τις… πραγματικές πατάτες είναι μια από αυτές. Κάποια στελέχη (στη φωτογραφία,  δύο από αυτά  περιστοιχίζουν τη Γεν. Γραμματέα) δεν θα έπρεπε να βγαίνουν στο γυαλί. Θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από άλλες ίσως θέσεις. Αν δεν κάνουν «ζημιά» (;) στην τηλεόραση, πάντως δεν βοηθούν.

Δεν φτάνει σαν επιχείρημα από το κόμμα, όταν δέχεται κριτική περί ηλεκτρονικής ενημέρωσης και νέων τεχνολογιών,  ότι ο Ριζοσπάστης ήταν η πρώτη εφημερίδα που ανέβηκε στο διαδίκτυο. Οι εξελίξεις τρέχουν, τα δεδομένα αλλάζουν, μας προσπερνούν. Η προβολή των θέσεών μας είναι ένα τεράστιο ζήτημα που δεν του δίνεται από μεριάς κόμματος η πρέπουσα  προσοχή. Δεν μπορεί να προτάσσεις συνεχώς σαν  δικαιολογία τον (δεδομένο) βρώμικο πόλεμο που δέχεσαι από τον ταξικό αντίπαλο και τα «μέσα» του, όταν δεν αξιοποιείς στο έπακρο τα  όπλα που διαθέτεις. Ας αφήσουν οι σύντροφοι γκρίνια και ξεροκεφαλιές   στην άκρη και ας ψάξουν να βρουν και να αναδείξουν στις θέσεις «βιτρίνας» (εκπροσώπων στα ΜΜΕ),  στελέχη που θα δώσουν μεγαλύτερη ώθηση στην αναμφισβήτητη δύναμη των ιδεών και των θέσεών μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για άλλες γκάφες, ειδικά όταν ξέρουμε πως μας την έχουν στημένη και μας περιμένουν στη γωνία...

Η εποχή μας, όταν μιλάμε για τη δομή και τις αιτίες της καταπίεσης ανθρώπου από  άνθρωπο, είναι ίδια κι απαράλλαχτη με το μακρινό παρελθόν που αυτές γεννήθηκαν. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλείσαι σήμερα να αναδείξεις αυτές τις αιτίες και να πείσεις για την αναγκαιότητα κατάργησής τους, ως το μόνο δρόμο για την ανάσταση του εργαζόμενου λαού, άλλαξαν και αλλάζουν καθημερινά. Αυτό, κάποια στιγμή, πρέπει να γίνει περισσότερο κατανοητό.