Ένας χρόνος χωρίς τον Μανώλη Ρασούλη

"Ο Σαρών σαρώνει. Έχει τον Αραφάτ περιορισμένο κατ’ οίκον και κανείς δεν κάνει κιχ. Μου ‘ρχεται να κάνω μια οργάνωση ονόματι Κιχ και να πάει εκεί και να πλακώσει όλους στις μάπες. Ως κρητικός στενοχωριέμαι γιατί κι ο Αραφάτ Αραφατάκης είναι κατ’ ουσίαν ως Παλαιστίνιος φιλισταίος άρα κρης. Το υπαινίσσεται συνέχεια, άλλωστε, στα συνέδρια και αλλαχού.

Οι κρητικοί; Κοιμούνται όρθιοι. Και μου λαχε εμένα, όχι να τους ξυπνήσω, αλλά να τους βάλω να κοιμούνται, τουλάχιστον τα ανάσκελα. Χρρρρρρρκς. Κάποια στιγμή ψάρωσα. Αφού ούτε η Γλυκερία τους ένωσε εγώ πώς; Όμως δεν παραδόθηκα. Ψάχνω και ψάχνομαι για λύση. Όχι Σολομώντια. Ρασούλια. Γιατί ούτε εκεί είναι το Σούλι. Δεν ζούμε στην Παλαιά Διαθήκη. Ούτε σε αποθήκη. 

Έχουμε δόξα τω Θεώ αρκετό νιονιό να μοιράσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα. Παρά να ψάχνω ψύλλους στ άχυρα. Αν και πιστεύω ότι αμφότεροι μοιάζουν με 2 γαϊδάρους που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα. Διότι εδώ προπορεύονται τα συμφέροντα της ανθρωπότητας πρώτα από καθενός άλλου. Και τα οποία συμφέροντα, ας μας συγχωρεί η χάρη τους, δεν ταυτίζονται επουδενί με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των Διεθνών Νομισματικών Ταμείων. 

Όταν μέσα σε χρονική απόσταση ωρών ο Μπούς και ο Μπιν Λάντεν είπαν, σαν να ταν δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, ότι όποιος δεν είναι μ εμάς είναι εχθρός μας, μ έκαναν τοστ. Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, κι εμείς κάτι παράξενοι που χουμε όραμα το ολοστρόγγυλο του πλανήτη και την ιερότητα της ολότητας διαβάζουμε άλλου παπά ευαγγέλιο. Κρίνουμε και πράττουμε κατά πως συμφέρει την ανθρωπότητα. Κι αυτά τα δόγματα των επικρατούντων: είσαι απολύτως ελεύθερος να λες αυτά που θέμε, εγώ τα ακούω βερεσέ.

Σίγουρα ο Αραφάτ είναι κρητικός. Σίγουρα οι νεόκρητες είναι ένα κατακάθι της ιστορίας. Σίγουρα οι Εβραίοι επικυριαρχούν. Και σίγουρα ο πλανήτης πάει κατά διαόλου.

Κι ο καθείς; Τι λέει ο καθείς; Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας; Δεν μιλεί. Ή ψελλίζει ή ουρλιάζει.

Όμως σίγουρα θα νιώσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Και τότε θ αντιδράσει. Όμως α) η αντίδραση δεν είναι και το καλύτερο. β) θα ναι αργά.

Κι όμως, τα πράγματα ενώ είναι τα χείριστα, είναι συνάμα και τα κάλλιστα. Έχουμε όλα τα συστατικά, εν δυνάμει σιγουρότατα, να παραχθεί η δέουσα προϋπόθεση. Με μια λέξη: συνείδηση. Κι ο νοών νοήτω."  ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος

Ερμηνεύει: Μανώλης Ρασούλης

Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου

σταμάτησε ξαφνικά να κυλά

Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά

κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε νόμισα

πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά

Ώσπου ξανάρθες και μου 'δωσες το χέρι,

έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,

μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού

και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα

σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού

Κι έτσι αγαπημένη μου θα μείνω ζωντανός

ως το τέλος Δεκέμβρη του '99, μεσάνυχτα ακριβώς,

να κρατήσω τον όρκο που έχω δεθεί,

το βαλς που σου υποσχέθηκα και να υπάρχει μόνο αυτή,

αυτή η στιγμή, η ιερή στιγμή

Που νοιώθω σαν φλόγα, καθώς σε στροβιλίζω,

ρόδο που καίει, φωτίζει όλη τη γη

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,

μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού

και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα

σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού