Όταν το δηλητήριο χτυπά στις αρτηρίες της σκέψης και το οξυγόνο λιγοστεύει, όταν ο νους βουλιάζει σε λασπωμένες χίμαιρες κι η κάψα στεγνώνει την ελπίδα, τότε γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω. Εικόνες, χρώματα καθάρια λαμπερά, τσίγκος για στέγη μετά τη βροχή. Μυρωδιές, βρεμένο χώμα, πατημένο χορτάρι...
Κοπάνα, στο μικρό «στούντιο» στην άκρη της πίσω αυλής... κόβαμε το τσιγάρο στη μέση... αν είχαμε μισό, μοιραζόμασταν αυτό... Σ’ ένα καφέ χωμένα δυο καλαμάκια... λιώναμε το δίσκο στο πικάπ… ανάμεσα σε λευκά σύννεφα καπνού αναρωτιόμασταν «πως θα είναι ο κόσμος μας το 2009»… με «200 χιλιόμετρα», αν θα φτάναμε «γρήγορα»…
Σπύρο, Ηλία, Ευτυχία, Λεωνίδα… να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε τώρα… το 2009 ξεμακραίνει πίσω μας… «Κυρίες και κύριοι» είμαστε ακόμα, εδώ…
Πώς θα είν' ο κόσμος μας,
πώς θα είμαστε εμείς
το 2009.
Πώς θα ζούμε άραγε
που θα είναι όλα αλλοιώς
και ποιά θα είναι τα νέα.
Το 2009...
Τότε πού θά 'μαι 'γω,
θά 'μαι 60 χρονών
και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα.
Και τα παιδιά μας
δεν θά 'χουν καμιά
διαφορά με σένα και μένα.
Τότε που ο πλανήτης μας
θά 'ναι οπλοστάστιο
κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ' αρένα.
Νά 'σαι αισιόδοξη,
όλα θα περάσουνε,
μετά από τη νύχτα είν' η μέρα.
Το 2000 και πέρα...
Όταν όλοι οι τρελοί
που τον κόσμο κούρασαν,
μακριά μας θά 'χουνε φύγει.
Τότε πια, γυναίκα μου,
μας ανήκει όλη η Γη
και τότε θα ζήσουμ' ωραία.
Το 2009...
Για διακόσια χιλιόμετρα τρέχω
για να ‘ρθω και να σ’ αγκαλιάσω.
Για διακόσια μερόνυχτα λείπεις
και ‘γω τρέχω να σε φτάσω,
και ‘γω τρέχω να σε φτάσω.
Κι ήμουν έξι μήνες μακριά σου,
κι ούτε μού ‘γραψες μια λέξη.
Έτσι κρύα είπες ένα «γεια σου»,
όταν έτρεξα για νά ‘ρθω.
Για διακόσια χιλιόμετρα μόνος,
πες μου τι να σκέφτομαι, πες μου.
Σαν γυρίζω πίσω ο δρόμος
ατελείωτος θά ‘ναι, Θεέ μου,
ατελείωτος θά ‘ναι, Θεέ μου.
Κι ήμουν έξι μήνες μονάχος
κι άντεξα ως τη στιγμή
που ενώ πίστευα ότι είμαι βράχος
με διέλυσε η βροχή.
Για διακόσια χιλιόμετρα μόνος
με τα όνειρά μου χαμένα,
σκέφτομαι το λάθος που κάνεις
να μη νοιάζεσαι για μένα,
με τα όνειρά μου χαμένα.
Άγριος άνεμος
τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός
τη μέρα στα πέλαγα πάει
Άγριο ψέμα
τον άγριο κόσμο θερίζει
άγρια η βρωμιά
το μέσα μας αργά κερδίζει
Το μέσα μας αργά κερδίζει
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Λαμπερός κάθεται
στο θρόνο του μες στα ουράνια
Δίκαια κρίνονται
τ' ανθρώπινα απ' τ' άλλα κοπάδια
Άγγελοι φεύγουνε
και έρχονται και φέρνουν νέα
Θύμωσε ο Θεός,
κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις
Άγριος δικαστής τη δίκη
έχει ήδη αρχίσει
Σ' άγριους σαν κι εμάς
αγάπη γιατί να χαρίσει
Αγάπη γιατί να χαρίσει
Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής...
Τι μου θύμισες τώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου άρεσε ο Τουρνάς αλλά το τραγούδι ακουγόταν παράξενο. Όταν το ακούς το 1975 ή κάπου εκεί, δεν θυμάμαι ακριβώς, σκέψου πόσο μακρινό φαινόταν το 2009. Νομίζαμε ότι δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ. Παιδιά!
Να είσαι καλά Οικοδόμε. Χρειάζεται να ξεφεύγουμε και λίγο από τη γκρίζα πραγματικότητα.
Καλό βράδυ
"Ψυχική ανάταση", που λες κι εσύ αδερφέ. Και αναγκαία και απαραίτητη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Να μην τις "ξεχνάς" τέτοιες αναρτήσεις. Καλό βράδυ.
Καλά Οικοδόμε δεν ξέρω που τη βρήκες τη φωτογραφία με την παράγκα πάνω πάνω αλλά με γύρισες κάπου εκεί στο '65,στο Ρουπακιά έξω από το Αγρίνιο,που βάζαμε καπνά!Ολόιδια φίλε,μόνο ο φουρνάκος από χώμα λείπει που τον έφτιαχνε η μακαρίτισσα η μάνα μου κάθε άνοιξη γιατί το χειμώνα τον γκρέμιζε η βροχή!!!Αν και για να 'χει τόσα ξύλα εκεί κάπου θα υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά πολλές φορές αναπολώ τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος κι ανηφορίζω στον Υμηττό όταν βρέχει.
Να είσαι καλά κι όπως λέει κι ο άλλος φίλος ο Ευρυτάνας να κάνεις συχνότερα παρόμοιες αναρτήσεις μιας κι απ' ότι φαίνεται έχεις και μνήμες και υλικό από κείνες τις εποχές.
Καλησπέρα Σοφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου γράφεις: "Νομίζαμε ότι δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ. Παιδιά!"
Μεγαλώσαμε;
Καλή δύναμη!
Ευρυτάνα Ιχνηλάτη καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ενέσεις" είναι αυτά, ζωογόνα υγρά από τη ρίζα.
Η ψυχική μας ανάταση αργεί ακόμα αδερφέ μου...
Καλή δύναμη!
@Ζείδωρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη, αν και δεν "γνωριζόμαστε" τόσο καλά, νιώθω πως μας συνδέει βαθιά συγγένεια. Τα "ίχνη" μας ταιριάζουν. Ίσως να φταίει που ακουμπήσαμε κάποτε και οι δυο σε βρεγμένο χώμα κι ακόμα δεν ξεχάσαμε τη μυρωδιά του...
Να' σαι καλά λεβεντιά μου.
Καλή δύναμη!
(Τη φωτογραφία ούτε που θυμάμαι από που την πήρα, είναι αρκετά παλιά)
Μεγαλώσαμε; Δεν ξέρω . Άλλες φορές νιώθω εντελώς παιδί ικανή να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα και άλλες έχω τόση κούραση που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι νιώθω και πόσα χρόνια κουβαλώ στην πλάτη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώ πάντως να υπερισχύει το πρώτο συναίσθημα
Να είσαι καλά