Πέστε μου… πώς θα ζήσω;

Η οικογένεια είναι τριμελής, ο ίδιος, η σύζυγος και ένας γιος 17 χρόνων που φέτος, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα δώσει πανελλήνιες εξετάσεις για να συνεχίσει τις σπουδές του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο ίδιος είναι 20 χρόνια εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα, «κάργα προνομιούχους», λέει ο ίδιος σαρκαστικά. Οι αποδοχές του πριν από την οικονομική κρίση ήταν της τάξης των 1.300 ευρώ, αλλά σήμερα έχουν πέσει στα 1.080 ευρώ. Η σύζυγος εργαζόταν λογίστρια στον ιδιωτικό τομέα, αλλά από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη έχει μείνει χωρίς δουλειά. Η οικογένεια ζει σε σπίτι 85 τετραγωνικών μέτρων που αγόρασαν πριν από μια τετραετία, ποντάροντας στα εισοδήματα που είχε με τη σύζυγό του εκείνη την εποχή, βάζοντας δάνειο για το οποίο πληρώνουν, «ένα σχετικά μικρό ποσό σε σχέση με άλλους», όπως λέει, 620 ευρώ το μήνα. Ο μήνας δεν έχει βγει, λέει ο αναγνώστης μας, αλλά όπως φαίνεται και από τις αποδείξεις που διαθέτει, ήδη έχει πληρώσει:

Για το φροντιστήριο του γιου 520 ευρώ

Για το στεγαστικό δάνειο 620 ευρώ

Για τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας 110 ευρώ

Για το ηλεκτρικό ρεύμα 156 ευρώ στη ΔΕΗ

Για το νερό της ΕΥΔΑΠ 43 ευρώ

Για το τηλέφωνο του σπιτιού 80 ευρώ

Για τη δόση της εισφοράς αλληλεγγύης που εκκρεμούσε από τον προηγούμενο μήνα 290 ευρώ

«Κάντε την πράξη», «βρείτε το άθροισμα», «πέστε μου τι να κάνω», μονολογούσε ο άνθρωπος, όχι τόσο περιμένοντας απάντηση από εμάς, αλλά αναλογιζόμενος την κατάσταση στην οποία τον έχουν οδηγήσει αυτοί που επέλεξαν να διαχειριστούν την κρίση στηρίζοντας το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του.

Η πρόσθεση δείχνει ότι τα πάγια του μήνα, «χωρίς τα κινητά, τις βενζίνες, έναν καφέ και την εφημερίδα, ρε παιδί μου», όπως λέει ο ίδιος, φτάνουν τα 1.819 ευρώ. Σωστός εφιάλτης, σκέτο αδιέξοδο. Με μηνιάτικο 1.080 ευρώ, καλείται να πληρώσει πάγια που είναι 1.819!!! Πού θα τα βρει, πώς θα τα βγάλει πέρα, τι θα κάνει τον επόμενο και μεθεπόμενο μήνα, είναι ερωτήματα που τσακίζουν τον ίδιο και την οικογένειά του καθημερινά, «κάθε στιγμή και λεπτό, όλη τη μέρα κι ολόκληρη τη νύχτα», απάντηση όμως ακόμα δεν έχει βρεθεί. Αντίθετα, το αίσθημα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας δεν είναι απλά κυρίαρχο αλλά εντείνεται όλο και περισσότερο και για τη συγκεκριμένη οικογένεια, αλλά και για εκατοντάδες χιλιάδες άλλα νοικοκυριά που βρίσκονται σε παρόμοια θέση.

Το κακό, αλλά και το μόνο βέβαιο, είναι ότι η κατάσταση αυτή θα ενταθεί ακόμα περισσότερο, καθώς τα δεδομένα που συνθέτουν την πραγματικότητα, την οποία καθημερινά αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, επιδεινώνονται συνεχώς. Πολύ περισσότερο που η διέξοδος από την κρίση, την οποία αναζητούν η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν το σύστημα συνολικά, κινείται στη λογική που θέλει τους μισθούς όχι απλά να καθηλώνονται στα επίπεδα των 400 και 500 ευρώ, αλλά αυτό να θεωρείται το ...μισό της απόστασης που πρέπει να διανυθεί ώστε οι μισθοί στη χώρα να συμβάλουν στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Αυτά έλεγαν πριν από λίγες μέρες οι εταίροι της συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην ΕΕ και το ΔΝΤ, προς τα εκεί έχουν χαράξει και οι ίδιοι την επιθετικότητά τους ενάντια στους εργαζόμενους. Γνωρίζοντας αυτά τα δεδομένα, οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι σ' αυτή την ιστορία δε χωράνε μερεμέτια και συμβιβασμοί. Η μοναδική διέξοδος γι' αυτούς και τις οικογένειές τους βρίσκεται στην ολόπλευρη ρήξη με αυτή την πολιτική στην κατεύθυνση της πλήρους ανατροπής της, με στόχο την άλλη, τη λαϊκή εξουσία και την οικονομία προς όφελος του λαού.

(«Πέστε μου πώς θα ζήσω;» Αυτή είναι η κραυγή αγωνίας αναγνώστη της εφημερίδας μας που μας έστειλε με χαρτί και καλαμάρι τους πάγιους λογαριασμούς που υποχρεώθηκε να πληρώσει μέσα στο Μάρτη, λέγοντας με απόγνωση ότι το σχετικό ποσό ξεπερνά ολόκληρο το μηνιαίο εισόδημα της οικογένειάς του.)