Ποιοι κλείνουν τις επιχειρήσεις;

Ο μεγαλειώδης αγώνας των χαλυβουργών, ενάντια στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών και την εκ περιτροπής εργασία, η συμβολή του ΠΑΜΕ στην οργάνωση της αλληλεγγύης απ' όλη τη χώρα αλλά και απ' όλο τον κόσμο, έγινε καρφί στο μάτι των αστών των επιτελείων τους, και κάθε λογής νεόκοπων φίλων των εργατών, όπως π.χ. κάποιοι που συμμετείχαν στο χτύπημα της 48ωρης απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ τον περασμένο Οκτώβρη.

Ολοι αυτοί λοιπόν, που στηρίζουν την άποψη πως για να έχουν δουλειά οι εργάτες πρέπει να στηριχτούν τ' αφεντικά, ξεσπάθωσαν κατά του ΠΑΜΕ με τη βρώμικη προπαγάνδα ότι «το ΠΑΜΕ κλείνει τις επιχειρήσεις». Ας απαντήσουν:

Ποιος έκλεισε τις επιχειρήσεις στο Λαύριο, στη Νάουσα, στη Βόρεια Ελλάδα, ποιος ενίσχυσε τους καπιταλιστές για να μεταφέρουν επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και να κερδοσκοπούν;

Δεν είναι η πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου με τις πλάτες των εργοδοτικών-κυβερνητικών συνδικαλιστών;

Δεν είναι η ίδια η καπιταλιστική οικονομία που ωθεί τους καπιταλιστές να επενδύουν με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και το μεγαλύτερο κέρδος;

Οι θιασώτες αυτής της προπαγάνδας, στηρίζοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες, θέλουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους να δέχονται αδιαμαρτύρητα να ζουν με όλο και λιγότερα και οι εργοδότες μαζί με το κράτος να τους κλέβουν όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που παράγουν. Και τρομοκρατούν με τα εκβιαστικά διλήμματα: Δουλειά χωρίς δικαιώματα, μειώσεις μισθών, άθλιες εργασιακές συνθήκες ή ανεργία; Και το κάνουν πασχίζοντας να ανακόψουν την ταξική πάλη.

Αλλά σε ποιο μέρος του κόσμου δεν κλείνουν, δε συγχωνεύονται, δε μετακομίζουν επιχειρήσεις, όσο φθηνοί κι «υπάκουοι» κι αν είναι εργαζόμενοι;

Η πραγματικότητα είναι πως οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και η κρίση, οδηγούν αναπόφευκτα κάποιες επιχειρήσεις στο κλείσιμο. Για παράδειγμα, ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτος - και χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο - παρά τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο διαπρέπει παγκοσμίως και στη χώρα χιλιάδες ναυτεργάτες είναι χωρίς δουλειά, τα νησιά χωρίς καράβι ή με σαπιοκάραβα και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια απλησίαστα.

Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα εργαζομένων που δέχτηκαν περικοπή των δικαιωμάτων τους και αυτό δεν τους εξασφάλισε δουλειά, ούτε «γλίτωσε» την επιχείρηση από το λουκέτο. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια οι μισθοί μειώνονται, οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιούνται και ταυτόχρονα η ανεργία αυξάνει, επιχειρήσεις κλείνουν. Ο πλούτος που παράγεται μεγαλώνει, οι εργαζόμενοι κι οι οικογένειές τους ζουν χειρότερα και ο πλούτος αυτός συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα μονοπώλια, τα κέρδη των οποίων πολλαπλασιάζονται.

Τι ζητούν οι μεγαλοεργοδότες από τους εργαζόμενους;

Να δουλεύουν και ο μισθός να μην τους φτάνει, να παίζουν τη ζωή τους «κορόνα γράμματα», να απολύονται, δηλαδή να εξαθλιωθούν για τα καπιταλιστικά κέρδη!

Να θυσιάσουν τα δικαιώματά τους στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Ασφάλιση, στην Πρόνοια, στην ψυχαγωγία, στην ξεκούραση για να έχει το κράτος να δίνει χρήμα στις επιχειρήσεις, να ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα στα πλαίσια της οποίας κάποιες επιχειρήσεις δεν αντέχουν και κλείνουν!

Τελικά, ποιοι αποτελούν κόστος για την κοινωνία; Τα παράσιτα και το κράτος τους ή αυτοί που παράγουν τα πάντα;

Οι καπιταλιστές και το κράτος τους είναι εμπόδιο στο να ζει η πλειοψηφία του λαού καλύτερα, να δουλεύει λιγότερο και να απολαμβάνει περισσότερα αξιοποιώντας όλες τις παραγωγικές δυνατότητες του τόπου.

Ελένη ΜΑΪΛΗ