Έτσι ρε π… μου… πες τα ρε γαμώτο! (μια φωτογραφία κι ένα video)

Συγχωρήστε με για τον τίτλο της ανάρτησης. Όσοι περνούν από δω τακτικά ξέρουν πως δεν συνηθίζω να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο. Όμως…

"Και τότε γίνεται η έκρηξη..." 

...θα με καταλάβετε!

Είναι στιγμές που κάποια συναισθήματα μέσα σ’ ένα ανθρώπινο σώμα πνίγονται. Θες λίγο γιατί επικρατεί η «λογική», λίγο γιατί είσαι «καλό παιδί», λίγο γιατί ο χώρος που βρίσκεσαι εκείνες τις στιγμές είναι «καθωσπρέπει», μέσα σου γίνεται μάχη. Τα συναισθήματα τότε πιέζουν το ένα το άλλο. Τσακώνονται. Μάχονται για το ποιο θα υπερτερήσει. Η μάχη αυτή έχει άμεσο αντίκτυπο στο σώμα. Οι φλέβες φουσκώνουν, οι παλμοί της καρδιάς πολλαπλασιάζονται, σφυριά χτυπούν τα μηνίγγια σου και γίνεσαι …κόκκινος. Κόκκινος, κυριολεκτικά απ’ την οργή. Και τότε γίνεται η έκρηξη. Επικρατεί το δυνατότερο εκείνη τη στιγμή συναίσθημα, σπάει κάθε φράγμα «καθωσπρεπισμού» και «λογικής» και κάνει το ανθρώπινο χέρι καταπέλτη! 

–Πάρτο ρε …να μη στο χρωστάω!!!

Πόσες φορές νοιώθεις να πνίγεσαι, ακούγοντας, βλέποντας, ζώντας τις τελευταίες ειδικά μέρες σ’ αυτή τη χώρα! Πνίγεσαι απ’ την ανέχεια, πνίγεσαι από οργή, πνίγεσαι από απύθμενο ταξικό μίσος, όντας –προς το παρόν- «από κάτω» και νοιώθοντας την μπότα των πραιτωριανών του κεφαλαίου να συνθλίβουν την ανάσα σου. Θέλεις να φωνάξεις, να ουρλιάξεις, να κραυγάσεις όχι όμως άναρθρα ή από πόνο. Θέλεις να το κάνεις, στα μούτρα αυτών που σε κρατούν –προς το παρόν είπαμε- αιχμάλωτο του φόβου της κοινωνίας. Να τους πεις πως τελειώνουν τα ψωμιά τους και να το ακούσουν. Να τους πετάξεις κατάμουτρα την περιφρόνηση τη δική σου κι όλων αυτών που ξέρουν πως, απ’ το χέρι μας θα κυλήσει ξανά ο τροχός  της Ιστορίας. Μα οι ίδιοι αυτοί φρόντισαν να μην μπορείς καν να φτάσεις έξω από το… κονκλάβιο και ν’ ακουστείς.

Και τότε παίρνει το λόγο ο δικός σου άνθρωπος και τους τα λέει όπως εσύ θα τα έλεγες αν ήσουν εκεί …κι ακόμα καλύτερα:

Η φωτογραφία από:  http://redflyplanet.blogspot.com/

Το video από: http://taxikiantepithesi.blogspot.com/