Σελίδες

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Νταλάρα μη μιλάς... κινδυνεύει η Ελλάς...

Αυτό, ξέρεις καλά να το κάνεις...

Κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε κυριολεκτικά με τα τραγούδια του. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις μεγάλες συναυλίες της μεταπολίτευσης; Τα φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή; Τις «γραμμένες» κασέτες που άλλαζαν χέρια; Τους πρώτους αγορασμένους δίσκους στην εφηβεία; Τα αμέτρητα σιντί τα επόμενα χρόνια;
 Στο Ολυμπιακό στάδιο, το Βύρωνα, το θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη; Στο μέγαρο δεν (κατ)αξιώθηκε η… χάρη μου να πάει…

Το 1983 στις συναυλίες του στο Ολυμπιακό στάδιο, που δεν είχαν προηγούμενο αλλά ούτε μπόρεσε ποτέ κανείς να επαναλάβει κάτι ανάλογο, ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα εισιτήριο για να τον ακούσω. Από τότε, ακολούθησαν πολλές ακόμα. Όπως πολλές ήταν κι οι φορές που –χωρίς εισιτήριο- τραγούδησε για απεργούς, για φυλακισμένους, για την κατεχόμενη Κύπρο και πολλούς άλλους σκοπούς. Ο Νταλάρας ένοιωθε τον παλμό του κόσμου και πάντα ήταν «εκεί». Τόσο που κάποτε, κάποιοι εφηύραν  το σλόγκαν «συμμετέχει και ο Νταλάρας»!

Δεν είναι τυχαίο που έφτασε στην κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού τραγουδιού και παραμένει εκεί τόσες δεκαετίες. Η καλλιτεχνική του αξία τεράστια, αναγνωρισμένη σε όλες τις άκρες του κόσμου. Η εξυπνάδα και το «ένστικτό» του επίσης. Ασχολήθηκε με πολλά είδη μουσικής, όλα με επιτυχία. Συνεργάστηκε με διάσημους καλλιτέχνες του εξωτερικού. «Οσφριζόταν» πάντα την αξία νέων ή ακόμα όχι καταξιωμένων καλλιτεχνών και τους προέβαλλε, συνεργαζόμενος μαζί τους. Δούλευε σκληρά, μεθοδικά, επαγγελματικά. Ενοχλούσε όμως κι αυτό. Πολλοί τον «κατηγορούσαν» για την τελειομανία του. Όλα αυτά μαζί συνέθεσαν μια καριέρα που πολλοί  τη θαυμάζουν ενώ άλλοι τη… φθονούν. Ήταν όμως μόνο τα προαναφερόμενα συστατικά αρκετά για να γίνει ο Νταλάρας ό,τι έγινε;

Όχι. Δεν φτάνει από μόνο του ένα μεγάλο ταλέντο για ν’ αποκτήσεις τόση καταξίωση, φήμη,  δόξα και φυσικά χρήμα. Πολλοί τραγουδιστές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, παρέμειναν απλώς «ταλέντα» ή απλώς «καλοί» τραγουδιστές, χωρίς το κάτι παραπάνω στην καριέρα τους. Αντίθετα, «καλλιτέχνες» ή καλλιτέχνες με μικρότερο ειδικό βάρος –άπειρα τα παραδείγματα- είναι «πρώτα ονόματα», οι πωλήσεις των δίσκων τους δυσανάλογα μεγάλες ως προς το ταλέντο τους, αποκτούν φήμη και πολλά λεφτά χωρίς να το αξίζουν καλλιτεχνικά.

Τη διαφορά την κάνουν πάντα αυτοί που χειρίζονται, που οδηγούν  τις καριέρες των καλλιτεχνών, οι λεγόμενοι «μάνατζερς» ή… μανατζαραίοι, επί το λαϊκότερον… Ο Νταλάρας ευτύχησε –εκτός από όλα αυτά που προαναφέραμε-  στον τομέα αυτό διπλά. Μια  από τους καλύτερους μάνατζερ στην καλλιτεχνική πιάτσα, ήταν ταυτόχρονα και σύζυγός του. Ο άνθρωπος που για δεκαετίες στέκεται δίπλα του και είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για ό,τι εμείς «εισπράττουμε» από τον τραγουδιστή, εκτός της φωνής του.

Η Άννα Νταλάρα ήταν πάντα στην αφάνεια, δεν άκουγε ποτέ κάποιος  κάτι γι’ αυτήν, δεν φωτογραφιζόταν, δεν έκανε δηλώσεις. Ολόκληρη η οικογένεια Νταλάρα (έχουν μια κόρη) στεκόταν πάντα ένα βήμα πίσω από τον πρωταγωνιστή σύζυγο-πατέρα. Αυτό άρχιζε να αλλάζει κάπως επί εποχής διακυβέρνησης Σημίτη. Η Άννα Νταλάρα άρχισε να εμφανίζεται μπρος στα φώτα των καμερών, να δίνει συνεντεύξεις και να δημιουργεί «αίσθηση» γύρω από το όνομά της.

Ταυτόχρονα η ήδη απογειωμένη καριέρα του  Νταλάρα αποκτούσε την «εγκυρότητα» του ΟΗΕ. Πρέσβης για τους πρόσφυγες, συναυλίες-πρωτοβουλίες για τις σχέσεις Ισραήλ-Παλαιστινίων και άλλες πολλές δραστηριότητες, άπειρες παραστάσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς, παρεμβάσεις του σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα, Μέγαρα Μαξίμου, Πατριαρχείο, ίδρυμα «Ελπίδα» και πολλά ακόμα.

Λίγα χρόνια μετά και καθώς οι συναυλίες για κοινωνικούς σκοπούς πολλαπλασιάζονται, η Άννα Νταλάρα κατεβαίνει υποψήφια βουλευτής και εκλέγεται με το ΠΑΣΟΚ. Έκπληξη για όσους δεν  γνωρίζαμε.  Στη συνέχεια μαθαίνουμε τους  δεσμούς συγγενίας της με κορυφαίο υπουργό του ΠΑΣΟΚ, οι εφημερίδες προβάλλουν «υπέρ του δέοντος» τα πρώτα βήματα της μοναχοκόρης τους στο θέατρο, και δώσ’ του φωτογραφήσεις και άντε συνεντεύξεις, και να η οικογένεια όλη μαζί να ποζάρει κλπ. 

Θα αναρωτηθεί κανείς: κακό είναι; Όχι δεν είναι κακό, βέβαια, δεν είναι  και τυχαίο. Λίγο καιρό μετά, η Άννα Νταλάρα παίρνει καρέκλα στο υπουργείο εργασίας. Η πρώτη... ρήξη της με το σύστημα έγινε από τις πρώτες κιόλας μέρες και… ήταν θορυβώδης: αντικατέστησε την "παλιά" μοκέτα του γραφείου της στο υπουργείο, με προκατασκευασμένο ξύλινο δάπεδο. Ήταν την εποχή που «λεφτά υπήρχαν» ακόμα, μνημόνιο δεν ξέραμε τι σημαίνει, και ο ΓΑΠ είχε σηκώσει τα μανίκια και «τραβούσε» μπροστά («πάμε!»).

Λίγο μετά, ο Νταλάρας κάνει δηλώσεις στην Τουρκία (συναυλίες πήγε να κάνει) για το… Αιγαίο και τον Οτσαλάν. Πολλοί στην Ελλάδα του την πέφτουν, κάποιοι με «άγριες» διαθέσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση είχε αναφερθεί το ιστολόγιο παίρνοντας θέση για την επίθεση στον  τραγουδιστή από γνωστό… «ποιοτικό» πρωινατζή τηλεαστέρα. Πάντα, μετά την προβολή δραστηριοτήτων ή δηλώσεων του τραγουδιστή, ακολουθούσε η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου, ή μια σειρά συναυλιών. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, που την ακολουθούν ακόμα κι όσοι συνάδελφοι του Νταλάρα του κάνουν «κριτική» από… πολύ αριστερά (Τζιμάκος πχ.) Ουδέν μεμπτόν περί αυτού…

Με τούτα και με τ’ άλλα, φτάνουμε στις δηλώσεις του «φεντεραλιστή» αντιπροέδρου Πάγκαλου. Πανικός στα μέσα ενημέρωσης, σχόλια, κριτικές, κουρνιαχτός,  λες και τον Πάγκαλο τον γνωρίσαμε σήμερα. Λες και δεν ξέρουμε τι υπηρετεί αυτός και η κυβέρνηση που συμμετέχει και όσοι από κοντά την στηρίζουν, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Λίγες ώρες μετά, να κι ο Γιώργος στην τηλεόραση, σε συνέντευξη. Υποστηρίζει τις δηλώσεις Πάγκαλου, υποστηρίζει μνημόνια και αντιλαϊκή πολιτική σαν την «μόνη διέξοδο για την πατρίδα», προσπαθεί λίγο μετά να… ανασκευάσει, αλλά… Το «αλλά» είναι το θέμα.

Και μετά αναρωτιόμαστε που είναι οι καλλιτέχνες,
γιατί δεν παίρνουν θέση...
Άσε! Καλύτερα ας σιωπούν...

Ένα μεγάλο ζήτημα απασχολεί από παλιά τον κόσμο, τους καλλιτέχνες και τους κριτικούς. Πρέπει να ασχολείται ο καλλιτέχνης με τα κοινά; Πρέπει να εκφράζει τη γνώμη του στην κοινωνία; Μπορεί να έρχεται σε ανοιχτή κόντρα, με δηλώσεις ή και έργα του,  με το σύστημα μέσω του οποίου αναδείχτηκε; Υπάρχουν παραδείγματα μεγάλων καλλιτεχνών που ποτέ δεν ήταν κοντά στο λαό, υπηρετούσαν μια τέχνη με ελιτίστικο τρόπο. Άλλοι που έβλεπαν με απέχθεια ό,τι προερχόταν από το λαό. Πολλά παραδείγματα καλλιτεχνών που ακολούθησαν πορεία «όπου φυσάει ο άνεμος». Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Και λίγα παραδείγματα αυτών που παρέμειναν πιστοί στις ιδέες και τις θέσεις τους ανεξαρτήτως «εποχών» και μόδας, ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο, μακριά από βόλεμα, υψηλές διασυνδέσεις και φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Έχω συνδέσει το Νταλάρα με πολλές προσωπικές μου στιγμές. Με τη φωνή του οργίστηκα, ανατρίχιασα, βούρκωσα, ενθουσιάστηκα, αγωνίστηκα.  Περπάτησα στους δρόμους και φώναξα συνθήματα τραγουδώντας τα τραγούδια του.  Κάποιες φορές έκανα πως «δεν  άκουγα» όσα «φάλτσα» έβγαιναν από το στόμα του όταν μιλούσε. Σκεφτόμουν, όπως και για άλλους στο παρελθόν πως, καλλιτέχνης είναι, αλλού το μυαλό του, να μην έχω μεγάλες απαιτήσεις για ιδεολογική μπέσα και σταθερές πορείες.

Φρόντισε όμως με την ιδεολογική του κατάντια να κόψει κάθε δεσμό –αν είχε ποτέ και ότι είχε απομείνει- με το λαό. Βρήκα εδώ ένα  αρθράκι του Χρ. Κηρόπουλου, που όταν το διάβασα με εξέφρασε απόλυτα. Είναι από τις φορές εκείνες που λες κι έγραψες εσύ αυτό που διαβάζεις:

[Ο τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας δεν υψώνει την φωνή του μερικές οκτάβες, μόνο για να μας τραγουδήσει, με ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία : «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, λίγο έξω απ' το σταθμό, θα θυμάμαι που μου είπες: γεια σου μάγκα σ' αγαπώ!».
Ο καλλιτέχνης Νταλάρας, μας έμαθε να τραγουδάμε «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, ... νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει».
Ο Νταλάρας είναι αυτός που με περισσή μαεστρία μας διαβεβαίωνε ότι «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ' αγεριού το πόδι».
Ο κ. Γιώργος Νταλάρας όμως, είναι γνωστό ότι δεν περιορίζεται στα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντά του, αλλά ως δημόσιο πρόσωπο αρθρώνει και πολιτικό λόγο.
Έτσι προ ημερών, έδωσε μια συνέντευξη, και όλοι περιμέναμε να ακούσουμε την γνώριμη δυνατή, μελωδική φωνή, να τραγουδήσει και να μας εμψυχώσει : «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα».
Όμως, προς μεγάλη μας απογοήτευση, όταν άνοιξε το στόμα του, βγήκε μια φωνή σκληρή, ήχησαν λόγια παράταιρα, ακούστηκε μια θλιβερή παραφωνία εθνικής ντροπής, μια μονωδία προσωπικής αναξιοπρέπειας.
Ο Νταλάρας με όσα είπε στην συνέντευξή του, προσυπέγραψε και υπερασπίστηκε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας, που διακήρυξε ο αντιπρόεδρος της ανεμοπαρμένης σημαίας, ο Πάγκαλος των Ιμίων και του εθνικού διασυρμού.
Ο παροπλισμένος καλλιτέχνης ήλθε και πάλι στην επιφάνεια, μα αυτή την φορά όχι για να τραγουδήσει Γιάννη Ρίτσο : «Μικρός λαός και πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια», όπως έκανε στο παρελθόν, μα για εξυμνήσει τις κυρίαρχες ιδέες, που δεν είναι άλλες από αυτές της άρχουσας τάξης, για να θυμηθούμε τα μαρξιστικά εφαλτήριά του.
Ο Νταλάρας καταξιώθηκε καλλιτεχνικά και κοινωνικά όταν βροντοφώναζε : «Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
Ο Νταλάρας ταυτίστηκε καλλιτεχνικά με την βιοπάλη όταν τραγουδούσε : «Μάνα δε φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή, μάνα δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι, ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί».
Ο Νταλάρας πλούτισε τραγουδώντας : «Κι εμείς στην πόλη μια ζωή, υπάλληλοι κι εργάτες, να κουβαλάμε ολημερίς τ' αφεντικά στις πλάτες».
Ο Νταλάρας βρέθηκε αυτές τις ημέρες στο προσκήνιο, δίνοντας ίσως μια από τις τελευταίες παραστάσεις του. Επέλεξε, για λόγους που είναι μεν προφανείς, αλλά δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες, να το κάνει όχι με παιάνα, αλλά με μοιρολόγι.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Νταλάρας πίστεψε ποτέ ότι : «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει».
Εμείς όμως μάθαμε από την ιστορία, μάθαμε από τα τραγούδια, μάθαμε να πιστεύουμε πως: «Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».]


Όπως κάθε φορά που μετά από τις δηλώσεις του, ακολουθεί μια…  «δραστηριότητα» του Νταλάρα, έτσι και τώρα... ανακοινώθηκε από το…  μεγκάλο κανάλι μια σειρά συναυλιών του σε συνεργασία με δήμους της Αττικής, για την… καταπολέμηση της…  φτώχειας…

Κάποιοι φίλοι που συζητήσαμε για το θέμα, τον έβριζαν. Άλλοι «ζητούσαν πίσω» τα λεφτά που πλήρωναν τόσα χρόνια για να τον ακούνε να τραγουδάει. Νοιώθουν «ενοχές», στενοχώρια, εκνευρισμό, απογοήτευση.  Δεν ζητώ τίποτα πίσω απ’ όσα του έδωσα. Πήρα πολλά από αυτόν και πρώτα απ’ όλα το δώρο της φωνής του στα τραγούδια του. Οι στιγμές που έζησα «μαζί» του, είναι δικές μου, είναι κομμάτι μου και δεν μπορούν να σβήσουν. Δεν είμαι στενοχωρημένος, ούτε νιώθω προδομένος. Συνεχίζω να είμαι  εδώ, όπως ήμουν και χτες, στη θέση μου.

Ο Νταλάρας την κοπάνησε, ή μάλλον την είχε κοπανήσει προ πολλού. Απλά, με τα πρόσφατα «κατορθώματά» του, φρόντισε καλά να πείσει και τον τελευταίο δύσπιστο «ρομαντικό» ακροατή του, πόσο δίκιο είχε εκείνη η σιχαμερή φιγούρα -που την υποδυόταν ένας συμπαθής καλός ηθοποιός- όταν έλεγε…

23 σχόλια:

  1. Φίλτατε δεν είναι απλά πολλά τα λεφτά,είναι πάρα πολλά!!!!
    Συμπέσαμε χρονικά στην ανάρτηση για το "σύντροφο",που η νιότη έδειχνε πως θα γινόταν άλλος.Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος που παρασύρθηκε από τις σειρήνες της εξουσίας.Βλέπεις το δύσκολο σ' αυτή τη ζωή δεν είναι η αναρρίχηση (με όποιο τρόπο και κόστος) αλλά το να παραμείνεις άνθρωπος με αρχές αξίες και ιδανικά!Η αλλοτρίωση φίλε μου σε όλο της το μεγαλείο και μετά ψάχνουμε για πνευματικούς ταγούς.
    Να είσαι καλά,και καλά κούλουμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμείς εδώ στην Κοκκινιά τον ξέρουμε καλά . Οσοι έχουμε ακόμα μνήμη θυμόμαστε τον ρόλο που έπεξε σε προηγούμενες εποχές με τους πανταγιάδες και λαλιώτηδες και άλλα "φρούτα" τις τότε εποχής . Παντα ο ίδιος. Εμείς εδώ στην Κοκκινιά είμαστε φιλόξενος Λαός τους φίλους τους υποδεχόμαστε όπως τους πρέπει καθώς και αυτούς που έχουν ταχτεί με τους "εχθρούς"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και εμένα ο Νταλάρας είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές ακριβώς επειδή μεγάλωσα με τα τραγούδια του. Τον ακούω από δέκα χρονών παιδί και εξακολουθώ να τον ακούω γιατί κάθε του δουλειά έχει κάτι που με αγγίζει και με συγκινεί. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι επιθέσεις που γίνονταν εναντίον και πάντα είχα ένα επιχείρημα για να τον υποστηρίζω. Το ράγισμα για μένα δεν έγινε τώρα. Έγινε όταν είδα το όνομα της γυναίκας του με το δικό του επίθετο να φιγουράρει στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και μετά να εγκαθίσταται στο υπουργικό γραφείο. Διερωτήθηκα τότε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Τι ανάγκη είχε ο Νταλάρας να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί ποιος θα ήξερε την Άννα αν δεν έφερε το επίθετο Νταλάρα. Ο καθένας στη ζωή του επιλέγει να κάνει ό,τι νομίζει αρκεί αυτή η επιλογή να μην συμπαρασύρει στο διάβα της αρχές , αξίες και ιδέες και κυρίως να μην προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο για να τη δικαιολογήσει.
    Για να πω την αλήθεια δεν έχω παρακολουθήσει τις συνεντεύξεις του Νταλάρα γιατί δεν βλέπω τηλεόραση. Αλλά θέλοντας και μη εισπράττω τον απόηχο των δηλώσεων και λυπάμαι πραγματικά για τον κατήφορο. Είναι κρίμα η πορεία μιας ζωής να καταλήγει με αυτό τον τρόπο. Και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τι ανάγκη έχει ο Νταλάρας να λέει αυτά που λέει.
    Κουνάω το κεφάλι μου και αναστενάζω βαθιά.
    Όλα αυτά μου φέρνουν στο νου αυτό το τραγούδι του Κουγιουμτζή που ερμήνευε ο Νταλάρας κάποτε αλλά σήμερα αποκτά μεγαλύτερη σημασία.

    "Ήταν πέντε ήταν έξι κι έγινε εφτά
    το παράπονο με πήρε κι έκλαψα πικρά
    έκλαψα για τη ζωή μου και για το γραφτό
    το ρολόι μου δείχνει οχτώ

    Διάβασα τα γεγονότα και την κοσμική
    για ποδόσφαιρο για φόνους και πολιτική
    στην Ασία φασαρίες πείνα κι ερημιά
    το ρολόι μου δείχνει εννιά

    Μια γειτόνισσα απλώνει ρούχα καθαρά
    πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτερά
    με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά
    ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά

    Τα λουλούδια δε μυρίζουν είναι πλαστικά
    ένα φίλο και μια αγάπη είχα μια φορά
    τώρα βρέχει κάποιος τρέχει δεν μπορώ να δω
    το ρολόι σταμάτησε εδώ"

    Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή αναλογιζόμενος την πορεία της ζωής του θα κλάψει πικρά ξέρω όμως ότι είναι γραφτό όταν αρχίζει το κατρακύλισμα δεν υπάρχει επιστροφή.
    Παρ΄όλα αυτά όμως εγώ θα συνεχίσω να τον ακούω. Λες να διαφθαρώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ενας καλός (και αδίστακτος..) έμπορος των ιδανικών μας ήταν. Βολεψάκιας, καιροσκόπος, απατεώνας.
    Να μην επαναλαμβάνω, ό,τι έγραψα προ ολίγου εδώ:
    http://redflyplanet.blogspot.com/2012/02/blog-post_7818.html#comment-form
    Ακριβώς από κάτω και η υπέροχη επιστολή της αλησμόνητης Μαρίας Δημητριάδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μην προδίδεις τους ανθρώπους που σε αγάπησαν, σε πίστεψαν και σε ανέβασαν ψιλά γιατί θα τους συναντήσεις κατεβαίνοντας. Και να το κάνεις, είναι ανθρώπινο, αλλά ετοιμάσου να πληρώσεις το τίμημα.
    Με το μαλακό η ταραμοσαλάτα αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οικοδομε καλησπερα, ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΚΟ, που να ηξερα οτι δεν πηγε ''φραγκο'' σε ανακουφιση ανθρωπων που ειχαν αναγκη, οταν τραγουδουσε ρωμιοσυνη, ΕΚΑΝΕ ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΥΕ, παντα ηταν το λουμπεν στοιχειο, πλακωματα στο σταδιο με τον Ρασουλη, πλακωματα με τον Πανουση, δικες γιατι τον εβαζε σε σκετσακια του, πλακωματα με οποιον του εκανε κριτικη, π.χ το τελευταιο πλακωμα, το καλοκαιρι που υπερασπιστηκε, την γυναικα του και τον ξαδελφο της, σε κριτικη-γιουχα νεολαιων και μαζεψε τις ψιλες του, ας ειναι ''καλα'' οι ανθρωποφυλακες που τους προστατευαν, ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ.

    ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ Κ.Κ.Ε ΚΑΙ Ο ΦΛΩΡΑΚΗΣ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΓΡΙΠΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΥ ''ΤΟΤΕ''.

    Αλλα καταλαβε τα ζορια του χωρου και μπηκε κατω απο τις ''φτερουγες'' των ανθρωπων του κομματος και εκανε ονομα και,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,παρα με ουρα, ποιος αγοραζε τα τραγουδια του?

    Μολις εκανε συρμαγια απο τον κοσμο μας, οι εταιρειες δισκων ειδαν την ευκαιρεια και εβγαλαν και εβγαλε, ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ''ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ'', ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ, Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗΣ, ΝΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΟΧΙ ΣΤΟ ''ΓΡΑΜΜΟΦΩΝΟ''.

    Ποτε δεν ειχε ΤΗΝ ΦΩΝΗ, ουτε Μητροπανος ειναι, ουτε Καζαντζιδης, ουτε Παριος, ουτε Διονυσιου και ''μεταξυ'' μας τον λεγαμε, ''κλαψα''.

    Αλλα το κλιμα μετα την χουντα, οι οργανωσεις, οι ποιητες, οι χωροι, θεατρα, μπουατ, φεστιβαλ, η αισθηση του ''δικου'' μας, τον εβαλαν σε βαθρο που οπως αποδειχθηκε δεν ταιριαζε με το ηθος του ''καλλιτεχνη'', με το ηθος των επιχρυσων ρουμπινεδων του σεμνου σπιτιου του στην φιλοθεη, για τα υπολοιπα βιλοσπιτα δεν ''ξερω''.

    Εδω δεν εχουμε προσωπολατρεια σε ανθρωπους που περασαν βασανιστηρια, φυλακες, εξοριες και θα κανουμε ''εικονολατρεια'' τον ΑΡΧΙΑΡΙΒΙΣΤΑ?

    Κλεινεις την αναρτηση σου θα ελεγα τελεια με την παραπομπη στο ειναι πολλα τα λεφτα, Γιωργο...................Αρη.

    ''Περαστικα'' μας, για ακομα μια φορα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λοιπον ο Νταλαρας μας....!!
    Που επλουτισε και περασε το γεφυρι...
    Και μας βλεπει τωρα κοντρα...Και δεν ξερει γιατι...

    Βρε εδω...
    Ολοκληρο καραβι επεσε στα βραχια...!!
    Στον Νταλλαρα θα κολωνε...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Ζείδωρον:
    Καλημέρα αγαπητέ φίλε Δημήτρη.
    Δεν είναι εύκολο να ανέβεις στην κορυφή, δυσκολότερο είναι να παραμένεις εκεί για καιρό, χωρίς τις "παρενέργειες" του ύψους. Ξέρεις... ίλιγγος, ζαλάδες κλπ. Όσα "ψέμματα" κι αν πεις πως δεν ζαλίστηκες από το "ύψος", θα φανεί αν λες "αλήθεια".
    Βέβαια, μερικές φορές, παρασυρμένος από τη δίνη του πλουτισμού, της διασημότητας και της εξουσίας, δεν μπορείς πια να κρυφτείς και δείχνεις το αληθινό σου πρόσωπο. Λυπάμαι.
    Καλή δύναμη φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κώστα καλημέρα.
    Περιφρόνηση του πρέπει φίλε. Γίνεται να μην πάει κανείς στην συναυλία του όταν γίνει; Αυτό του αξίζει. Η περιφρόνηση πονάει πολύ. Δεν ζουν αυτοί χωρίς χειροκρότημα...
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημέρα Σοφία.
    Δεν σβήνει η σπουδαία καλλιτεχνική του πορεία, ούτε τραυματίζεται, επειδή αυτός σάλταρε στην κυριολεξία.
    Οι δίσκοι και τα σιντι θα παραμείνουν στη θέση τους, έχω δώσει λεφτά για να τα αγοράσω. Το πότε θα τον ακούσω πάλι, δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή μου είναι δύσκολο.
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα Σεχτάρ.
    Συμφωνώ -μετά λύπης- με τους χαρακτηρισμούς σου. Αγνοούσα όσα αναφέρει η Δημητριάδη για την περίπτωση με τον Μίκη. Ξεφτίλα.
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μαρία καλημέρα.
    Έχεις δίκιο. Αμφιβάλλω όμως αν είναι διατεθειμένοι κάποιοι τέτοιοι τύποι να "πληρώσουν" το τίμημα. Τόσα χρόνια είναι συνηθισμένοι να εισπράττουν...
    Βρέχει που λες εδώ. Αετό δεν μπορούμε να πετάξουμε, έχω και νεύρα με το λεγάμενο, οπότε όπως καταλαβαίνεις θα την... πληρώσει η ταραμοσαλάτα...
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δημήτρη καλημέρα.
    Είσαι ισοπεδωτικός και δεν συμφωνώ μαζί σου σε πολλά από όσα γράφεις.
    Ό,τι κι αν έκανε κι αν είπε, η καλλιτεχνική του αξία είναι αδιαμφισβήτητη. Αν δεν αρέσει σε κάποιους ο Νταλάρας, δεν σημαίνει πως δεν είναι και μεγάλος καλλιτέχνης.
    Κανένα ΚΚΕ και κανένας Χαρίλαος, δεν έχουν τη δύναμη να χτίζουν καριέρες τραγουδιστών. Αν δεν "τα λες" δεν σε αγοράζει ο κόσμος, ούτε πληρώνει για να σε ακούσει. Ο Βοσκόπουλος τα λέει αυτά; Πόσα εκατομμύρια χρωστάει αυτός στην εφορία; Αντιπάθειες μεταξύ καλλιτεχνών...
    Τα τραγούδια τα γράφουν κάποιοι και κάποιοι τα τραγουδάνε. Η αξία ενός τραγουδιού είναι αδιαίρετη και δεν χωρίζεται σε ποσοστά. Αν οι δημιουργοί επέλεγαν εσένα ή εμένα να τραγουδήσουμε τα τραγούδια που είπε ο Νταλάρας, δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Μην ισοπεδώνεις τα πάντα. Για τους υπόλοιπους που γράφεις, ο Καζαντζίδης για μένα είναι στην κορυφή, και οι υπόλοιποι καποια σκαλιά πιο κάτω. Όμως, όλα αυτά είναι υποκειμενικά , σε κάποιους αρέσει ο ένας, σε κάποιους ο άλλος.
    Για τη βίλα που γράφεις, δεν είναι εκεί το θέμα. Που έπρεπε να ζει ο Νταλάρας, σε δυαράκι στον Αγιο Παντελεήμονα; Θα ήταν πιο "λαϊκός' έτσι; Ή μήπως πήραμε "μαζί μας" τους φτωχούς; Δεν είναι κριτήριο για μένα αυτό. Κι άλλοι καλλιτέχνες ζουν σε καλά σπίτια, κι άλλοι μη καλλιτέχνες το ίδιο. Σημασία έχει τι στάση κρατάς στη ζωή σου, αν έχεις αρχές και κατά πόσο τις πουλάς. Εδώ φαίνεται πως δεν υπήρχαν αρχές από παλιά...
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συνάδελφε καλημέρα.
    Το καράβι έπεσε στα βράχια, ο Νταλάρας και οι "συν αυτώ" όμως, έπιασαν τις σωσίβιες λέμβους, εμείς πνιγόμαστε.
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οικοδομε, στο επαναλαμβανω, γιατι οπως γραφεις τοτε ησουν νεος, σιγουρα δεν ηξερες το παρασκηνιο, αλλωστε εσυ τα εγραψες, φεστιβαλ της Κ.Ν.Ε, συγκεντρωσεις του Κ.Κ.Ε, εκει ο νταλαρας εκτισε, ποιοι γεμισαν το ολυμπιακο σταδιο?

    Ο 902 τον ειχε σε απευθειας συνδεση, παντα προσπαθουσε να φωτογραφιζεται διπλα στον Χαριλαο, αραγε για ποιον λογο?

    Τα κατοπινα του εδειξαν τον λογο, για την ευζωια του.

    Ο βοσκοπουλος τον χαρακτηρισε γριπη και φαλτσο, γυρω στα 1974-'75 και οι δυο τους χρωστανε στην εφορια.

    Εσυ και εγω δεν μπαινουμε σε συγκριση με τον νταλαρα, αλλα υπηρχαν καλλιτεχνες που τραγουδουσαν πολιτικο τραγουδι, αλλα και μεγαλους στιχουργους με στιχους που καταπιανονταν με θεματα την ζωη του απλου λαου.

    Και η τοποθετηση, οτι σε αυτους που χρωσταμε δεν ειναι τα ''γραμμοφωνα'', αν δεν εγραφαν, οι θοδωρακης, λοιζος, χατζιδακης, αν δεν μελοποιουσαν λορκα, αν δεν εγραφε ο γκατσος........

    Και επειδη ''ξεχναμε'' πολυ πριν το ολυμπιακο σταδιο, σε συναυλια στον Πανιωνιο, μαζευτικαν 50.000 κοσμος, ο νταλαρας τοτε ''ψαχνοτανε''.

    Δεν ειναι προσωπικο, αλλα επειδη σχεδον ολοι μενουμε, ''αφωνοι'', με καποιους που εχουμε ''επενδυσει'' τον πολιτισμο μας, προσπαθω να κανω μια αναδρομη, για το πως τα............................σαλιγκαρια, ανεβαινουν στις ''κορυφαιες''...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δημήτρη,
    δεν διαφωνούμε στα μέσα που χρησιμοποίησε ο λεγάμενος για να αναρριχηθεί. Ούτε στο ότι η πορεία του ήταν καλά προσχεδιασμένη και την ακολουθεί με... συνέπεια, φαίνεται άλλωστε σήμερα.
    Αυτό που σου είπα είναι πως δεν τα καταφέρνεις όλα αυτά, μόνο με το σπρώξιμο ενός ΚΚΕ, αν δεν είσαι καλλιτέχνης άξιος και αν δεν ξεχωρίζεις καλλιτεχνικά. Δεν χτίζονται καριέρες μόνο από τα παρασκήνια.
    Ούτε ο 902, ούτε το ΚΚΕ, γέμισαν δυο φορές το ολυμπιακό στάδιο, και άλλες χιλιάδες συναυλίες του. Είναι το κλίμα της εποχής, ναι, ο λεγάμενος όμως το γέμισε. Εγώ που ήμουν τότε στην ΚΝΕ, δεν άκουσα κάποιον να δώσει... γραμμή για να πάμε στη συναυλία. Δεν ασχολούνταν μαζί του, τα παραλές. Μου αρέσει ο τραγουδιστής και πήγα, είναι απλό.

    Τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τα αγαπήσαμε πρώτα γιατί μας τα "μετέφεραν" κάποιες φωνές. Το Ρίτσο, τον έφερε πιο κοντά στο λαό ο Μίκης που τον μελοποίησε και η φωνή του Μπιθικώτση που τον τραγούδησε. Αυτά πάνε μαζί. Εντάξει, δεν σου αρέσει απ' ότι κατάλαβα ο λεγάμενος, αλλά όχι ότι δεν είναι μεγάλος καλλιτέχνης.

    Μέρος του πολιτισμού μας είναι όλοι αυτοί, από το λαό πήραν, στο λαό επέστρεψαν την τέχνη τους, ακόμα κι αν δεν σκέφτονταν το λαό όταν την δημιουργούσαν (πχ Χατζηδάκις).

    Όσο για μένα, δεν έχω μείνει "άφωνος" με τη συμπεριφορά του. Τα σημάδια ξεκίνησαν πολύ πιο παλιά. Όπως και να το κάνουμε όμως, τον πολιτισμό ενός τόπου τον χτίζουν και τα πρόσωπα.

    Και βέβαια όλοι κρίνονται όχι μόνο από το έργο τους αλλά και από τη συμπεριφορά τους. Πολλά τα παραδείγματα… κοντινών στο λαό καλλιτεχνών που τα σκάτωσαν. Δεν μειώνεται από αυτό όμως, η καλλιτεχνική τους αξία.
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οικοδομε συμφωνουμε και βεβαια δεν απευθυνεται σ'εσενα το αφωνος, γραμμη οχι δεν ''επεσε'', αλλα ο 902 τον ''διαφημιζε'' απο το ενα πρωι μεχρι το αλλο, λες οι 80000 κοσμος να ητανε δεξιοπασοκοι, να σου θυμισω το κλιμα εκεινων των ημερων, πηγαιναμε για αφισοκολληση και ειχαμε η την αστυνομια με συλληψεις-προσαγωγες, η πλακωματα με τους πασοκους, που μας καλυπταν τις αφισες, οποτε κομματακι δυσκολο να γεμιζαν το οακα κοσμος που δεν ηταν κοντα στο Κ.Κ.Ε, η στο τοτε εσωτερικο, σιγουρα θα πηγαν και αλλοι, ετσι για επιβεβαιωση του κανονα, σου εγραψα τεταρτη με 100αρικο---το εκανε προσφορα, η μπουατ, εκει στα στενα σιδερενια καρεκλακια---και σαββατο με 200αρικο, πηγαιναμε στον νταλαρα, μετα απο το ''τμημα'' και την εξορμηση που θα ειχαμε.

    Εχει προσφερει στον πολιτισμο?

    Ναι.

    Ομως δεν μετρα το συνολο ενος καλλιτεχνη για να πουμε αν ειναι, αυτο που λεμε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ?

    Αυτο θελω να θιξω, οτι το ''πακετο'' γ.νταλαρας, ΥΠΟΛΕΙΠΕΤΑΙ ''ΕΙΔΙΚΟΥ'' ΒΑΡΟΥΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δημήτρη,
    Εντάξει, αλλιώς βλέπω κάποια πράγματα, που είναι όμως δευτερεύοντα, δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε.
    Στην ουσία όμως του θέματος συμφωνούμε απολύτως, ότι δηλαδή:
    " μετρα το συνολο ενος καλλιτεχνη για να πουμε αν ειναι, αυτο που λεμε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εκεί που βρήκες το αρθράκι του Κηρόπουλου, δημοσιεύονται και τέτοια... αρθράκια:

    http://makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=302:2012-03-05-19-08-13&catid=4:2012-02-11-12-49-59&Itemid=2

    Πρόσεχε ποιους και κυρίως τι "διαφημίζεις" (έστω και έμμεσα).

    Γ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητέ Γ.Κ.
    Σ' ευχαριστώ για την επισήμανση.
    Όμως, για λόγους δεοντολογίας είθισται να γίνεται αναφορά στην πηγή για κάτι στο οποίο αναφερόμαστε. Παρουσίασα ένα αρθράκι που με εκφράζει απολύτως σε ότι γράφει, και όφειλα να αναφέρω την πηγή προέλευσής του.
    Δεν το θεωρώ "διαφήμιση" και δεν είναι δυνατόν να αφορά όλο το σάϊτ η αναφορά μου.
    Σ' αυτό το ιστολόγιο (Οικοδόμος), έχουν γραφτεί κατά καιρούς απόψεις που δεν με εκφράζουν, δεν αφορίζεται όμως γενικά το μπλογκ γι' αυτό το λόγο.
    Αυτό το ρόλο υπηρετούν οι υπογραφές κάτω από ένα κείμενο.
    Με τη δική σου λογική, δεν είναι... "διαφήμιση" και το λινκ που μας στέλνεις;
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλησπέρα Oikodomos,
    Δεν σου πρότεινα να αναδημοσιεύεις άρθρα και να μην αναφέρεις τις πηγές.
    Από την στιγμή που αποφάσισες να το αναδημοσιεύσεις, σαφώς και έπρεπε να αναφέρεις την πηγή.
    Δεν είπα, επίσης, ότι η αναφορά σου αφορά όλο το σάιτ, ούτε ότι ταυτίζεται μ'αυτό.
    Δεν αναφέρθηκα σε άμεση αλλά σε έμμεση διαφήμιση η οποία συμβαίνει κάποιες φορές να γίνεται και ακούσια (γι'αυτό έβαλα και εισαγωγικά).
    Ό,τι έγραψα ήταν υπό το πρίσμα της γενικότερης πολιτικής κατεύθυνσης ή/και ταξικής συνείδησης (αν την έχω κατανοήσει σωστά) του ιστολογίου.
    Δεν ξέρω αν ο Makelaris (της νοημοσύνης μας) θα αναδημοσίευε ποτέ άρθρο του e-oikodomos αλλά αν σε ένα οποιοδήποτε site γράφονται τέτοια γκεμπελίστικα, εμετικά, ακατάσχετης εμπάθειας και κομπλεξισμού άρθρα, όπως αυτό της "πατάτας" τότε αυτοαφορίζεται από μόνο του και οι υπογραφές κάτω από τα κείμενα δεν το "σώζουν".

    Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε ως προς το αν, με ποια κρητίρια και πόσο ανέξοδα ή όχι θα έπρεπε να γίνονται οι παραπομπές σε άλλα άρθρα.
    Σε κάθε περίπτωση, είναι θέμα διαφορετικής προσέγγισης ή αντίληψης και κατανοώ απόλυτα την θέση σου.

    Εκείνο όμως που δεν κατανοώ είναι η προσπάθεια εξομοίωσης του συντάκτη ενός κειμένου με τον αναγνώστη-σχολιαστή αυτού.
    Το δικό μου link δεν είναι μέρος κειμένου ή άρθρου, αλλά μέρος σχολίου (που αναφέρεται σε άρθρο) και δίνεται ως παράδειγμα προς αποφυγή.
    Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα και ούτε την ίδια βαρύτητα έχει.
    Άλωστε, διαφήμιση στην ήδη διαφήμιση δεν υφίσταται.
    Θεωρώ ότι το επιχείρημα της εξίσωσης των ρόλων και αντιστροφής της πράξης έιναι άτοπο.

    Γ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @ Γ.Κ.
    "Εκείνο όμως που δεν κατανοώ είναι η προσπάθεια εξομοίωσης του συντάκτη ενός κειμένου με τον αναγνώστη-σχολιαστή αυτού."

    Μάλλον παρεξήγησες, καμιά τέτοια πρόθεση δεν έχω και φυσικά δεν σε εξομοιώνω με τον συντάκτη του.

    Νομίζω πως δίνεις υπερβολική βαρύτητα σε ένα θέμα που δεν την αξίζει. Υπάρχουν διάφορα σάιτς που βασίζονται στη λογική "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω". Υπό αυτή τη λογική, δημοσιεύουν άρθρα σαν το λινκ της ανάρτησής μου και σαν το λινκ του σχολίου σου.
    Λαθεμένη λογική για μένα, που φυσικά δεν την υπηρετώ.
    "Διάβασα" καλή πρόθεση από μέρους σου, μέσω του σχολίου σου, να είσαι βέβαιος, απλά νομίζω πως δεν αξίζει τόση συζήτηση για το συγκεκριμένο. Πολύ σωστά κατανόησες τη θέση (κατεύθυνση)του"Οικοδόμου".
    Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλώς ήρθατε!
Πριν αφήσετε το σχόλιό σας, παρακαλώ να λάβετε υπόψη τα εξής:

Το σχόλιό σας να αφορά το θέμα της ανάρτησης.

Δεν θα δημοσιεύονται διαφημιστικά μηνύματα.

Αποφύγετε τις ύβρεις και τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

ΟΧΙ στα greeklish - ΝΑΙ στα Ελληνικά.

Όποιος σχολιάζει σαν «ανώνυμος», ας προσθέτει στο τέλος του σχολίου του ένα ψευδώνυμο. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται πιο εύκολη η επικοινωνία.

Το ιστολόγιο δέχεται τις διαφωνίες, την ένταση και το πάθος στην υποστήριξη των απόψεών σας. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε, αρκεί να γινόμαστε κατανοητοί ο ένας στον άλλον. Ας βοηθήσουμε όλοι στη διατήρηση ενός επιπέδου στο διάλογο.

Ο διαχειριστής του ιστολογίου διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει σχόλια που δεν ανταποκρίνονται στις παραπάνω επισημάνσεις, χωρίς καμιά προειδοποίηση.
Ευχαριστώ για το σχόλιό σας.