«Πωλούνται πολυτελή διαμερίσματα». Μια πολύ ...πονεμένη ιστορία

Έχετε προσέξει ποτέ τις ταμπέλες έξω από τις καινούργιες πολυκατοικίες, ή τις αγγελίες σε εφημερίδες και διαδίκτυο, όταν διαφημίζουν την πώληση νέων κατοικιών; Όλες, μα όλες αναφέρονται σε «πολυτελή διαμερίσματα», πολυτελείς μεζονέτες» κλπ. Θα νόμιζε κανείς πως οι κάτοικοι αυτής της χώρας μένουν σε άριστα κατασκευασμένα σπίτια, όταν μάλιστα το κόστος που καλούνται να πληρώσουν είναι τις περισσότερες φορές πολύ ως υπερβολικά ψηλό, σε σχέση με το κόστος κατασκευής. Είναι όμως έτσι;

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη λίγο παλιότερα, όχι όμως τόσο που να θεωρείται παλιά. Ίδιες καταστάσεις βιώνουν κάθε μέρα πολλοί αγοραστές διαμερισμάτων, πάντα… «πολυτελών». Η αδελφή ενός παλιού μου συμμαθητή αγόρασε με τον άντρα της ένα διαμέρισμα  στον β΄ όροφο μιας  πολυκατοικίας, σε μεγάλο δήμο της Αττικής (που έγινε …μεγαλύτερος μετά την επέλαση  του «Καλλικράτη»). Κουζίνα και καθιστικό ενιαίος χώρος, τρία υπνοδωμάτια, μπάνιο και wc. Η πολυκατοικία αποτελείται από οχτώ διαμερίσματα, πέντε από τα οποία είναι απούλητα και το διαμέρισμα του νέου ζευγαριού σχεδόν έτοιμο για μετακόμιση.

Το νεαρό ζευγάρι, γονείς ενός δίχρονου κοριτσιού, εργάζονται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι και με τη  «βοήθεια» μιας τράπεζας, έκαναν το όνειρο για δική τους στέγη πραγματικότητα. Θέλησαν λοιπόν οι ιδιοκτήτες να γκρεμίσουν τον τοίχο, επιφάνειας περίπου  30 μ², που χώριζε το καθιστικό από το ένα υπνοδωμάτιο,  για να μεγαλώσει το καθιστικό ακόμα περισσότερο. Τι πιο λογικό από το να απευθυνθούν στον κατασκευαστή της οικοδομής από τον οποίο αγόρασαν το διαμέρισμα και να του το ζητήσουν. Φυσικά έναντι κάποιου αντιτίμου.

Ο κατασκευαστής παρουσίασε ένα σωρό …«δυσκολίες», για παράδειγμα τον «τραυματισμό της …στατικότητας του ορόφου», πιθανές ζημιές στο χώρο από τα μπάζα (άρα επιπλέον μέτρα προστασίας κατά την κατεδάφιση, που …στοιχίζουν), τη χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία που θα απαιτηθεί. Όταν οι ιδιοκτήτες του είπαν πως αν δεν μπορούσε αυτός να το αναλάβει, θα ρωτούσαν αλλού, επέμεινε ότι είναι ο πλέον «ειδικός» γι’ αυτή τη …δύσκολη δουλειά, που …θα κοστίσει και τους ζήτησε …3.500 ευρώ. Δεν κάνατε λάθος, σωστά διαβάσατε: τρεις χιλιάδες πεντακόσια ευρώ!!!!! Και στην τιμή δεν συμπεριλαμβανόταν καν ο κάδος για τα μπάζα (container), δηλαδή  εκατόν είκοσι ευρώ επιπλέον!!!!

Το νέο ζευγάρι, άσχετο από οικοδομικές εργασίες, υπολογισμό κόστους κλπ, ήταν σχεδόν έτοιμο να αποδεχτεί την προσφορά του κατασκευαστή και να έρθουν σε συμφωνία, αλλά την τελευταία στιγμή σκέφτηκαν πως θα ήταν προτιμότερο να το συζητήσουν με τον πατέρα της κοπέλας που είναι συνταξιούχος οικοδόμος (πλακάς) και μετά ν’ αποφασίσουν. Ένα βράδυ λοιπόν μου τηλεφωνεί ο παλιόφιλος, αδελφός της κοπέλας,  που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για δουλειά, και μου λέει τι θέλουν να φτιάξουν τα παιδιά στο διαμέρισμα, χωρίς να μου αναφέρει για τη συνομιλία τους με τον κατασκευαστή κλπ. Με ρώτησε αν γίνεται αυτή η δουλειά και αν μπορώ να την αναλάβω εγώ. Του είπα πως πρέπει να δω πριν του απαντήσω και έτσι, το επόμενο απόγευμα δώσαμε ραντεβού με το ζευγάρι στη νεοαποκτηθείσα μελλοντική κατοικία του.

Έξω από τον περιβάλλοντα χώρο της πολυκατοικίας δέσποζε μια γυαλιστερή ταμπέλα που μας γνωστοποιούσε πως εντός «πωλούνται διαμερίσματα πολυτελούς κατασκευής». Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο οποίο κυριαρχούσε ο ανοξείδωτος χάλυβας και οι καθρέφτες. Εντυπωσιακό ομολογουμένως. Παντού μύριζε φρέσκια μπογιά. Μπήκαμε στο διαμέρισμα. Απέναντι από την είσοδο, στο βάθος, δέσποζε ένα γωνιακό τζάκι. Δεξιά της εισόδου η κουζίνα και ο διάδρομος που έβγαζε στα δύο υπνοδωμάτια. Ένα ξεχωριστό από τα άλλα δωμάτιο με πόρτα που άνοιγε απευθείας στο καθιστικό, χωριζόταν από τον τοίχο που έπρεπε να γκρεμιστεί για να μεγαλώσει το καθιστικό.

Να σας πω την …αμαρτία μου, επιχειρηματολόγησα υπέρ της χρησιμότητας του δωματίου που ήθελαν να καταργήσουν, λέγοντάς τους πως σε περίπτωση που έφερναν στον κόσμο ένα δεύτερο παιδί, δεν θα τους έφταναν τα δωμάτια. Ήταν ανένδοτοι όμως κι έτσι δεν επέμεινα. Άλλωστε δεν μου έπεφτε λόγος. Εξήγησα στο ζευγάρι ποια θα ήταν η διαδικασία της κατεδάφισης, τα προστατευτικά κόντρα πλακέ, χαρτόνια και νάυλον που θα στρώναμε για να μη γίνουν ζημιές από τα μπάζα, που θα έμπαινε ο κάδος αποκομιδής στο δρόμο, πώς αυτά θα μεταφέρονταν εκεί, όλες τέλος πάντων τις λεπτομέρειες, το χρόνο που απαιτούνταν καθώς και –μετά από έναν υπολογισμό- το οικονομικό κόστος. Πριν μου απαντήσουν καταφατικά με ρώτησαν δύο φορές για να σιγουρευτούν πως δεν κάνω λάθος στα χρήματα που τους ζητάω. Τους διαβεβαίωσα πως δεν κάνω λάθος και πως αν ήθελαν μπορούσαμε να υπογράψουμε κι ένα συμφωνητικό, χαμογέλασαν ευγενικά αρνούμενοι και η δουλειά «έκλεισε» επιτόπου.

Αμέσως μετά μου μετέφεραν ολόκληρο το διάλογο που είχαν με τον κατασκευαστή, και φυσικά μου είπαν και το ποσό που τους είχε ζητήσει για τη δουλειά. Δεν τους πίστεψα και επέμειναν πολύ για να με πείσουν. Με την κουβέντα βράδιασε και αφού δεν είχαμε κάτι άλλο να πούμε, φύγαμε. Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν το περιστατικό και από τη μια γελούσα, από την άλλη νευρίαζα. «Αγόρι μου πότε θα το καταλάβεις; Έγινες σαρανταπέντε χρονών και νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα στο επάγγελμα. Και πάντα συναντάς κάτι από αυτά που λες, δε γίνονται, δεν …υπάρχουν, θα καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς σημαίνει οικοδομή;» Για να το καταλάβω δεν δυσκολεύομαι βέβαια, να το αποδεχτώ είναι το «πρόβλημα»…

Πηγαίνουμε λοιπόν ένα πρωί, μετά από λίγες μέρες, τέσσερις οικοδόμοι ή καλύτερα «γκρεμιστές» στην προκειμένη περίπτωση, με το κομπρεσέρ μας, τις βαριοπούλες μας, κασμά, φτυάρια, σκούπα, σακούλες για τα μπάζα κλπ, κι έρχεται και το φορτηγό με τον κάδο, τον παραλαμβάνουμε κι αυτόν… και ξεκινάμε. Το γκρέμισμα! Δίνουμε κάμποσες «δυνατές» με τη μεγάλη βαριοπούλα των εφτά κιλών, στην κορφή. Μόλις κάμφθηκε η αντίσταση του ντουβαριού, αρχίσαμε τις «γρήγορες» με τις μικρές βαριοπούλες, του κιλού. Ένας γκρεμίζει, ένας γεμίζει τις σακούλες, ένας κουβαλάει, κι εγώ με το κομπρεσέρ να καθαρίζω τις άκρες, σοβάδες κλπ και να γεμίζω σακούλες.

Ο τοίχος κατέβαινε αλλά σενάζ δεν φαινόταν πουθενά. Τα τούβλα χτισμένα με λάσπη που σίγουρα της έλειπε τσιμέντο, αφού τριβόταν πολύ εύκολα. Ο σοβάς, ας μην το σχολιάσω… η κατεδάφιση ήταν πιο εύκολη απ’ όσο υπολόγιζα. Ο τοίχος είχε ύψος 2,80 και ένα σενάζ τελικά στη μέση του. Σπάμε το μπετό του σενάζ και τι να δω…

Ένα χοντρό σίδερο διαμέτρου 22 ή 24 χιλιοστών (!!!!!) αυτό που λέμε «μπετόβεργα», το οποίο εκεί που τελείωνε το μήκος του, ήταν ματισμένο με μια λωρίδα οικοδομικού πλέγματος πάχους 5 χιλιοστών (!!!!!). Ο χτίστης είχε πάρει το ψαλίδι και έκοψε τα πλέγματα που περίσσεψαν από τα μπετά, προφανώς με εντολή του κατασκευαστή, και τα έβαλε στα σενάζ. Δηλαδή εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν δύο σίδερα διαμέτρου 10 χιλιοστών, άντε 8 χιλιοστών το λιγότερο (μιλάμε για μια συνηθισμένη κατασκευή, αλλά υπάρχει ακόμα καλύτερος οπλισμός με μανδύες), υπήρχαν αυτά που σας περιέγραψα. Η έκπληξή μας μεγάλη. Μερικοί κατασκευαστές επιμένουν ακόμα σε ένα  μόνο σενάζ στις οικοδομές τους, κι αυτό -πολλές φορές- όχι σωστά κατασκευασμένο, για λόγους …οικονομίας, τσιγγουνιάς θα το έλεγα καλύτερα, αλλά αυτό δεν το είχαμε ξαναδεί. Εδώ επρόκειτο για «αλητεία».

Φτάνει η ώρα του διαλείμματος, καθόμαστε για κολατσιό, κι εμένα δε με χωράει ο τόπος. Κάνω μια βόλτα μέσα στο διαμέρισμα και το «σκανάρω». Παρατηρώ πολλές κακοτεχνίες, ελλείψεις και μπόλικη «κακομοιριά». Ντουλάπες που θα παραδοθούν στους νέους ιδιοκτήτες τους χωρίς πόμολα  (το προβλέπει το συμφωνητικό, όπως με διαβεβαίωσε η ιδιοκτήτρια), χωρίς βέργες-κρεμάστρες και με ένα μόλις εσωτερικό ράφι η κάθε μια (ακούστε επιχείρημα από τη μεριά του κατασκευαστή: «για να μη σας δεσμεύσω, επιλέξετε εσείς αυτά που σας αρέσουν) !!!!

Πλακάκια μονόχρωμα, απόχρωση νοσοκομείου, σε μπάνιο και wc. Ούτε ένα σχέδιο στο πλακάκι, να σπάει η μονοτονία. Αλλά τι λέω; Τα πλακάκια «ντεκόρ» είναι …πανάκριβα. Δε …βγαίνει ο φουκαράς ο κατασκευαστής. Ρολά στα παράθυρα και τις πόρτες …χειροκίνητα. Με μανιβέλα! «Πολυτελές» διαμέρισμα κατά τα άλλα. Ξύλινη επένδυση του τζακιού κομμένη και κολλημένη παράγωνα. Μια ζαρντινιέρα στο μπαλκόνι, κτισμένη πάνω στα πλακάκια (!!!!!) και σοβατισμένη με απλό σοβά, χωρίς ειδική στεγανοποίηση. Περιδιαβαίνοντας και παρατηρώντας διέκρινα και άλλες αρκετές κακοτεχνίες στους σοβάδες, στραβές ακμές, «κύματα» στα πλακάκια κλπ.

Κάποια στιγμή φτάνει κι ο ιδιοκτήτης. Τον ρωτάω αν έχει παρατηρήσει ατέλειες ή κακοτεχνίες στο διαμέρισμα για του οποίου την απόκτηση, χρεώθηκε για τα επόμενα εικοσιπέντε  χρόνια της ζωής του. Διέκρινα έκπληξη που γρήγορα έγινε απορία και στη συνέχεια αφού του επισήμανα ό,τι είχα παρατηρήσει, αμηχανία. Πλήρης η άγνοια των αγοραστών γι’ αυτό που αγοράζουν.

Τελειώνει το διάλειμμα και πιάνουμε πάλι δουλειά. Σε λίγο φτάνει η γυναίκα του με το παιδί και ο πατέρας της, συνταξιούχος πλακάς όπως σας είπα και πιο πάνω. Ένα μεγάλο κομμάτι του γκρεμισμένου τοίχου κόντευε να φτάσει στο δάπεδο, το οποίο ήταν στρωμένο με πλακάκι τριαντάρι (30 χ 30 εκατοστά) τοποθετημένο σε σχήμα ρόμβου. Μόλις καθαρίσαμε και την τελευταία σειρά τούβλων, διαπιστώνω μια υψομετρική διαφορά μεταξύ του δαπέδου του υπνοδωματίου και αυτού του σαλονιού, περίπου ένα εκατοστό. Τώρα όμως τα δύο αυτά δάπεδα θα γίνουν ένα ενιαίο, άρα εδώ υπάρχει πρόβλημα. Υποτίθεται πως τα δάπεδα «γέμισαν» τεχνίτες, και οι τεχνίτες υποτίθεται γνωρίζουν τη δουλειά τους, υποτίθεται πως έχουν και ξέρουν να χρησιμοποιούν το αλφαδολάστιχο. Υποθέσεις κάνουμε… Θα έλεγα και για αλφάδι με λέϊζερ τη σημερινή εποχή, αλλά…

Κάποια στιγμή ο πατέρας της κοπέλας μου ζητάει το κομπρεσέρ. «Για να δω, θα ξηλωθούν εύκολα τα πλακάκια ή θα με βασανίσουν;», μου λέει. Σκύβει και βάζει το καλέμι στην άκρη των στρωμένων πλακιδίων, του δίνει μία και …φρρρρρρραααπ! Φούσκωσε το πάτωμα σε μια επιφάνεια περίπου ενός   τετραγωνικού μέτρου. Τα πλακάκια ξεκολλούσαν σα να μην ήταν καν κολλημένα με κόλλα πλακιδίων. Ο πατέρας της απογοητεύτηκε με όσα είδε. Το ίδιο και οι ιδιοκτήτες, στενοχωρήθηκαν. Το έβλεπε κανείς πως εκείνη τη στιγμή αν κάποιος τους έπιανε από τη μύτη θα …έσκαγαν. Δεν μπορούσα να πω κάτι άλλο, η αλήθεια είναι πως ένοιωσα πολύ άβολα. Στενοχωρήθηκα από τη μια,  αλλά και η οργή μου ξεχείλιζε.

Το απόγευμα τελειώσαμε τη δουλειά και αφού σκουπίσαμε, ξεσκονίσαμε, σφουγγαρίσαμε το σαλόνι, τους αποχαιρετήσαμε. Η ταμπέλα έξω έστεκε όρθια, γυαλιστερή και σε  έγχρωμη απεικόνιση  η πολυκατοικία. «Πωλούνται διαμερίσματα πολυτελούς κατασκευής. Όνομα, τηλέφωνα, ιστοσελίδα κλπ». «Πουλ-μουρ» δηλαδή, που στη δουλειά μας σημαίνει «αυτός που πουλάει μούρη, όχι ποιότητα». Για την ιστορία και μιας και σίγουρα θα αναρωτιέστε, το κόστος αυτής της δουλειάς ήταν μερικά κατοστάρικα.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Είναι συνηθισμένο φαινόμενο; Ποιος ευθύνεται τελικά; Είναι όλοι οι κατασκευαστές ίδιοι; Υπάρχουν σωστά κατασκευασμένες κατοικίες ή πάντα θα μας στοιχίζει ο κούκος αηδόνι; Μπορεί και πως, ο υποψήφιος αγοραστής να προφυλαχτεί; Πολλά κρίσιμα ερωτήματα. Αυτά όμως και άλλα πολλά, σε μια μελλοντική ανάρτηση.