1/1/1994 - 1/1/2012: 18 χρόνια εξέγερσης, αξιοπρέπειας, αυτονομίας στις Τσιάπας!

Στην Επιτροπή συζητάμε όλο το απόγευμα. Ψάχνουμε πώς είναι η λέξη “παραδίνομαι” στις ιθαγένικες γλώσσες και δεν το βρίσκουμε. Δεν μεταφράζεται στα τσοτσίλ ούτε στα τσελτάλ, κανείς δεν θυμάται να υπάρχει αυτή η λέξη στα τοχολομπάλ ή στα τσολ. [...] Ο γερο-Αντόνιο με πλησιάζει σιωπηλά, βήχοντας φυματίωση, και μου λέει στο αυτί: “Αυτή η λέξη δεν υπάρχει στην αληθινή γλώσσα, γι’ αυτό οι δικοί μας ποτέ δεν παραδίνονται, καλύτερα να πεθάνουν, γιατί οι νεκροί μας προστάζουν οι λέξεις που δεν υπάρχουν να μη ζουν“.[...]

Η αβεβαιότητα των τελευταίων ωρών του περασμένου Δεκέμβρη επαναλαμβάνεται (αναφέρεται στις προετοιμασίες του Δεκεμβρίου του 1993, πριν την εξέγερση της 1ης Ιανουαρίου 1994). Κάνει κρύο, οι σκοποί αλλάζουν με ένα σύνθημα από μουρμουρητό.  Νερό και λάσπη τα σβήνουν όλα, οι άνθρωποι μουρμουρίζουν και η βροχή φωνάζει. Κάποιος ζητάει ένα τσιγάρο, το σπίρτο που ανάβει φωτίζει το πρόσωπο της στρατιωτίνας στη σκοπιά… μια στιγμή μονάχα… αρκετή όμως για να δεις ότι χαμογελάει… Κάποιος έρχεται, με το καπέλο και το ντουφέκι να στάζουν νερό. «Έχει καφέ», ενημερώνει. Όπως συνηθίζεται σε αυτά τα μέρη, κάνουμε ψηφοφορία για να αποφασίσουμε αν θα πιούμε καφέ ή αν θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τη λέξη «παραδίνομαι» στην αληθινή γλώσσα. Κερδίζει παμψηφεί ο καφές.

http://kelaidismata.wordpress.com/