Χειρότερος εχθρός απ’ τα χαράτσια είναι ο φόβος…

Τα μεροκάματα έγιναν λίγα, κι αυτά κουτσουρεμένα. Αν έχεις δουλειά, θεωρείσαι τυχερός. Μας έκοψαν το μισθό. Μείωσαν τη σύνταξη των γονιών μας. Όλο και λιγότερα υλικά αγαθά  μπορούμε να προσφέρουμε πια στα παιδιά, στους γονείς μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Για τον εαυτό μας ούτε λόγος. Τα λιγοστά χρήματα εξανεμίζονται από τις πρώτες μέρες του μήνα. Δεν φτάνουν ούτε για τις βασικές υποχρεώσεις της οικογένειας. Στεγαστικό ή νοίκι, ασφάλειες, λογαριασμοί. Στο σουπερμάρκετ, ψωνίζουμε στις προσφορές, και πάντα τις  φτηνές «ετικέτες». Τα βασικά. Τα παιδιά ζητούν. Η καρδιά σφίγγεται. Δεν έμεινε κάτι άλλο για να κόψουμε. Τρέμουμε μη συμβεί κάτι κακό, κάτι έκτακτο, και τι θα κάνουμε. Σκύβουμε το κεφάλι, σκεφτικοί.

Τιμωρούμαστε γιατί καταφέραμε στη ζωή μας, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, να φτιάξουμε ή ν’ αγοράσουμε ένα σπίτι. Κι αυτό με τη «βοήθεια» ενός δανείου. Αν κιόλας είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ όσο «πρέπει», θεωρούμαστε διπλά ένοχοι. Μας τιμωρούν γιατί δηλώσαμε όλα τα εισοδήματά μας στην εφορία. Γιατί κόβαμε αποδείξεις στο μαγαζί. Γιατί πληρώναμε τακτικά το ΦΠΑ μας. Θέλαμε να είμαστε εντάξει. Μας υποχρεώνουν να πληρώσουμε την περαίωση. Έτσι κάνουν και οι «άλλοι». Κανείς δε θέλει μπλεξίματα με την εφορία. Πρέπει να τιμωρηθούμε γιατί έχουμε και αυτοκίνητο. Για όλα αυτά πληρώσαμε φόρους. Τώρα μας ζητούν να ξαναπληρώσουμε.

Χαράτσια τα λέει, αυτά, ο λαός. Αυτοί τα βαφτίζουν με διάφορα ονόματα. Σήμερα αυτός ο φόρος, αύριο αυτό το τέλος, μεθαύριο εκείνη η εισφορά. Άλλα τακτικά και άλλα …έκτακτα. Όλα δυσβάσταχτα. Μας εκβιάζουν για να τα πληρώσουμε. Μας απειλούν πως θα μας κόψουν το ρεύμα. Είναι αδίστακτοι κλέφτες, ληστές με νόμιμη κάλυψη. Μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη, για να σωθούμε όλοι. Και βάλαμε. Στην πλάτη μας έκατσαν αυτοί. Βουλιάζουμε κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στο βούρκο. Εμείς θα πνιγούμε. Αυτοί θα σωθούν. «Για το καλό της πατρίδας», μας είπαν. Μόνο που δεν μας είπαν για τίνος της πατρίδας το καλό μας θυσιάζουν. Έχουμε το κεφάλι σκυφτό, και υπομένουμε.

Είμαστε κυκλωμένοι.

Ψηφίσαμε μια κυβέρνηση που μας είπε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο νομίζαμε. «Πως λεφτά υπάρχουν, νοικοκύρεμα χρειάζεται». Μας είπαν πως μπορούν. Πιστέψαμε τις υποσχέσεις τους και τους εκλέξαμε πρώτους με διαφορά, να κυβερνήσουν απερίσπαστοι και δυνατοί. Αυτοί μας πρόδωσαν. Μας μαχαίρωσαν πισώπλατα. Έκλεψαν σε μια νύχτα τους αγώνες και τις θυσίες των παππούδων και πατεράδων μας. Δολοφόνησαν δικαιώματα που κατακτήσαμε με αίμα και μάχες δεκαετιών. Γύρισαν το ρολόι της ζωής μας, πολύ πίσω. Υπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της τάξης των πλουτοκρατών αφεντάδων τους. Κάμποσοι από τους κυβερνώντες μας άλλωστε, ανήκουν σ’ αυτή. Και οι άλλοι, τα τσιράκια τους, πασχίζουν, ιδρώνουν για να αποκτήσουν την εύνοια των αφεντικών τους. Που όταν πια δεν τους χρειάζονται τους αντικαθιστούν με άλλους, πιο …ικανούς. Αυτό συνέβη τώρα.

Δυο χρόνια μετά τις εκλογές, μας κυβερνούν άρχοντες που δεν εκλέξαμε. Βρέθηκαν στην εξουσία χωρίς να ρωτήσουν το λαό. Αυτόν που επικαλούνται οι ίδιοι αλλά και ένας πλουσιοπάροχα αμοιβόμενος, δήθεν εύθικτος,  ηλικιωμένος κυριούλης που μοιράζει τις «εντολές» σχηματισμού κυβέρνησης. Μας κυβερνούν τραπεζίτες, φασίστες τραμπούκοι, σοσιαληστές σύζυγοι φοροφυγάδων κορασίδων, πουλημένοι πρώην «εργατοπατέρες», αριβίστες πρώην ιδιοκτήτες κομμάτων, βολεμένοι, όλοι, δυνάστες του μέλλοντός μας.

Μια χούφτα πλούσιων και αδίστακτων πολιτικών, με επικεφαλής τους έναν τραπεζίτη, όργανο των «αγορών», που για να εξυπηρετήσουν με τον πιο  δουλικό τρόπο τους πλουτοκράτες αφεντάδες τους, ξεπουλάνε αυτή τη χώρα χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Δείχνουν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να «επιτύχουν» όσα δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι. Να τελειώσουν τη δουλειά, και μαζί και μας, το λαό. Είναι αυτοί σήμερα, οι εκλεκτοί της πλουτοκρατίας.

Όλους αυτούς τους στηρίζουν με την ψήφο τους, βουλευτές που άγονται και φέρονται από τα συμφέροντα των αφεντικών-χορηγών τους. Κυνικοί  υποστηρικτές των αντιλαϊκών νομοσχεδίων που ψηφίζουν. Ανθρωπάκια ανήμπορα να αρθρώσουν αντίλογο στις εξελίξεις, ολίγιστοι να αφουγκραστούν την κοινωνία. Εξαρτημένοι και μέρος ενός σάπιου πολιτικού-πελατειακού  συστήματος που οι ίδιοι εξέθρεψαν τόσα χρόνια. Κόβουν και ράβουν τη δημοκρατία στα μέτρα τους, κατά πως τους βολεύει και πάντα ενάντια στο συμφέρον του λαού. Και σωπαίνουμε εμείς, φοβόμαστε, σκύβουμε το κεφάλι και περιμένουμε.

Μας έχουν κυκλώσει.

Τα τηλεοπτικά τους κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες τους. Μεγαλοδημοσιογράφοι με χρυσές πένες και μανικετόκουμπα καταδικάζουν στο …στούντιο, όποιον τολμά ν’ απεργήσει. Κυρίες πολλών δεκαετιών που μοιάζουν μόλις …ετών 39, διακόπτουν προκλητικά κάθε αντίθετη προς το συμφέρον των αφεντικών τους άποψη. Τσιράκια συγκροτημάτων, παθαίνουν αλλεργία όταν ακούν λέξεις όπως «ΠΑΜΕ», ανυπακοή, αντίσταση.

Κοκκινίζουν τα ρόδινα μαγουλά τους από οργή, επικαλούνται τους νόμους, απειλούν. Άλλοι, του οικονομικού ρεπορτάζ αυτοί, μας απειλούν με το μπαμπούλα της χρεοκοπίας, αν δε συμμορφωθούμε με …τας υποδείξεις των κυβερνώντων μας. Οικονομολόγοι, πανεπιστημιακοί, πρώην πρωθυπουργοί, όλοι «ειδικοί» και με συνταγές για να βγούμε από την κρίση. Τόσο «ειδικοί» που αναρωτιέται κανείς, πως φτάσαμε ως εδώ, με τόσους …ειδικούς!

Όλες οι συνταγές, όλα τα «μίγματα» πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνώντες, έχουν στο στόχαστρο πάντα τον εργαζόμενο, εμένα, εσένα, τον άνεργο, το συνταξιούχο, το μισθωτό. Όλοι έπεσαν πάνω μας, από εμάς… εξαρτάται το μέλλον αυτού του τόπου. Μεγάλη μας ...τιμή λοιπόν, και …μεγάλη η ευθύνη μας. "Να σώσουμε εμείς την πατρίδα!" Σκύβουμε το κεφάλι, σφίγγουμε τα δόντια και το αποδεχόμαστε. Και ο καιρός περνάει…

Είμαστε κυκλωμένοι.

Και από το χειμώνα, που ήρθε νωρίς. Το σπίτι θέλει θέρμανση. Η θέρμανση πετρέλαιο. Τα παιδιά κρυώνουν. Εμείς αντέχουμε ακόμα. Πρέπει να αντέξουμε. Λεφτά δεν υπάρχουν. Οι αχρείοι μας χτυπούν εκεί που «πονάμε», ανεβάζουν τους φόρους, ακριβαίνει το πετρέλαιο. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε το κρύο με το τζάκι. Όπως παλιά στο χωριό, οι παππούδες μας. Ή με σόμπες. Ο χειμώνας θα είναι βαρύς και μακρύς. Και αν μας κόψουν το ρεύμα; Σκύβουμε το κεφάλι. Τρόμος!

Μας έχουν κυκλώσει από παντού.

Τα προσωπικά μας αδιέξοδα. Είχαμε όνειρα όταν είμαστε παιδιά. Να μεγαλώσουμε σ’ ένα κόσμο καλύτερο από των πατεράδων μας. Σε μια κοινωνία που θα είχαμε όλοι τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες. Στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή. Παλέψαμε να σπουδάσουμε, σημαδευτήκαμε από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει «ειδικότητες»  και όχι μορφωμένους ανθρώπους. Άλλοι, από μικροί στα βάσανα της βιοπάλης. Σπάσαμε τη μέση μας στα γιαπιά, μαύρισαν τα νύχια μας στα συνεργεία, στέγνωσε η ψυχή μας στις θάλασσες. Η ζωή δύσκολη, ο αγώνας όμως, για να την αλλάξουμε προς το καλύτερο, όμορφος. Η ελπίδα για ένα μέλλον, το δικό μας, φώλιαζε στην καρδιά, την τροφοδοτούσε με δύναμη και αισιοδοξία.

Τα χρόνια πέρασαν. Δεν αλλάξαμε το σύστημα. Σήμερα αναρωτιέσαι: από πού ξεκίνησες, που έφτασες. Πόσα βήματα έκανες μπροστά, μέσα σ’ αυτό το άδικο και απάνθρωπο σύστημα που ποτέ δεν αποδέχτηκες. Μετράς αυτά τα βήματα και είναι αρκετά. Πάλεψες κι έφερες τη ζωή σου σ’ ένα επίπεδο «ανθρώπινο». Απέκτησες «ανέσεις» και «πολυτέλειες» που πρέπει να (και) δικαιούται κάθε  ένοικος αυτής της γης. Κατοχύρωσες κάποια δικαιώματα,  καταχτήσεις εργασιακές, ασφαλιστικές, κοινωνικές. Πήγες τη ζωή πιο πέρα από εκεί που την παρέλαβες.

Σήμερα μας κλέβουν ό,τι πετύχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ξηλώνουν οικονομικές απολαβές, δικαιώματα, καταχτήσεις. Γκρεμίζουν τα όνειρα της νέας γενιάς. Τα όποια, δικά μας σχέδια. Ποδοπατούν τις στερνές επιθυμίες των γονιών μας, να καμαρώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να τα βλέπουν ευτυχισμένα. Τα μαγαζιά στις γειτονιές κλείνουν. Κάποιος, ακούσαμε, αυτοκτόνησε. Χρωστούσε. Η τράπεζα πήρε το σπίτι κάποιου άλλου. Έμειναν στο δρόμο, πέντε άνθρωποι. Τους γνωρίζαμε! Αυτοί; Είναι δυνατόν;

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ!

Ζούμε τα δύσκολα χρόνια που μπορεί να φέρουν την ανάσταση ή την καταστροφή μας. Όλα αυτά που βλέπουμε, τα χειρότερα,  μας αφορούν όλους. Αφορούν εμάς, και όλα όσα θα έρθουν. Χτες ήταν που λέγαμε «αυτά δεν γίνονται εδώ» ή «στο τέλος θα βρεθεί μια λύση». Λύση θα βρεθεί, ερήμην μας, και εναντίον των συμφερόντων μας. Θα είμαστε τα θύματα αυτής της «λύσης». Σήμερα ζούμε αυτά που …«δεν γίνονται». Και το μέλλον προδιαγράφεται μαύρο. Εκτός αν…

Η ώρα να αντιδράσουμε ήρθε …χτες. Κάποιοι το κάναμε κιόλας. Βγήκαμε στους δρόμους, στις πλατείες, κλείσαμε τη Βουλή, φωνάξαμε. Θα το ξανακάνουμε. Για κάποιους, μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Δεν είναι όμως αρκετό! Δεν ιδρώνει τ’ αυτί τους! Πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα, από τα κάτω. Να βγούμε από τ’ αδιέξοδα που αυτοί μας στριμώχνουν. Να σπάσουμε τα δεσμά του φόβου  και της αβεβαιότητας. Ο καθένας μας μόνος, είμαστε ευάλωτοι απέναντί τους. Να δούμε στα μάτια του διπλανού, του γείτονά μας, του συνάδελφου, του φίλου, την ΕΛΠΙΔΑ. Άντε, να πάρουμε τα πάνω μας!

Τρία χρόνια τώρα κάνουμε «υπομονή», τους ακούμε, τους πιστεύουμε, τους ψηφίσαμε, σκύβουμε το κεφάλι, υπομένουμε τα πάντα. Όλοι βλέπουμε ξεκάθαρα ποια αποτελέσματα φέρνουν όλες αυτές οι θυσίες που μας επέβαλλαν, τι αντίκρισμα έχουν στις ζωές μας: μας σπρώχνουν πιο βαθιά στην εξαθλίωση, μας εξοντώνουν! Γιατί λοιπόν να τους πιστέψουμε σήμερα; Την ίδια κατάληξη  θα έχουν και αυτές οι θυσίες που μας ζητούν και οι επόμενες που θα μας επιβάλλουν, όσο σκύβουμε το κεφάλι φοβισμένοι και γκρινιάζοντας. Όσο τους αφήνουμε, τόσο θα κουρσεύουν τις ζωές μας, και των παιδιών μας το μέλλον.

ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ!

Μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα, που θα’ ναι πιο μεγάλο από το προηγούμενο. Μπροστά μας έχουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ. Να μην πληρώσουμε το χαράτσι! Να αρνηθούμε! Σήμερα δεν είμαστε μόνοι. Έστω και καθυστερημένα σε κάθε γειτονιά σχεδόν δημιουργούνται επιτροπές, από ανθρώπους σαν κι εμάς. Συμμετέχουν άνθρωποι σαν κι εμάς. Με τα ίδια προβλήματα και ανησυχίες. Ας πάμε κοντά τους, δίπλα τους, να γίνουμε, πολλοί, περισσότεροι, όλοι!

Στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στα ταξικά συνδικάτα μας. Στους τοπικούς συλλόγους. Αν δεν είμαστε γραμμένοι, να γραφτούμε. Να συμμετέχουμε ενεργά στις αποφάσεις. Με την άποψή μας, τις αντιρρήσεις μας, τις αγωνίες, τον προβληματισμό μας. Να δώσουμε και να πάρουμε δύναμη από τους συναγωνιστές μας. Αν δεν έχουν πάρει ακόμα αποφάσεις για αγώνα, να πιέσουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η ανάμιξή μας στα κοινά θα διώξει τα σύννεφα από τη σκέψη, θα ατσαλώσει το κουράγιο, θα μας δώσει πίσω την αισιοδοξία που μας έκλεψαν. Θα βοηθήσει τη συλλογική προσπάθεια.

Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι δήμοι παίρνουν αποφάσεις στήριξης των δημοτών τους. Υπάρχουν επιφυλάξεις, κατά πόσο θα το πάνε μέχρι τέλους, αλλά μη φωλιάσει πάλι ο φόβος στις ψυχές μας. Είναι ένα θετικό βήμα. Εμείς να τους πιέσουμε να το πάνε παραπέρα. Να πιέσουμε στο δήμο μας. Να απαιτήσουμε να συζητηθεί το θέμα των χαρατσιών στο δημοτικό συμβούλιο. Να πάρουν αποφάσεις. Στριμώχνονται οι δήμαρχοι όταν βλέπουν πως άλλοι δήμοι πρωτοστατούν. Όταν οι δημότες τους πιέζουν.

ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ!

Να είμαστε προετοιμασμένοι πως μπορεί να μας κόψουν το ρεύμα! Δεν τελείωσε η ζωή με λίγες ώρες στο σκοτάδι. Ο αγώνας γίνεται για να μη  σπρώξουν ολόκληρη τη ζωή μας στο σκοτάδι. Στο διαδίκτυο υπάρχουν πρακτικές οδηγίες πως προστατεύουμε τα ρολόγια της ΔΕΗ, από αυτούς που θα έρθουν για να το κόψουν. Μπείτε στις μηχανές αναζήτησης και αναζητήστε τις. Ας τις ακολουθήσουμε.

Αν μας το κόψουν, αυτό θα είναι για λίγο. Από το δήμο, από το Συνδικάτο Οικοδόμων,  από το ΠΑΜΕ, ή από άλλες ομάδες συναγωνιστών εθελοντών, θα μας το συνδέσουν. Δεν είναι θεωρίες αυτά. Συμβαίνουν στην πράξη! Πολλοί συνάνθρωποί μας που έμειναν χωρίς ρεύμα ή νερό λόγω αδυναμίας πληρωμής των λογαριασμών, βοηθήθηκαν. Επανασυνδέθηκαν οι παροχές τους.

ΝΑ ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΑΣ

Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ο χρόνος κυλάει σε βάρος μας. Μας έχει τσακίσει η ανέχεια, η απογοήτευση, η αβεβαιότητα, η απελπισία. Να μην καταλήξουμε στην κατάθλιψη και τα φάρμακα. Ο αγώνας είναι το καλύτερο γιατρικό! Να ανασυντάξουμε όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει. Ας σταθούμε στα πόδια μας κι ας πιστέψουμε στη δύναμή μας. Στη δύναμη αυτού του περήφανου – κάποτε – ελληνικού λαού. Αν τα χαράτσια «περάσουν», αυτοί θα μας τσακίσουν, θα μας εξαθλιώσουν.

Όσο φοβόμαστε χάνουμε την καθαρή σκέψη, τη βούλησή μας. Χάνουμε την αξιοπρέπειά μας. Αυτό εκμεταλλεύονται, η άρχουσα τάξη και οι κυβερνώντες υπάλληλοί της. Κι έτσι μας κάνουν ό,τι θέλουν. Να ξεπεράσουμε αντιλήψεις όπως «δε βγαίνει τίποτα» ή «δεν μπορούμε να νικήσουμε». Μπορούμε! Αν γίνουμε πολλοί, ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Αρκεί να το πιστέψουμε! Και να σηκώσουμε επιτέλους το κεφάλι ψηλά! Η πρώτη  νίκη θα μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε στις επόμενες, μέχρι την οριστική μεγάλη νίκη, που θα είναι η ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος των καπιταλιστών, του κέρδους και των «αγορών».