Σελίδες

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Μπράβο Βασίλη Λέκκα!


Αναρωτιέμαι πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του τόπου; Που βρίσκονται οι καλλιτέχνες, οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι σκηνοθέτες, οι συνθέτες; Οι διανοούμενοι; Αυτοί που λόγω θέσης και ιδιότητας έβγαιναν μπροστά στις δύσκολες εποχές, και στήριζαν το λαό; Πού είναι σήμερα; Κρύφτηκαν όλοι πίσω από κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιωτικές χορηγίες; Μπούκωσαν από δόξα και χρήμα και από δω παν’ οι άλλοι; Εξαργύρωσαν τη δημοτικότητά τους στα γυαλιστερά πλατώ και στα σαλόνια των χορηγών τους; Ή μήπως κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν, λούφαξαν;

Ευτυχώς όχι όλοι!  Υπάρχουν και κάποιοι που πάντα ήταν κοντά στο λαό. Που ανήκουν στο λαό! Δεν κρύβονται, δεν έχουν ανάγκη να κρυφτούν. Ένας από αυτούς, τους λίγους, ο ερμηνευτής ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ, τα λέει έξω από τα δόντια. Αποδεικνύει πως δεν ξέρει μόνο να τραγουδά αλλά και να παίρνει θέση στα προβλήματα του λαού:




Απολαύστε και μια μοναδική ερμηνεία του στο "Μάνα μου Ελλάς¨ :




ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας

Δεν έχω σπίτι πίσω για να ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα

Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρενες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Τα πικρά δάκρυα του Κάρολου Παπούλια








Λένε πως  ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο διακρίνει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος...

Παρακολούθησα από την τηλεόραση τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη. Την προσπάθεια για τη διεξαγωγή της παρέλασης, και τη ματαίωσή της τελικά από τις αποδοκιμασίες σύσσωμου σχεδόν του πλήθους των παρευρισκομένων. Θέλω εξ αρχής να διευκρινίσω πως είμαι αντίθετος στη διεξαγωγή των παρελάσεων, είτε μαθητικές είναι αυτές είτε στρατιωτικές. Θεωρώ πως είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός που δεν χρησιμεύει σε κάτι σήμερα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Παρατηρούσα τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας αρχικά σαστισμένο, απορημένο. Στη συνέχεια εκνευρισμένο. Τον εκνευρισμό διαδέχτηκε η οργή. Στο τέλος δεν άντεξε, βούρκωσε. Ήταν νομίζω ένα θέαμα πρωτόγνωρο, εγώ τουλάχιστον δεν τον είχα δει ποτέ ξανά να έρχεται σε τόσο δύσκολη θέση. Άκουσα και τις πρώτες δηλώσεις του, υπό την επήρεια  όλων αυτών των συναισθημάτων, αλλά και αυτές – τις πιο ψύχραιμες – που ανακοίνωσε αργότερα η Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η χτεσινή μέρα ήταν μια αφορμή ο λαός να βγεί  στους δρόμους σε όλες τις πόλεις της χώρας. Να παρακολουθήσει τον εορτασμό της επετείου, να καμαρώσει τους μαθητές-παιδιά του στην παρέλαση. Έτσι γινόταν πάντα. Μόνο που σήμερα έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν. Άλλαξαν οι συνθήκες ζωής μας, αλλάξαμε εμείς οι ίδιοι. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε συμπληγάδες. Ζούμε τη μεγαλύτερη όξυνση, τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του καπιταλιστικού συστήματος από καταβολής του.

Οι καπιταλιστές σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο συγκρούονται μεταξύ τους με τη σφοδρότητα της σύγκρουσης των βουβαλιών στο βούρκο της ζούγκλας του συστήματος, για το ποιος θα υποστεί τις λιγότερες συνέπειες από αυτή την κρίση. Ανάλογη είναι η σύγκρουση και μεταξύ κρατών, του «ισχυρού» βορρά εναντίον του «αδύναμου» νότου». Ο λαός σε ρόλο κομπάρσου, μουδιασμένος και αδύναμος παρακολουθεί τα βουβάλια, εισπράττοντας τη λάσπη του βούρκου που εκτοξεύεται από την πάλη τους: ανεργία, φτώχεια, αυταρχισμός, καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του, καταστολή των ελευθεριών του, εξαθλίωση.

Ζούμε σε μια χώρα που από αρχαιοτάτων χρόνων παράγει ήρωες με τη συχνότητα που η Αφρική παράγει δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Σε μια εθνική επέτειο, καλούμαστε να τιμήσουμε τους ήρωες και κυρίως τις πράξεις που τους οδήγησαν στο να γίνουν ήρωες. Τους τιμούμε, προβάλλοντας αυτές τις πράξεις τους στις νεότερες γενιές και ακολουθώντας εμείς οι ίδιοι, το παράδειγμά τους.

Οι πολιτικοί μας ταγοί , σήμερα, δεν έχουν να θυσιάσουν τη ζωή τους σε κάποιο πόλεμο, όπως οι πρόγονοί μας στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας. Οφείλουν να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, να μάχονται γι’ αυτή, να διεκδικούν το συμφέρον της, και όχι να παραδίδουν τα κλειδιά της σε ξένους επιτηρητές. Να μας υποδουλώνουν για άλλη μια φορά στους σύγχρονους κατακτητές, που – από σύμπτωση; - μιλούν την ίδια γλώσσα με τότε.

Ακόμα κι αυτοί όμως, οι πολιτικοί-υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών, οι οσφυοκάμπτες γιέσμεν απέναντι στους Αμερικανούς αλλά και τους Ευρωπαίους «εταίρους»μας , είχαν τα περιθώρια, αν πρώτα απ’ όλα είχαν αξιοπρέπεια οι ίδιοι και νοιάζονταν  το λαό τους, να διεκδικήσουν μικρότερο μερίδιο συνεπειών από την κρίση. Να διαπραγματευτούν λύσεις λιγότερο επώδυνες για το λαό. Κι αν δεν τα κατάφερναν, να …παραιτηθούν. Αυτό όμως θα απαιτούσε αληθινό πατριωτισμό, κάτι ανύπαρκτο στους πολιτικούς-τσιράκια του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που το μόνο που τους νοιάζει είναι η επιβράβευση των αφεντικών τους.

Οι αποδοκιμασίες κατά του Προέδρου Παπούλια και στο πρόσωπό του, κατά του πολιτικού συστήματος, ήταν αναμενόμενες. Προήλθαν από ανθρώπους που - όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας - βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της κρίσης. Που δεν ξέρουν πια τι θα τους βρει την επόμενη μέρα, που με τρόμο βλέπουν να σπρώχνονται προς την εξαθλίωση. Βίωσαν και βιώνουν επίσης καθημερινά την κοροϊδία των κυβερνώντων, την εξαπάτησή τους  προεκλογικά αλλά και μετά τις εκλογές. Βλέπουν τις βαριές θυσίες τους για την …πατρίδα να μην αρκούν, και διαρκώς να τους αρπάζουν κι άλλα από τις τσέπες. Μόνο που τώρα αυτές άδειασαν…

Δεν πρόκειται λοιπόν για «μικρές ομάδες» διαδηλωτών, για «μειοψηφίες», ή για «εκτόνωση» φιλάθλων ποδοσφαιρικής ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης (ακούστηκε κι αυτό!!!). Η λαϊκή οργή εκφράστηκε σε ολόκληρη τη χώρα και ήταν σχεδόν καθολική. Εκφράστηκε από τους θεατές αλλά και από τους μαθητές-πρωταγωνιστές των παρελάσεων, ποικιλοτρόπως.

Ο κύριος Πρόεδρος επικαλέστηκε το αντιστασιακό του παρελθόν ως απάντηση στις αποδοκιμασίες του λαού. Ε και; Πολλά τα παραδείγματα πολιτικών που «ξέχασαν» στην πορεία της ζωής τους το ηρωικό παρελθόν τους. Κι έσκυψαν το κεφάλι… Αυτό, το αντιστασιακό παρελθόν του, θα έπρεπε να το έχει στο μυαλό του ο ίδιος, όταν από τη «διακοσμητική» του θέση βάζει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του κάτω από όλα τα αντιδραστικά και αντιδημοκρατικά νομοσχέδια των κυβερνήσεων Καραμανλή παλαιότερα, και τώρα του Παπανδρέου. Μήπως αλήθεια ξέχασε το παρελθόν του ο κύριος Παπούλιας; Ο Πρόεδρος έχει άριστη μνήμη.

Η πολυθρόνα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν καθαγιάζει τον πολιτικό  που κάθεται επάνω της. Εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων όσοι υπηρέτησαν αυτή τη θέση, δεν βρέθηκαν τυχαία εκεί. Ο κύριος Παπούλιας στηρίζει σθεναρά το δικομματισμό, στηρίζει με συνέπεια ένα σύστημα το οποίο υπηρέτησε για δεκαετίες από υψηλά αξιώματα. Επιπλέον τώρα στηρίζει και σε προσωπικό επίπεδο τον Γ. Παπανδρέου. Να μην ξεχνάμε και την «οικονομική στήριξη» στον τότε πρωθυπουργό - πατέρα του σημερινού -  Αντρέα Παπανδρέου, όταν του δάνεισε χρήματα για την αγορά του «κωλόσπιτου» (κατά δήλωση Ευάγγελου Γιαννόπουλου) της Εκάλης. Πολιτικός με οικονομική επιφάνεια από παλιά ο κύριος Παπούλιας. Κανείς δεν τον μέμφθηκε γι’ αυτό άλλωστε.

Να μην  παραβλέψουμε όμως και τις υλικές απολαβές που απορρέουν από τη θέση του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως δηλαδή, απολαβές μεγαλύτερες και από του Αμερικανού προέδρου. Πού είναι η ευαισθησία του κυρίου Παπούλια σ’ αυτό το θέμα; Όταν βλέπει γύρω του φτώχεια, πόνο και δυστυχία γιατί δεν κάνει μια κίνηση πατριωτικού χαρακτήρα;

Θα μπορούσε να  παραχωρήσει κάθε οικονομική απολαβή που δικαιούται από τη θέση του Προέδρου στο Ελληνικό δημόσιο. Μια κίνηση περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, που θα ήταν όμως ενδεικτική των αγνών του προθέσεων. Αν υπήρχαν… Δεν πιστεύω πως περιμένει το μισθό του για να ζήσει. Εξάλλου έχει εισοδήματα και από άλλες πηγές, π.χ. η σύνταξή του ως βουλευτή, αν δεν κάνω λάθος. Δεν το κάνει όμως. Αν το έκανε, θα αποδείκνυε πως είναι πραγματικά ευαίσθητος απέναντι στον πόνο του λαού που ηγείται, και τα χτεσινά του δάκρυα στη Θεσσαλονίκη θα μας έπειθαν γι’ αυτό.

Η αναφορά του χτες στις εκλογές, που «εκφράζουν τη βούληση του λαού κάθε τέσσερα χρόνια», κι ως τότε… κάντε τουμπεκί, δείχνει πόσο έχει αποξενωθεί από το λαό, όντας κλεισμένος μέσα στους πολυτελείς τοίχους του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν μπορεί (ή δεν θέλει) πια να αφουγκραστεί τον παλμό του λαού. Γι’ αυτό οι αποδοκιμασίες του κόσμου τον ξάφνιασαν. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των αστών πολιτικών που μας κυβέρνησαν εδώ και δεκαετίες. Τους δίνει βέβαια και ο λαός αυτό το «δικαίωμα»…

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Ας μην  περιμένουμε πως κάτι πρόκειται ν’ αλλάξει με αυτή την κυβέρνηση, ή με μια άλλη (αυτή με το  άλλο «μίγμα»). Ή με μια κυβέρνηση… «εθνικής συνεννόησης»! Επίσης, ας μην περιμένουμε  ευαισθησία, πραγματική, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για παράδειγμα την… παραίτησή του και την προκήρυξη αυτόματα εκλογών, όπως κάποιοι ζητούν. Αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα, που η λέξη «παραίτηση» προκαλεί… αλλεργία στους πολιτικούς μας, και η λέξη «τσίπα» είναι  μια άγνωστη λέξη.

Ο Πρόεδρος θα μείνει στη θέση του, θα βάζει την υπογραφή του στα αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησης μέχρι σήμερα, της τρόικας – ίσως - αύριο. Εμείς θα υποφέρουμε περισσότερο, θα εξαθλιωνόμαστε όλο και πιο πολύ, θα πονάμε. Όσο η οργή δεν θα συναντάει τη σκέψη μας, όσο ο πόνος θα αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά, όσο η διαμαρτυρία μας θα έχει ως όριο μερικές κραυγές, μούντζες, βρισιές και σπρωξιές, θα είναι σα να πετάμε χαλίκια σε ένα άρμα μάχης. Εκτός και …

… καταλάβουμε την πραγματική μας δύναμη. Μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Στηριχτούμε στα πόδια μας. Κοιταχτούμε και πιαστούμε χέρι-χέρι με το  διπλανό μας. Στη γειτονιά, στη δουλειά, στο Σωματείο μας, παντού όπου μπορούμε να συναντηθούμε. Να οργανωθούμε, να μη νιώσουμε μόνοι ούτε για μια στιγμή. Να εμπιστευθούμε αυτούς που ποτέ δεν μας πρόδωσαν, αυτούς που ήταν πάντα μπροστάρηδες στους αγώνες των εργατών και του λαού, αυτούς που πήγαν κόντρα σε «λάιφστάιλ» πολιτικές θέσεις και επιλογές.

Να συσπειρωθούμε στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Να παλέψουμε για την ανατροπή αυτής της οδυνηρής κατάστασης που ζούμε. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα μεταξύ μας. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και πιο δυνατά από αυτά που – ίσως να – μας χωρίζουν. Ας δείξουμε τη δύναμή μας ξεκινώντας με την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ που έρχεται. Συντεταγμένα, συλλογικά, μπορούμε! Στις 19-20 Οκτώβρη είδαμε πως είμαστε πολλοί, πως μας υπολογίζουν, πως μας φοβούνται. Είδαμε  ποια μέσα χρησιμοποίησαν για να μας σταματήσουν. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την εμπειρία. Για να μην κάνουμε πίσω. Ας βγούμε πιο δυνατοί, ωριμότεροι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο αποφασιστικοί. Μπορούμε στο τέλος να τα καταφέρουμε!

Λένε πως  ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο βλέπει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος. Έχουν δίκιο, ισχύει αυτό. Για όσους τη ζωή πολύ αγάπησαν, μαζί και τους ανθρώπους, και αφιέρωσαν στη ζωή και τον άνθρωπο, τη ζωή τους…

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

28 Οκτώβρη 2011: Ζητώ συγγνώμη...
















Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν κι αντέχουνε ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πρώτα ταπεινά ζητώ συγνώμη

Σε ένα ιατρείο μικρό της γειτονιάς
πήγα να βγάλω κάτι ακτινογραφίες
κι είδα ανθρώπους μιας παλιότερης γενιάς
που περιμέναν του γιατρού τις οδηγίες

Είχε ησυχία λες και μπήκα σε ιερό
κι είχανε όλοι του πατέρα μου τα χρόνια
ο γέρος μου έχει πια πεθάνει από καιρό
μα είχε προλάβει να χαρεί τρία εγγόνια

Με τρόπο έριξα μια γρήγορη ματιά
τέτοιο κατάντημα δεν είχα δει ποτέ μου
κι όλα αυτά τα ξεχασμένα γηρατειά
θα είναι σκέφτηκα ανάπηροι πολέμου

Ο ένας είχε το ένα πόδι του λειψό
άλλος το χέρι του δεμένο και πονούσε
ο τρίτος φόραγε κολάρο στο λαιμό
κι ένας άλλος την κυρά του κουβαλούσε

Ο νους μου πήγε στον πατέρα μου ξανά
τότε που μου έλεγε τα βράδια ιστορίες
σαν να είναι τώρα τον θυμάμαι να πονά
και να μιλάει για νεκρούς και τραυματίες

Κι όλοι αυτοί για την δική μου λευτεριά
έζησαν χρόνια κατοχής και τυραννίας
ήταν κορίτσια και αμούστακα παιδιά
και πολεμούσαν στα βουνά της Αλβανίας

Μου είχαν χαρίσει μια ελεύθερη ζωή
κι ότι κι αν ήμουν σε εκείνους το χρωστούσα
κι ήτανε μες τα γηρατειά τους τόσο απλοί
ούτε παράσημα φορούσαν ούτε λούσα

Πρόσωπα τίμια χωρίς εγωισμό
κι αν μες το πόλεμο τα πάντα είχαν χάσει
με ένα χαμόγελο και λίγο σεβασμό
όλα όσα τράβηξαν θα τα είχανε ξεχάσει

Ένιωσα ξάφνου μια τεράστια ντροπή
έσκυψα κάτω και είχα χάσει την μιλιά μου
μου ήρθανε δάκρυα και κρατήθηκα πολύ
και ευτυχώς που είχα μαζί μου τα γυαλιά μου

Ένα τραγούδι θα σας πω σαν το νερό
γι όσους πολέμησαν και πολεμούν ακόμη
θα πρεπε να το είχα γράψει από καιρό
γι αυτό και πάλι ταπεινά ζητώ συγνώμη...

Μουσική, λόγια, ερμηνεία: Γιάννης Μηλιώκας


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Κώστας Μπαλάφας: «Γυναίκες της Ηπείρου»


Στην Ήπειρο οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ολοκληρωμένες και ειλικρινείς με τον εαυτό τους και αρμονικές με το φυσικό χώρο που γεννήθηκαν και ζουν. Ο ανθρώπινος δεσμός είναι δυνατός σαν τα έθιμα και οι κοινωνικές σχέσεις και συνήθειες ξεπηδούν αργά αργά μέσα απ’ τις γενιές από τα βάθη των αιώνων. Τότε ο κύκλος της ζωής είναι πιο ολοκληρωμένος και πραγματικός.

Οι ανταμοιβές απ’ την αμοιβαιότητα στη συμπεριφορά είναι μεγαλύτερες και η πιθανότητα να μάθεις πολλά για την αξία της ζωής είναι πολύ κοντά. Οι ηπειρώτικες οικογένειες, άντρες και γυναίκες, μοχθούν και παλεύουν, χαίρονται και κλαιν, γεννιούνται και πεθαίνουν με τη βεβαιότητα του τόπου τους και της σημασίας του.

Στην Ήπειρο οι αρμοδιότητες των συζύγων είναι μέσα στην οικογένεια, ως προς την ανατροφή και αγωγή των παιδιών, από παράδοσης καθορισμένες. Η μάνα έχει όλο το βάρος του σπιτιού. Αυτή έχει τον πρώτο λόγο και είναι το σεβαστότερο πρόσωπο στην οικογένεια. «Τα παιδιά ορφανεύουν απ’ τη μάνα» - λέει επιγραμματικά ο λαός. Ανέκαθεν οι μάνες είχαν όλη τη φροντίδα του σπιτιού και βαρύνονταν με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών. Οι άντρες ξενιτεύονταν ή ξενοδούλευαν σ’ άλλους τόπους τη μαστορική γιατί η άγονος και κακοτράχηλη γη δεν μπορούσε να θρέψει την οικογένεια κι ο ξενιτεμένος ήταν απ’ τους μεγαλύτερους καημούς.

Έρμο πουλί στην ξενητιά
Δίχως μανούλας κόρφο
Δίχως φωλιάς αναπαμό
Κι αγάπης αντιστύλι…

Πρώτη φροντίδα της μάνας ήταν η προίκα του κοριτσιού που άρχιζε να τη μαζεύει κομμάτι το κομμάτι απ’ τη μέρα που θα γεννιόταν. Οι γυναίκες πάλευαν ολημερίς τ’ άγονα χωράφια για να τα βγάλουν πέρα, αγκομαχώντας και σμίγοντας τον ιδρώτα με την ανάσα της σκαμένης γης, κάτι που μοιάζει με την κύηση και τη γέννα.

Φτενά χωράφια βολεμένα σε πεζούλια
Και γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμούς
αυτή είν’ η πατρίδα μας μα η πούλια
δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς
                                            Γ. Κοτζιούλας

Συχνά χαράματα ξημέρωναν στην αγορά μετά από ώρες επίπονη πορεία, φορτωμένες τη λιγοστή πραμάτια, προϊόντα απ’ τα ζώα τους και τα χωράφια, λίγα αυγά, γαλακτοκομικά και λαχανικά, είδη που συχνά τα στερούνταν το σπίτι τους. Προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν με το να τα πουλήσουν στο βδομαδιάτικο παζάρι και να πάρουν τα απαραίτητα για τα παιδιά τους. Είναι αυτές οι μάνες που κράτησαν στον τόπο τη ζωή με σκληρούς αγώνες και θυσίες.

Μόνες αυτές άνδρωσαν οικογένειες με τις μητριαρχικές αρετές της φυλής και τους πανάρχαιους οικογενειακούς νόμους που καθιέρωσε η ιερότητα της παράδοσης. Κι όταν οι περιστάσεις κρίθηκαν δύσκολες για την πατρίδα πολέμησαν με ίση παλικαριά πλάι στους άντρες και τα παιδιά τους. Με πόσο μόχθο και στερήσεις δε φρόντιζαν τη μόρφωση των παιδιών τους που σπούδαζαν στις κοντινές πολιτείες «για να μη μείνουν στραβά και να μάθουν πέντε κλίτσες γράμματα για να γλυτώσουν απ’ τη δική μας τυραννία» -όπως έλεγαν- «και να δουν καλύτερες μέρες».

Περπατούσαν ώρες ολόκληρες απ’ τα χωριά τους στους πέντε δρόμους, ζαλωμένες τρόφιμα κι αλλαξιές ρούχα, άλλοτε στ’ αγιάζι του χειμώνα. Συχνά κουβαλούσαν και ξένα τρουβάδια για γειτονόπουλα που με τη σειρά τους άλλες μάνες σ’ άλλη στράτα θα εξυπηρετούσαν και το δικό τους παιδί.

Ξεκινούσαν απ’ τα χωριά απ’ τ’ άγρια μεσάνυχτα με το σκάσιμο του αυγερινού τρέχοντας κι αγκομαχώντας για να προλάβουν τα πεινασμένα παιδιά στριμωγμένα πέντε-έξι μαζί για να μοιράζονται τα έξοδα σκυμμένα όλη την ώρα πάνω στα βιβλία για να ρθουν πρώτα στα μαθήματα για να δώσουν λίγη χαρά και στη μάνα που τα φρόντιζε σαν τα σπουργίτια.

Ήταν οι σταυρωμένες της ηπειρώτικης κοινωνίας που άνδρωσαν οικογένειες με ήθος, ιδανικά και αξιοπρέπεια για να διακριθούν τα παιδιά τους σ’ όλους τους τομείς των αξιών της ζωής, του πολιτισμού και του ανθρωπισμού και να ονομαστεί η Ήπειρος εύανδρος, τόπος υπερασπιστών του έθνους και ευεργετών της πατρίδας.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «χάος και όψη», τεύχος 8, 4-5-6/1995, του Συλλόγου Κυψελιωτών Άρτας στην Αθήνα «ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός». Δεν εκδίδεται πια).

Ακούστε τον Κώστα Μπαλάφα να μιλά για τις γυναίκες της Ηπέιρου:



Δείτε φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα, ακούγοντας μια γερόντισσα να τραγουδά ένα παραδοσιακό τραγούδι της Ηπείρου:


Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Δεινόσαυροι, Εμείς - Charles Bukowski (1920 – 1994)


Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ’ αυτό

Ενώ οι δάσκαλοι με τις κιμωλίες χαμογελούν

Ενώ η Κυρία Θάνατος ξεκαρδίζεται

Ενώ τα ασανσέρ σπάνε

Ενώ τα πολιτικά τοπία διαλύονται

Ενώ ο υπάλληλος που σου γεμίζει τις σακούλες στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο κολεγίου

Ενώ το καλυμμένο με πετρέλαιο ψάρι φτύνει το...
καλυμμένο με πετρέλαιο θύμα

Ενώ ο ήλιος έχει καλυφτεί με μάσκα

Είμαστε

Γεννημένοι έτσι

Μέσα σ’ αυτό

Μέσα σ’ αυτούς του προσεκτικά παράλογους πολέμους

Μέσα στη θέα σπασμένων τζαμιών βιομηχανιών της κενότητας

Μέσα σε μπαρ όπου οι άνθρωποι δεν μιλάνε πλέον μεταξύ τους

Μέσα σε γρονθοκοπήματα που τελειώνουν σε πυροβολισμούς ή μαχαιρώματα

Γεννημένοι μέσα σ’ αυτό

Μέσα σε νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φτηνότερο να πεθάνεις

Μέσα σε δικηγόρους που χρεώνουν τόσο πολλά που είναι φτηνότερο να δηλώσεις ένοχος

Μέσα σε μια χώρα που οι φυλακές είναι γεμάτες και τα φρενοκομεία κλειστά

Μέσα σε ένα μέρος που οι μάζες ανυψώνουν τρελούς σε πλούσιους ήρωες

Γεννημένοι μέσα σ’ αυτό

Περπατώντας και ζώντας δια μέσου αυτού

Πεθαίνοντας εξαιτίας αυτού

Άλαλοι εξαιτίας αυτού

Ευνουχισμένοι

Ανήθικοι

Απόκληροι

Εξαιτίας αυτού

Ξεγελασμένοι από αυτό

Χρησιμοποιημένοι από αυτό

Νευριασμένοι από αυτό

Γίναμε τρελοί και αρρωστημένοι από αυτό

Γίναμε βίαιοι

Γίναμε απάνθρωποι

Από αυτό

Η καρδιά σκοτείνιασε

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το λαιμό

Το όπλο

Το μαχαίρι

Τη βόμβα

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς έναν χωρίς απάντηση θεό

Τα δάχτυλα εκτείνονται προς το μπουκάλι

Το χάπι

Την σκόνη

Είμαστε γεννημένοι σ’ αυτή την θλιβερή νέκρα

Είμαστε γεννημένοι σε μια κυβέρνηση 60 χρόνων χρέους

Που σύντομα δεν θα είναι ικανή να πληρώσει ούτε τον τόκο αυτού του χρέους

Και οι τράπεζες θα καούν

Τα λεφτά θα είναι άχρηστα

Θα υπάρχει στα ανοιχτά και ατιμώρητα φόνος στους δρόμους

Θα υπάρχουν όπλα και περιπλανώμενες συμμορίες

Η γη θα είναι άχρηστη

Το φαγητό θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση

Την πυρηνική ενέργεια θα την αναλάβουν οι πολλοί

Η γη θα σείεται διαρκώς από εκρήξεις

Άνθρωποι ρομπότ με ακτινοβολία θα παραφυλάνε ο ένας τον άλλο

Οι πλούσιοι και οι εκλεκτοί θα κοιτάνε από διαστημικές πλατφόρμες

Η κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

Ο ήλιος δεν θα είναι ορατός και θα είναι πάντα νύχτα

Τα δέντρα θα πεθάνουν

Όλη η βλάστηση θα πεθάνει

Άνθρωποι με ακτινοβολία θα τρώνε την σάρκα ανθρώπων με ακτινοβολία

Η θάλασσα θα δηλητηριαστεί

Οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν

Η βροχή θα είναι ο νέος χρυσός

Τα σάπια σώματα των ανθρώπων και των ζώων θα βρωμάνε στον σκοτεινό αέρα

Τους τελευταίους ελάχιστους επιζώντες θα τους προλάβουν νέες και αποτρόπαιες ασθένειες

Και οι διαστημικές πλατφόρμες θα καταστραφούν από την φθορά

Την εξάντληση των προμηθειών

Το φυσικό αποτέλεσμα της γενικής παρακμής

Και θα υπάρξει η πιο όμορφη ησυχία που ποτέ δεν ακούστηκε

Ο ήλιος ακόμα κρυμμένος εκεί

Περιμένοντας το επόμενο κεφάλαιο.

Πηγή: http://kokkinoprwi.blogspot.com/

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Τί θα κάνουμε;


Τις τελευταίες μέρες συνέβησαν καταστάσεις που όμοιές της είχαμε πολύ καιρό να βιώσουμε. Η απεργία της 5 Οκτώβρη ήταν προάγγελος αυτού που θα ακολουθούσε στις 19-20 του ίδιου μήνα. Αυτό φάνηκε όχι τόσο από τη συμμετοχή των εργαζομένων στην πρώτη, που ήταν ικανοποιητική, όσο από την προετοιμασία και το «παίδεμα» που προηγήθηκε για την επιτυχία της 48ωρης. Συνδικαλιστές των ταξικών συνδικάτων, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών κλπ, εργαζόμενοι, εργάτες, υπάλληλοι, κόπιασαν για την επιτυχία της.

Ο δυναμισμός και η ξεκάθαρα ταξική, αγωνιστική στάση του ΠΑΜΕ, παρέσυρε ακόμα και αυτούς τους βολεμένους και με υποθηκευμένη συνείδηση, «συνδικαλιστές ηγέτες» των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε 48ωρη απεργία, ενώ είχαν προγραμματίσει μια 24ωρη για τα μάτια του κόσμου, κι αυτή κάτω από την πίεση των εργαζομένων που – ακόμα - εκφράζουν.

Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η κινητοποίηση. Οι δύο συγκεντρώσεις, της Τετάρτης και της Πέμπτης, ήταν ίσως οι μεγαλύτερες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο λαός που με τον όγκο και τη μαχητικότητά του κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, ανάγκασε ακόμα κι αυτά τα ΜΜΕ που παθαίνουν αλλεργία  όταν αναφέρονται σε εργατικές κινητοποιήσεις, να το παραδεχτούν. Ανάλογες στιγμές έζησαν και πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.

Αναρωτιόμασταν πολλοί τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν αντιδρά ο λαός σ’ όλη αυτή την καταπίεση, σ’ όλο το κυνηγητό που υφίσταται από την πολιτική της κυβέρνησης. Αναρωτιόμασταν τι άλλο ακόμα μπορεί να περιμένει για να βγει στο δρόμο και να διαδηλώσει αποφασιστικά την αντίθεσή του στην εξαθλίωση που μας οδηγούν πλουτοκρατία και κάθε λογής υπάλληλοί της, ντόπιοι και ξένοι. Αναρωτιόμασταν αν παραδοθήκαμε τελικά σ’ αυτούς άνευ όρων και απλώς περιμένουμε καρτερικά το μοιραίο.

Όπως το ανήμπορο, ν’ αντιδράσει, θήραμα προσδοκά το έλεος του κυνηγού του. Αυτά όμως δε γίνονται στη ζωή. Η θέση και ο ρόλος του καθενός μας στο σύστημα είναι συγκεκριμένος, ίσως όχι πάντα ευδιάκριτος. Όμως οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι ορατοί και ξεκάθαροι. Και η άρχουσα τάξη δεν δείχνει κανένα έλεος στο – μέχρι τώρα τουλάχιστον – θύμα της, τους εργαζόμενους, το λαό.

Έρχεται λοιπόν αυτή η απεργία να προσδώσει μια άλλη δυναμική στις εργατικές διεκδικήσεις και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Είδαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας να κατεβαίνουν, πολλούς νέους που άφησαν για λίγο (;) το «φραπόγαλο» και το τάβλι, άλλους που για πολλά χρόνια απαξίωναν τις απεργιακές συγκεντρώσεις ως επαναστατική γυμναστική, πρώτη φορά να συμμετέχουν και μάλιστα δυναμικά και αποφασισμένοι.

Συμμετείχαν άνθρωποι που η ζωή τους κλονίστηκε. Που ήρθαν τα πάνω κάτω γι αυτούς μέσα σε λίγους μήνες. Που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως αυτό που συμβαίνει, μας αφορά όλους και δεν είναι κάποια περιστασιακή κρίση, που «μπόρα είναι, θα περάσει». Που βλέπουν τρομαγμένοι πως επιστρέφουμε ολοταχώς σε χρονικές περιόδους που τις «ζήσαμε» οι νεότεροι μέσα από τα ασπρόμαυρα επίκαιρα της κρατικής τηλεόρασης. Που χάνουν όλα όσα κέρδισε ο λαός τις τελευταίες δεκαετίες, τότε που το σύστημα είχε και ήθελε, αναγκαστικά (κάτω από την πίεση και του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων), να «δώσει».

Στα μπλοκ του ΠΑΜΕ συμμετείχαν, για πρώτη φορά, εργαζόμενοι που άλλες φορές κατέβαιναν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, θεωρώντας «κομματικές» τις συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων. Κατάλαβαν όμως με τον καιρό πως εκεί τους κορόϊδευαν, πως οι «συνδικαλιστές» τους, τους χρησιμοποιούσαν στα εσωκομματικά και ενδοκυβερνητικά παιχνίδια τους. Πως θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ευνουχισμένο, έρμαιο των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας.

Οι συγκεντρώσεις της 19-20 Οκτώβρη, στάθηκαν αφορμή, να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο, άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω και κομματικές προτιμήσεις, επηρεασμένοι όμως και χτυπημένοι σκληρά από τη σημερινή οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας. Η αίσθηση που άφησε η συγκέντρωση-πορεία της Τετάρτης, είναι πως αυτός ο κόσμος δεν κατέβηκε απλά να διαμαρτυρηθεί, να γκρινιάξει, να ξεθυμάνει και το μεσημέρι να επιστρέψει στο σπίτι με ήσυχη τη συνείδηση, πως εκπλήρωσε το «χρέος» του.

Σε συζητήσεις μετά το τέλος της, έβλεπες πρόσωπα αποφασισμένα που ήξεραν τι κάνουν εκείνη τη στιγμή, που ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα βήμα παραπέρα από την απλή διαμαρτυρία. Αυτοί οι άνθρωποι – που είναι πολλοί – έδειχναν να ζητούν μια στήριξη και να τη βρήκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Και τώρα ρωτούσαν: «τι κάνουμε;», «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Αγωνιούσαν: «να μη σταματήσουμε!».

Φαίνεται πως την ίδια αίσθηση – από τη συγκέντρωση της Τετάρτης - αποκόμισε και η κυβέρνηση. Θορυβήθηκε, και απ’ ότι φάνηκε με ό,τι ζήσαμε την Πέμπτη, προετοιμάστηκε κι αυτή κατάλληλα. Η συνταγή γνωστή, παλιά και δοκιμασμένη. Κι όταν μια συνταγή σε βγάζει «ασπροπρόσωπο», δεν κάνεις άλλα πειράματα.

Στα γεγονότα της Πέμπτης είδαμε αυτή τη συνταγή να «δένει». Ομάδες κουκουλοφόρων, «αναρχικών», φασιστών, … «αντεξουσιαστών», παρακρατικών, δυνάμει δολοφόνων, κυπατζήδων, και πολλών πιτσιρικάδων παρασυρμένων από την ορμή της ηλικίας, τη δίψα για «πόλεμο» στο σύστημα  και τη βλακεία (που είναι όμως εξίσου επικίνδυνη με τη συνειδητή δράση) που κουβαλούν στον εγκέφαλό τους, όλοι αυτοί λοιπόν έγιναν μια γροθιά.

Μια καθοδηγούμενη – όπως με ατράνταχτα στοιχεία και όχι απλά επιχειρήματα, αποκαλύφθηκε – γροθιά, ένα βρώμικο χτύπημα σε όλη αυτή την συνειδητοποιημένη και οργανωμένη λαϊκή αντίδραση. Τις εικόνες τις είδαμε, παντού. Παρακρατική αλητεία, ίδια με αυτή περασμένων δεκαετιών. Μόνο που τώρα οι οθόνες είναι έγχρωμες. Σ’ αυτές τις οθόνες είδαμε και το πρόσωπο του νεκρού, στα επεισόδια που προκάλεσαν τα παρακρατικά τσιράκια, αγωνιστή οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη. Τα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν όλα τα «μέσα» για την κατασυκοφάντηση των λαϊκών αγώνων, αυτοί που χτυπούν λυσσασμένα κάθε εργατική απεργία και διεκδίκηση, προσπάθησαν να καπηλευτούν τη μορφή του συνειδητού αγωνιστή κομμουνιστή εργάτη, που πήρε τη θέση της στον μακρύ κατάλογο των μαρτύρων του λαού μας στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία.

Μένει να δούμε αν η ζημιά που προκάλεσαν στην αναπτυσσόμενη δυναμική του λαϊκού κινήματος είναι μεγάλη. Γιατί προκάλεσαν ένα ρήγμα. Η προσπάθειά τους ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν όλον αυτό τον κόσμο που έκανε το πρώτο βήμα. Που πήρε, αρχικά, την απόφαση να καταμετρηθεί στους δρόμους. Που βάδιζε προς τη συνειδητή  επιλογή να αναμετρηθεί με το σύστημα, κατανοώντας τις αδυναμίες και το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται.

Μετά τα γεγονότα του Μάη του 2010, και την τραγική κατάληξή τους, τη δολοφονία τριών συνανθρώπων μας στην τράπεζα μαρφίν από τους ίδιους παρακρατικούς κουκουλοφόρους, το κίνημα αν δεν οπισθοχώρησε, μούδιασε, έμεινε στάσιμο. Τώρα πάνω που κάτι άρχισε να κινείται, πιο οργανωμένα και πιο αποφασιστικά από άλλες φορές, έχουμε μια από τα ίδια. Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τους ίδιους μηχανισμούς στοχεύει στον εκφοβισμό του λαού. Την κατατρομοκράτησή του. Το κλείσιμο στο σπίτι και στη συνέχεια, το «κλείσιμο» στους εαυτούς μας. Έτσι θα μπορέσει ανενόχλητη να τελειώσει τη «δουλειά» που ανέλαβε, και να «παραδώσει» στα αφεντικά της.

Εμείς όμως, ο λαός,  τί κάνουμε;

Πώς αντιδρούμε τώρα;

Πώς συνεχίζουμε από δω και πέρα;

Λίγες ώρες πριν θάψαμε το νεκρό μας. Κλάψαμε πάνω από τον τάφο του, αποχαιρετώντας τον στο στερνό ταξίδι. Σφίχτηκαν οι γροθιές μαζί με τις καρδιές μας, έγιναν ένα. Πονέσαμε. Οργιστήκαμε. Ορκιστήκαμε συνέχεια στον αγώνα του Δημήτρη, συνέχεια στον κοινό μας αγώνα. Τώρα όμως σκουπίζουμε τα δάκρυα. Χρειαζόμαστε καθαρό βλέμμα, καθαρή σκέψη. Ανασυντασσόμαστε. Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Να μην κάνουμε βήματα πίσω.

Αυτοί που δίνουν «εντολές» για τη δολοφονία αγωνιστών, είναι ανδρείκελα χωρίς κανένα έρεισμα στο λαό. Είναι φοβισμένα ανθρωπάκια που δίνουν τη μάχη τους απεγνωσμένα να γαντζωθούν στην εξουσία. Οι καρέκλες και τα αξιώματα που τους δίνει η άσκηση εξουσίας, είναι αυτό που τους κρατά, ακόμα. Που συνεχίζουν να ψηφίζουν τα πολυνομοσχέδια, με … «αστερίσκους» και «επιφυλάξεις», και πάντα «για τελευταία φορά», έχοντας το αγωνιώδες βλέμμα τους στραμμένο   προς την κλεψύδρα του χρόνου. Τρέμουν, όλοι αυτοί, τη λαϊκή απάντηση. Φοβούνται την οργανωμένη, συνειδητή, συντεταγμένη και περιφρουρημένη πάλη των εργαζομένων και του λαού.

Μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση, σ’ αυτά που έγιναν και σε κείνα που θα έρθουν, οι ευθύνες των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ευθύνες των κομμουνιστών γενικότερα, είναι πολύ μεγάλες. Τώρα είναι που δεν χωρά κανένας εφησυχασμός. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί. Ανυποχώρητα. Ο λαός στενάζει, υποφέρει, αγωνιά, βράζει… Έδειξε πως έχει τη διάθεση να παλέψει, έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά.

Τώρα, να γίνει προσπάθεια να μην επικρατήσει η απογοήτευση. Όλος αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από στήριξη και καθοδήγηση. Να μη μείνει μετέωρος. Να μην οπισθοχωρήσει. Να πάμε μπροστά, πιο ορμητικά, πιο αποφασιστικά, πιο περιφρουρημένα. Μέχρι το επόμενο βήμα, που θα φέρει κι άλλα, κι άλλα, και θα γίνουν πορεία προς τη δικαίωση των ονείρων και των οραμάτων μας, για ένα καλύτερο μέλλον. Το «χρωστάμε» επιπλέον, στο Δημήτρη και τους άλλους νεκρούς μας…

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Καλό κατευόδιο συνάδελφε!




Δίκοπη ζωή

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Ερμηνεύει: Γιώργος Μεράντζας

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί
που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε...



Δημήτρης Κοτζαρίδης (1958-2011)

Ο αγώνας συνεχίζεται...


Οι εικόνες αδιάψευστος μάρτυρας της αλήθειας!

Για όσους δεν κατάλαβαν, γι' αυτούς που δεν γνωρίζουν, για τους αφελείς, για κάποιους "ρομαντικούς", για όσους δεν ήταν εκεί, για όσους σκόπιμα παραποιούν την αλήθεια, για όσους μας βάζουν όλους στο ίδιο τσουβάλι, οι εικόνες αυτές δίνουν απαντήσεις, κλείνουν στόματα και εξεγείρουν συνειδήσεις...

Με το σφυρί κατά ηλικιωμένου διαδηλωτή

Στο στρατιωτικό εξοπλισμό των προβοκατόρων και πυροσβεστήρες

Με πλήρη εξάρτηση, μάσκα(!!!) και αστυνομικό γκλομπ
 
Εκτοξεύουν βόμβα

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό πυρπολούν ανθρώπους,
όπως έκαναν και στη «Μαρφίν»
 
Τα παλιά χακί σακίδια καπνογόνων των ΜΑΤ (!!!) στα χέρια
 των προβοκατόρων
 
Με μολότοφ επιχειρούν να κάψουν διαδηλωτές

Οι φωτογραφίες από: http://konserbokoyti.blogspot.com/

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ & ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ για τη δολοφονία Κοτζαρίδη


Ανακοίνωση - καταγγελία

«Η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδος και το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του δολοφονημένου συναδέλφου μας. Καταγγέλλουμε τη δολοφονία του συναδέλφου μας Δημήτρη Κοτζαρίδη, γραμματέα του Παραρτήματος Βύρωνα του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.

Η δολοφονία του ήταν αποτέλεσμα της επίθεσης που εξαπέλυσαν φασιστοειδή, αναρχικοί, χρυσαυγίτες, άνθρωποι του Καρατζαφέρη, οι γνωστοί κουκουλοφόροι που ξεπήδησαν μέσα από το λεγόμενο κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στην οδό Βασιλέως Γεωργίου.Δίπλα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς πάντα στέκονται όλοι αυτοί με στόχο να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα και να αποτρέψουν το δυνάμωμα του αγώνα σε ταξική γραμμή.

Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη.Η δράση αυτών των μηχανισμών πηγάζει από κρατικές δομές, κέντρα και υπηρεσίες. Αυτό έχει δείξει η Ιστορία.Αφαιρούν ζωές για να στηρίξουν τα κέρδη των μονοπωλίων. Αυτοί όπλισαν το χέρι των κουκουλοφόρων για να επιτεθούν με πέτρες και μολότοφ στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ για να αναλάβουν στην συνέχεια δράση τα ΜΑΤ με τα χημικά.Αυτοί οι μηχανισμοί που χτύπησαν τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται κάθε φορά που το κίνημα βάζει εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αυτοί οι μηχανισμοί δολοφόνησαν το συνάδελφό μας.

Καλούμε τους οικοδόμους, όλους τους εργαζόμενους να μην σκύψουν το κεφάλι, να μην τρομοκρατηθούν, να μην το βάλουν κάτω.Με περισσότερη ορμή και αποφασιστικότητα να πλαισιώσουν τα συνδικάτα, το ταξικό κίνημα.Να δώσουμε απάντηση με την ενίσχυση του αγώνα μας, την ισχυροποίηση της ταξικής γραμμής στο εργατικό κίνημα.Να αχρηστέψουμε στην πράξη τα αντιλαϊκά μέτρα. Να τσακίσουμε τους μηχανισμούς, τα κόμματα και τις πολιτικές που τα θρέφουν.

Καλούμε τους οικοδόμους και όλους τους εργαζόμενους να ενισχύσουν τους αγώνες για να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική και να ανοίξουμε το δρόμο για βαθύτερες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα προς όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων».