Μακρόνησος, τόπος μαρτυρίου και θυσίας. 60000 υπολογίζονται όσοι
–άντρες και γυναίκες- κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες
μεταφέρθηκαν εκεί από το επίσημο ελληνικό κράτος στα χρόνια του εμφυλίου
με στόχο την «αναμόρφωσή» τους σε «εθνικόφρονες» πολίτες.
Φαντάροι και αξιωματικοί «επικίνδυνοι» για το στράτευμα, αξιωματικοί
του ΕΛΑΣ και έφεδροι αξιωματικοί που είχαν πάρει μέρος στην εθνική
αντίσταση, πολίτες που συλλαμβάνονταν «προληπτικά», πολιτικοί
κρατούμενοι από διάφορες φυλακές της χώρας, πολιτικοί εξόριστοι, έχτισαν
στο ξερονήσι με τον ιδρώτα και το αίμα τους μικρές πολιτείες, μνημεία,
θέατρα, χώρους άθλησης, εργοστάσιο, ναούς, επιβλητικά κτίρια, πολυτελείς
βίλες για τους αξιωματικούς, μεγάλες δεξαμενές νερού…
Οι ίδιοι ζούσαν στριμωγμένοι μέσα σε άθλιες σκηνές που τις έζωναν τα
πυκνά συρματοπλέγματα, εκτεθειμένοι στους αέρηδες που «θέριζαν», πότε
στην παγωνιά και πότε στην αβάσταχτη ζέστη, υποφέροντας από πείνα και
-όχι λίγες φορές- από δίψα.
Ο αγωνιστής εικαστικός καλλιτέχνης και συγγραφέας Γιώργος Φαρσακίδης,
που έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο το
καψόνι της δίψας που επέβαλλαν στους κρατούμενους οι
δήμιοι-δεσμοφύλακές τους για να τους τσακίσουν τις αντοχές και να τους
αποσπάσουν την πολυπόθητη για το καθεστώς «δήλωση μετανοίας».
Δείτε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Φοβερό!!! Σκύβω το κεφάλι με ντροπή μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους για όλα αυτά που πέρασαν και δεν ήταν μονο η δίψα. ΄Ηταν τα βασανιστήρια, οι εικονικές εκτελέσεις, οι εξευτελισμοί. Το να είναι μακριά απ' τους αγαπημένους τους. Κι όλα αυτά για τις ιδέες τους. Για έναν καλύτερο κόσμο. Για όλους μας όχι μονο για τους εαυτούς τους. Κι ας ήξεραν ότι οι ίδιοι μπορεί να μην τον ζούσαν αυτόν τον κόσμο. Σεβασμός είναι ό,τι τους αξίζει. Γιατί το πέρασαν όλο αυτό. ΚΑΙ ΑΝΤΕΞΑΝ. ΔΕ ΛΥΓΙΣΑΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν ξέρω αν θα άντεχα. Αν δε θα λύγιζα. Ποιος μπορεί άλλωστε να το ξέρει αν δεν το ζήσει;
Σοφία