Σελίδες

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

2012


Το 2012 να είναι χρονιά Νίκης του Λαού!

"Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα". Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Μια πτυχή αυτής της βαρβαρότητας που βιώνουμε σήμερα, αυτές οι φωτογραφίες. Απεικονίζουν καταστάσεις που συμβαίνουν δίπλα μας. Στην δική μας πλατεία, στο πεζοδρόμιο έξω από το μαγαζί μας, στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. Στην κοντινή λαϊκή αγορά, στη δική μας γειτονιά, στους κάδους σκουπιδιών της απέναντι γωνίας. Μπορεί οι εικόνες κάποιους να σοκάρουν. Ίσως αναγνωρίσουμε δικά μας πρόσωπα ανάμεσα στους καταφρονεμένους.

Ας βοηθήσουμε όπως μπορούμε τους άστεγους συνανθρώπους μας. Ας βοηθήσουμε τους ανήμπορους, αυτούς που πεινάνε. Η δική μας βοήθεια είναι μια ανακούφιση γι’ αυτούς. Το μεγαλύτερο δώρο στις γιορτές. Δεν λύνει όμως το πρόβλημά τους. Οι αιτίες που το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα δημιουργεί κοινωνικά «απόβλητα», είναι πολλές και τις ξέρουμε. 






«Ο Φριντριχτ Ένγκελς είπε κάποτε: ‘Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα’. Τι σήμαινε όμως ‘ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα’ από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα». Ρόζα Λούξεμπουργκ.






«Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα». Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.







«Όσο πληθαίνουν εκείνοι που υποφέρουν τόσο πιο φυσικά φαίνονται τα δεινά τους. Ποιος θα εμπόδιζε τα ψάρια να βραχούν στη θάλασσα; Και αυτοί το ίδιο που τυρρανιούνται, μοιράζονται τούτη τη σκληρότητα απέναντι σε αυτούς τους ίδιους. Είναι τρομερό να βλέπεις με πόση ευκολία προσαρμόζεται ο άνθρωπος, όχι μόνο στα βάσανα των ξένων αλλά και στα δικά του. Όλοι όσοι έχουν αναλογιστεί αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, αρνιούνται να επικαλεστούν ο ένας τον οίκτο του άλλου. Αλλά είναι αναγκαίος ο οίκτος του καταπιεσμένου για τον καταπιεσμένο. Είναι του κόσμου η ελπίδα». Μπέρτολτ Μπρέχτ.






«Ο πραγματικός ουμανισμός, η αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας». Κάρλ Μάρξ.







«Εσύ θα παλέψεις για ν’ αλλάξεις τη ζωή, εσύ θ’ αγωνιστείς για να σβήσεις το κοπριασμένο στίγμα απ’ το χάρτη, εσύ χωρίς άλλο θ’ αγωνιστείς για να λείψει το αίσχος…» Πάμπλο Νερούδα. 


Τη νέα δύσκολη χρονιά που έφτασε, να είμαστε γεροί και δυνατοί. Όρθιοι και αποφασισμένοι, να συντρίψουμε τα προσωπικά μας αδιέξοδα, την ατομική μιζέρια.  Να γίνουμε περισσότεροι  αυτοί που θα βαδίσουμε στους δρόμους αντλώντας αισοδοξία από το δίκιο του αγώνα. 
Ας εντείνουμε την πάλη μας, για να γίνει το 2012  χρονιά ρήξης και ανατροπής. 


Χρονιά ΝΙΚΗΣ του Λαού!


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Καλή Δύναμη!

"Ελληνική Χαλυβουργία": Μηνύματα αλληλεγγύης στους απεργούς εργάτες, από μαθητές δημοτικών σχολείων


Τα πιο ζεστά μηνύματα μαθητών απ' όλη την Ελλάδα

 «Η εργασία για τον άνθρωπο πρέπει να υπάρχει, χωρίς απειλές γιατί μπορεί στη χαλυβουργική να δουλεύουν άνθρωποι 30 ή 15 χρόνια να ξέρουν αυτή τη δουλειά και στο τέλος να τους απολύσουν. Για σκεφτείτε το αυτό είναι τραγικό και πολύ θλιβερό για αυτούς τους ανθρώπους.

Εγώ διαφωνώ με τον κ. Μάνεση δεν είναι δίκαιος ο τρόπος που εκμεταλλεύεται αυτούς τους ανθρώπους. Για να πάει λίγο στη θέση αυτών των ανθρώπων. Είναι μεγάλη αδικία.

Τέλος λέω πως ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να έχει δουλειά και ο Μάνεσης είναι άδικος με τους εργαζόμενους γιατί αυτοί έχουν παιδιά, οικογένεια και χρέη του σπιτιού τους να καλύψουν...»

(Από έκθεση μαθήτριας Δημοτικού από την Κεφαλλονιά).΄

Ταμπλό με ζωγραφιές και μηνύματα μαθητών στα κάγκελα
του εργοστασίου

«Διαλέξατε το δρόμο της τιμής. Ολοι μια γροθιά. Είσαστε ήδη νικητές. Δε γυρνάτε στη δουλειά για 500 ευρά!!! Οι βιομήχανοι περιμένουν στη γωνία. Η νίκη των χαλυβουργών είναι κοντά. Ας ενωθούμε και στην απεργία να βρεθούμε!!! Νίκη στους εργάτες της Χαλυβουργίας. Αλληλεγγύη».

(Το μήνυμα από ζωγραφιά μαθητή από σχολείο του Κερατσινίου, που είναι αναρτημένο σε ταμπλό με άλλες ζωγραφιές παιδιών έξω από την «Ελληνική Χαλυβουργία»).

Η πρωτοβουλία που πήρε το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών στις αρχές του μήνα να καλέσει δασκάλους και καθηγητές να μιλήσουν στους μαθητές τους για τον αγώνα των χαλυβουργών και να τους προτρέψουν να γράψουν εκθέσεις και να φτιάξουν ζωγραφιές για τους χαλυβουργούς έχει βρει ανταπόκριση. Από το Κερατσίνι, το Μεταξουργείο και την Ελευσίνα, έως τη Χίο και την Κεφαλλονιά, ο αγώνας των χαλυβουργών έγινε αντικείμενο συζήτησης σε πολλές μαθητικές αίθουσες, έγινε πηγή έμπνευσης για μαθητικές δημιουργίες από παιδιά διαφόρων ηλικιών. Και μερικά από αυτά τα πιο ζεστά μηνύματα, φτιαγμένα με ξυλομπογιές και κυρίως με μια αγνή κατανόηση για το δίκιο, κοσμούν εδώ και πολλές μέρες τα κάγκελα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας».
 
Ευχές στους χαλυβουργούς για καλά Χριστούγεννα, για να 'χουν δύναμη, για να έχει όλος ο κόσμος δουλειά και να μπορεί να φροντίζει τα παιδιά του, ξεπηδούν από τις εκθέσεις και τις ζωγραφιές μικρών παιδιών, που μπορεί να βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά από το εργοστάσιο και τους απεργούς, όμως πολύ κοντά τους, ακόμα και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια, βιώνουν ανάλογα προβλήματα.


«Ενα παιδί στη Σάμη λιποθύμησε και έτρεξαν οι καθηγητές και ο γυμναστής για να δουν τι έχει, μήπως έχει καμιά αρρώστια (...) όταν ενημέρωσαν τους γονείς του, είπαν βέβαια έχει να φάει δυο μέρες πώς να μη λιποθυμήσει», γράφει στην έκθεσή του προς τους χαλυβουργούς ένας μικρός μαθητής από την Κεφαλονιά κι ενώνει τη φωνή του στο δίκιο του αγώνα για το ψωμί και τη δουλειά.

Τα πιο ζεστά μηνύματα, η πιο θερμή αλληλεγγύη από αυτές τις παιδικές καρδούλες, συνεχίζεται...

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Αποχαιρετιστήριο


Μια ακόμα χρονιά έφτασε στο τέλος της. Μια χρονιά που λίγα θετικά έφερε στον γράφοντα. Η υγεία σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, είναι το σπουδαιότερο όλων. «Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή…» Έπειτα, η έναρξη λειτουργίας αυτού του ιστολογίου. Έτσι, χωρίς πολλή σκέψη και χωρίς γνώση του αντικειμένου. Με δίψα όμως για μάθηση, και με όρεξη. Και τέλος, όλα όσα ζήσαμε μαζί,  μέσα από αυτές τις σελίδες. Νέες γνωριμίες με σπουδαίους ανθρώπους, διαδικτυακές (προς το παρόν) φιλίες, δυνατές στιγμές επικοινωνίας, που δεν μπορούσα να τις φανταστώ λίγους μήνες πριν. Αυτά κρατώ σαν θετικά.

Κατά τα άλλα …μαυρίλα παντού τριγύρω, αδιέξοδα και καταπίεση. Εργασιακή, οικονομική, ψυχολογική. Δεν θα κάνουμε τώρα απολογισμό. Απλώς θα ευχηθούμε να έχουμε όλοι την υγειά μας, να είμαστε δυνατοί, να στεκόμαστε όρθιοι, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε συλλογικά και οργανωμένα στις νέες μάχες που μας περιμένουν τη νέα δύσκολη χρονιά. Στους δρόμους λοιπόν, στους νέους αγώνες, μπας και πάρει τα πάνω του αυτός ο λαός και μπορέσει επιτέλους να αντεπιτεθεί και στο τέλος να νικήσει!

Αποχαιρετώ αυτή τη χρονιά με ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε τη μουσική και ο Νίκος Γκάτσος τους στίχους σε ένα σπουδαίο έργο της ελληνικής δισκογραφίας, τη «Μυθολογία».  Σχεδόν όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τον κόσμο. Το τραγούδι «Ένας ευαίσθητος ληστής», τραγούδησε στο δίσκο αυτό ο Γιώργος Ρωμανός. Από τότε μέχρι σήμερα γνώρισε πολλές επανεκτελέσεις από σπουδαίους ερμηνευτές.

Ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου, μα το λάτρεψα όταν το άκουσα από έναν αγαπημένο μου τραγουδιστή, με μια τεράστια φωνή, που αδίκησε όμως ο ίδιος τον εαυτό του, με τις επιλογές του στη δισκογραφία. Όταν όμως πάτησε πάνω σε πιο «ορθούς», πραγματικά λαϊκούς δρόμους, ήταν απλά κορυφαίος. Ο Πασχάλης Τερζής ερμηνεύει συ-γκλο-νι-στι-κά αυτό το τραγούδι, προσδίδοντάς του μια αυθεντική λαϊκή οντότητα.

Στο μπουζούκι, ο Γρηγόρης Τζιστούδης, αδερφικός φίλος του Τερζή από μικρά παιδιά. Έλληνας της διασποράς, ο Τζιστούδης ζει στη Σουηδία όπου και διαπρέπει καλλιτεχνικά. Το 1977 αναδείχθηκε ως ο πιο δημοφιλής καλλιτέχνης στη Σουηδία, έπειτα από σχετικό διαγωνισμό της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδα της χώρας, της " Dagens Nyheter ". Η απονομή του βραβείου αυτού έγινε στο " Berns ", της Στοκχόλμης από τον ίδιο τον Βασιλιά της Σουηδίας.

Μετά την ερμηνεία του Π. Τερζή, παραθέτω και άλλες ερμηνείες του ίδιου τραγουδιού.



Ένας ευαίσθητος ληστής      

Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα στάλα
θα 'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου μανούλα δόλια μάνα

Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει

Στην ερημιά που 'χα βρεθεί
με το 'να χέρι στο σπαθί
και τ' άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ που πονά
να τους το κάνω γέλιο

Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;

Γιώργος Ρωμανός 

Νένα Βενετσάνου 

Μανώλης Μητσιάς 

Δήμητρα Γαλάνη  

Ξανθίππη Καραθανάσση 

Παύλος Παυλίδης 

 

O Εφραίμ, η αγαπούλα και η κουκούλα!


«Καυτές» συνομιλίες, «σπαρταριστοί» διάλογοι και αποκλειστικές εικόνες από τα ενδότερα του Κορυδαλλού, όπου κρατείται ως τούτη την ώρα ο «Γέροντας» Εφραίμ.


Πες του, ότι αν εγώ δε βγω έξω… θα μπουν αυτοί μέσα!

Πες του, να κάνει την προσευχή του…

Πες του, δεν κάνει ούτε για τον Άγειο Πάγο!

Πες του… ότι τα έκανε Μονή Καπέλο!

Πες του χασοδίκη να αφήσει τις εξυπνάδες και να μου πει
ακριβώς τι πρέπει να κάνω!

Πες του να δώσει 5, 6, 7, 10 ονοματάκια!

...Έτσι σου είπε;

Ψιτ, αγαπούλα… Την κουκούλα!

Του Κ. Μερκουράκη από το Ποντίκι

61 μέρες ΑΠΕΡΓΙΑ, Πρωτοχρονιά θα κάνουμε στη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ!

Ανυποχώρητοι στην πύλη του εργοστασίου συνεχίζουν
τον αγώνα οι απεργοί χαλυβουργοί

«Πρωτοχρονιά στη χαλυβουργία», εκεί, στην πύλη του εργοστασίου, ετοιμάζονται να κάνουν οι εργαζόμενοι στην «Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο που συνεχίζουν σήμερα για 61η ημέρα την απεργία και ταυτόχρονα οργανώνουν τη νέα τους συγκέντρωση για την Τρίτη στη 1 μ.μ. στο υπουργείο Εργασίας στην οδό Πειραιώς στη νέα κρίσιμη τριμερή συνάντηση που έχει προγραμματιστεί. Μάλιστα, μέσα από την προχτεσινή σύσκεψη της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ βγήκε κάλεσμα μαζικής συμμετοχής στη νέα συγκέντρωση που θα γίνει.

Οι χαλυβουργοί βλέπουν τις φωτιές που έχουν ανάψει να απλώνονται ακόμα παραπέρα μετά και την πρόσφατη απόφαση από Εργατικά Κέντρα της περιοχής για παναττική απεργία στις 17 Γενάρη μετά και από κάλεσμα της γενικής τους συνέλευσης. Αποτελεί την πλέον έμπρακτη αλληλεγγύη στο σκληρό και περήφανο αγώνα που δίνουν ενάντια στην εργοδοσία και τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Μια αλληλεγγύη βέβαια που δεν έχει σταματήσει λεπτό να εκφράζεται στην πύλη του εργοστασίου από παντού και με κάθε τρόπο και να δίνει δύναμη στους απεργούς να συνεχίσουν. Ακόμα και τώρα τις ημέρες των γιορτών εκπρόσωποι σωματείων, συλλόγων, φορέων, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων κάθε ηλικίας επισκέπτονται τους απεργούς και τους συμπαραστέκονται έμπρακτα και με ευχές.

Μάλιστα προχτές για μια ακόμα φορά είδαν να εκφράζεται στον αγώνα τους η διεθνής αλληλεγγύη με την επίσκεψη στο χώρο του εργοστασίου δύο ξένων συνδικαλιστών από την Ινδία και τη Γαλλία, στελέχη και οι δύο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστής Οργάνωσης. Συγκεκριμένα του Ντεμπαντζάν Τσακραμπαρτί, εκπροσώπου της Γενικής Συνομοσπονδίας Οικοδόμων Ινδίας και Γενικού Γραμματέα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Οικοδόμων και του Ζαν Πιερ Μπαζ, Γάλλου συνδικαλιστή. Οι ξένοι συνδικαλιστές εξέφρασαν στους απεργούς την αλληλεγγύη τους και δεσμεύτηκαν να μεταφέρουν στις χώρες τους τον αγώνα που δίνουν.

Χτες, αργά το απόγευμα, οι απεργοί χαλυβουργοί με μεγάλη συγκίνηση δέχτηκαν την αλληλεγγύη αναπήρων μαζί με τους γονείς και κηδεμόνες τους μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων. Ξεπέρασαν κάθε πρόβλημα και εμπόδιο και βρέθηκαν εκεί για να εκφράσουν τη συμπαράσταση, γνωρίζοντας και εκείνοι πολύ καλά τι σημαίνει αγώνας ζωής.

Εργαζόμενοι σε «ΣΕΒΙΣΕ» - «3Ε ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ»: Δυναμικές κινητοποιήσεις στο υπουργείο Εργασίας

Από την κινητοποίηση των εργαζομένων της
«3Ε ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗΣ» στο υπουργείο Εργασίας

Δυναμική κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας πραγματοποίησαν χτες οι εργαζόμενοι της «3Ε Εκτυπωτικής», απαιτώντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους. Με πανό «Οχι στις εκδικητικές απολύσεις και στην εργοδοτική τρομοκρατία - Διεκδικούμε τώρα τα δεδουλευμένα και τα δικαιώματά μας», οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν αρχικά στα γραφεία του υπουργείου στη Σταδίου και από εκεί στην Πειραιώς, όπου και είχαν συνάντηση με τον υφυπουργό Εργασίας Γ. Κουτσούκο.

Με συνθήματα όπως «Θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία, την κρίση να πληρώσει η εργοδοσία» και «Εδώ, εδώ, εδώ και πάλι εδώ, γιατί εμείς δε ζούμε με 500 ευρώ» και «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», οι εργάτες έστειλαν μήνυμα πως θα αγωνιστούν μέχρι τέλους για τα δικαιώματά τους. Χτες, οι εργάτες μαζί με την Πανελλαδική Ενωση Λιθογράφων απαίτησαν από την ηγεσία του υπουργείου αφενός να γίνει άμεσα τριμερής συνάντηση και να καλέσει τον εργοδότη και αφετέρου να δοθεί το επίδομα επίσχεσης εργασίας σε όσους εργαζόμενους είναι στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ.

Υπενθυμίζεται πως οι εργαζόμενοι στην «3Ε Εκτυπωτική» παραμένουν απλήρωτοι από τέσσερις μέχρι και έξι μήνες, ενώ η εργοδοσία επιχείρησε με διάφορους τρόπους να τους τρομοκρατήσει είτε προχωρώντας σε 7 εκδικητικές απολύσεις είτε στη συνέχεια με την κήρυξη τριήμερου «λοκ άουτ». Ωστόσο, οι εργαζόμενοι με την ενότητα και την αποφασιστικότητά τους, μαζί με το συνδικάτο τους, την Πανελλαδική Ενωση Λιθογράφων, απάντησαν στην εργοδοτική τρομοκρατία, οργανώθηκαν στο χώρο δουλειάς και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας εδώ και τρεις βδομάδες. Η εργοδοσία εξαφανίστηκε στην κυριολεξία και οι εργάτες περιφρουρούν το εργοστάσιο. Μάλιστα, η εργοδοσία δεν έχει καταβάλει καν το δώρο Χριστουγέννων.

Παράσταση διαμαρτυρίας, όμως, στο υπουργείο Εργασίας (Σταδίου), πραγματοποίησαν και οι εργαζόμενοι στη «ΣΕΒΙΣΕ» (εταιρεία βιολογικών προϊόντων), μαζί με την Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών. Οι εργάτες, που επίσης βρίσκονται για τρεις βδομάδες σε επίσχεση εργασίας, απαιτούν την καταβολή των δεδουλευμένων τριών μηνών, ενώ η εργοδοσία όλο αυτό το διάστημα παραμένει άφαντη. Χτες, υποτίθεται πως επρόκειτο να γίνει τριμερής συνάντηση με εκπρόσωπο της εργοδοσίας, η οποία, όμως, για δεύτερη φορά δεν παρουσιάστηκε. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκει είναι να σπείρει την απογοήτευση στους εργαζόμενους και να τους αναγκάσει να φύγουν.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Μήνυμα αξιοπρέπειας των εργαζομένων στον "Λουκίσα"


Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Αφοί Λουκίσα ΑΒΕΕ που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας βρίσκονται καθημερινά έξω από το χώρο εργασίας τους (Λεύκτρων 12 - Περιστέρι, δίπλα στον Κηφισό) για να την περιφρουρήσουν. Περάστε από εκεί, σταθείτε δίπλα τους, δώστε την ηθική και υλική σας συμπαράσταση. Μας έστειλαν και δημοσιεύουμε την ανακοίνωσή τους προς όλους τους εργαζόμενους:

 «Εμείς οι εργαζόμενοι της εταιρείας Αφοι Λουκίσα ΑΒΕΕ αποφασίσαμε όλοι από κοινού στις 5/12/11 να αφήσουμε τα εργαλεία της δουλείας μας και να βγούμε στον δρόμο διεκδικώντας τα δεδουλευμένα μας διότι μας έφτασαν σε σημείο να μην μπορούμε να επιβιώσουμε εμείς και οικογενειές μας, κοροϊδεύοντας μας ότι θα μας πληρώσουν σύντομα.

Το πρόβλημα με την μισθοδοσία μας ξεκίνησε πριν από ένα περίπου χρόνο με πρόσχημα την οικονομική κρίση και την προβληματική χρηματοδότηση της εταιρείας από τις τράπεζες με αποτέλεσμα η καταβολή των δεδουλευμένων να γίνεται έναντι πληρωμής την ίδια στιγμή που η εταιρεία αναλάμβανε και εκτελούσε έργα μεγάλης κλίμακας εντός και εκτός Αττικής.

Απέναντι στην ομόφωνη και αποφασιστική στάση μας η απάντηση της εργοδοσίας ήταν μόνο υποσχέσεις κι ότι θα πρέπει να δουλέψετε για να πληρωθείτε. Χρησιμοποιώντας νομικά τεχνάσματα, ψευδείς μηνύσεις τρομοκράτησης μας, απειλές ότι θα ΄΄κλείσει τα σπίτια μας΄΄, πλάγιους τρόπους λειτουργίας της με άλλους ΄΄εφεδρικούς΄΄ εργαζόμενους, δεν κοίταξε την ουσιαστική επίλυση του προβλήματος αλλά αντιθέτως έδειξε την πλήρη αδιαφορία της προς τους απλήρωτους εργαζόμενους της.

Γι΄ αυτό διεκδικούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας και του δώρου Χριστουγέννων και την επιστροφή όλων των εργαζομένων στον φυσικό εργασιακό χώρο μας.

Σ΄αυτόν τον δίκαιο αλλά δύσκολο αγώνα μας αρκετός κόσμος από διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αλλά και απλός κόσμος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές έχει σταθεί δίπλα μας δείχνοντας την αλληλεγγύη και τον σεβασμό του προσφέροντας ακόμα και υλική βοήθεια.

Γνωρίζουμε ότι, δίκαιο είναι ο εργάτης να πληρώνεται προτού ο ιδρώτας του μόχθου του στεγνώσει στο πρόσωπο του και άδικο είναι οι εργοδότες να κρατάνε τα λεφτά μας.

Δεν δουλεύουμε για να έχουμε λεφτά στην άκρη αλλά για να ζούμε με αξιοπρέπεια.

Δεν είμαστε μόνοι και θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους.

Οι εργαζόμενοι της
ΑΦΟΙ ΛΟΥΚΙΣΑ ΑΒΕΕ»

Santa Claus is NOT coming to town...

Δεν τη παλεύει ο Άη Βασίλης! Αλήθεια σας λέω. Τα έχει παίξει τελείως! Από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν κάνει άλλη δουλειά από το να ψάχνει για μια καλή δικαιολογία. Τι δικαιολογία; Μα για να μην έρθει φυσικά. Και πως γίνεται να έρθει βέβαια με άδεια χέρια.. Αφήστε που τον έχει πιάσει κατάθλιψη και τρέχει στους ψυχολόγους. Ξέρεις τι είναι να έχεις ως μοναδικό σκοπό και λόγο ύπαρξης την εμφάνισή σου μια συγκεκριμένη νύχτα του χρόνου και με τα δώρα σου να γεμίζεις ευτυχία τα παιδάκια όλου του κόσμου; Και ξέρεις τι είναι φέτος μετά από τόσα και τόσα χρόνια επιτυχημένων "εμφανίσεων" να μην έχεις μούτρα να παρουσιαστείς;

Μια χαρά τη βόλευε κάθε χρόνο ο Santas με τις κούκλες, τα playmobil και τα αρκουδάκια παλιότερα ή τα playstation, τα dvd των digimon και τον μπομπ σφουγγαράκη τελευταία. Το πολύ πολύ να έφερνε και κάποιο ποδήλατο. Σιγά το πράγμα. Έπαιρνε ένα εορτοδάνειο και το αγόραζε..

Φέτος όμως; Πως να φέρει όλα αυτά που του ζητάνε τα παιδάκια;  Πως να βρει δουλειά σε τόσους πατεράδες; Μακάρι να μπορούσε να τους προσλάβει αυτός όλους αλλά δε γίνεται. Άλλωστε έχει τόσα καλικαντζαράκια στη δούλεψή του και μάλιστα αμισθί... Πως να φέρει φαγητό στα παιδάκια που λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα; Πως να τους φέρει βιβλία για να διαβάσουν; Πως να τους φέρει ηρεμία και γαλήνη στα σπίτια τους; Πως να τους φέρει σιγουριά και ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά; Πως στο καλό θα τους φέρει όλα αυτά που του ζητάνε; Αυτός παιχνίδια ξέρει μόνο να φέρνει...

Τι στο καλό έχουν πάθει όλα αυτά τα παιδιά και του ζητούν τέτοια πράγματα στα γράμματά τους; Τα παιδιά πρέπει να είναι ανέμελα, χαρούμενα, πρέπει να είναι... παιδιά! Τι τους κάνανε; Μόνο αυτά ξέρανε να κρατάνε τη μαγεία των Χριστουγέννων. Ποιος έκλεψε το χαμόγελό τους;

Καλέ μου Άγιε Βασίλη, μπορεί να είσαι μια (διαφημιστική) επινόηση της coca cola, μπορεί να εξυπηρετείς αλλιώτικους σκοπούς, καταναλωτικούς, που σου επιβάλλανε, αλλά δεν παύεις να είσαι κάτι μαγικό για τα παιδιά και να τους προσφέρεις χαρά και χαμόγελο. Κι αν φέτος σου 'ναι δύσκολο να προσφέρεις υλικά αγαθά όπως κάθε χρόνο, μπορείς πάντα να προσφέρεις το μοναδικό πράγμα που επιθυμούν τελικά τα παιδιά από σένα: ΑΓΑΠΗ!

Το διάβασα: http://zeidoron.blogspot.com/

Υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με νέους αγώνες. Παναττική 24 ωρη απεργία στις 17 Γενάρη.

Χωρίς να χάνουν ούτε λεπτό, με αποφασιστικότητα, ορμή και σχέδιο για το όσο το δυνατόν πλατύτερο άνοιγμα στους χώρους δουλειάς, την έγκαιρη και καλή προετοιμασία, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο λεκανοπέδιο της Αττικής ρίχνονται στη μάχη για την επιτυχία της 24ωρης παναττικής απεργίας στις 17 του Γενάρη. Ηδη, τα ΔΣ των Εργατικών Κέντρων Αθήνας και Λαυρίου είχαν αποφασίσει την απεργία με ανοιχτή ημερομηνία. Η ημερομηνία της απεργίας αποφασίστηκε χτες, σε σύσκεψη των προεδρείων των ΔΣ των Εργατικών Κέντρων Αθήνας, Πειραιά και Λαυρίου.

Από τη χτεσινή σύσκεψη της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ

Ο σχεδιασμός και η οργάνωση της απεργίας, η εμπειρία από τους χώρους δουλειάς και τα βασικά μέτωπα πάλης συζητήθηκαν στη σύσκεψη που οργάνωσε χτες το απόγευμα η Γραμματεία Αττικής του ΠΑΜΕ στην κατάμεστη από συνδικαλιστές και εργαζόμενους αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων της Αθήνας.

Πρόκειται για μια μάχη σύνθετη που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, τα σωματεία και οι σωματειακές επιτροπές στοχεύουν, όπως σημείωσε στην εισήγησή του ο Χρήστος Κατσώτης, στέλεχος της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ, να αποτελέσει έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους εργαζόμενους που βρίσκονται σε πολυήμερες κινητοποιήσεις (π.χ. «Χαλυβουργία», «Λουκίσας», ΑΛΤΕΡ κλπ.). Αποφασιστική απάντηση στη γενικευμένη επίθεση κυβέρνησης, εργοδοσίας και τρόικας στο σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Καθοριστικό βήμα στην αποδυνάμωση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, για την ανασύνταξη του κινήματος.

«Εχουμε κάνει βήματα, οι συνθήκες απαιτούν άλματα»
 
Ο αγώνας των χαλυβουργών, τόνισε ο Χρ. Κατσώτης, πρέπει να αποτελέσει οδηγό στην οργάνωση του αγώνα μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς. Με δεδομένο ότι η επίθεση κλιμακώνεται, τα νέα βαριά και επώδυνα μέτρα σε βάρος του λαού θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας, ο συνδικαλιστής σημείωσε ότι «οι εργαζόμενοι με την απεργία μπορούν και πρέπει να απαντήσουν αποφασιστικά σε αυτή την επίθεση, να οξύνουν την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο».

Υπογράμμισε ότι «τα συνδικάτα, οι επιτροπές αγώνα και οι σωματειακές επιτροπές με αυταπάρνηση, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες, να ριχτούν στη μάχη της οργάνωσης της απεργίας. Η αξιοποίηση αρκετών δυνάμεων σε κάθε συνδικάτο είναι αυτό που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, να κινητοποιεί εργαζόμενους».

Οπως χαρακτηριστικά είπε, στη «Χαλυβουργία» η δημιουργία επιτροπών είναι παράδειγμα γιατί βοήθησε να μπουν περισσότεροι στην καθημερινή μάχη, να διαμορφώνεται και να ατσαλώνεται η ίδια η συνείδησή τους. Η οργανωτική αυτή δουλειά βοηθά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της υπονομευτικής δράσης των εργοδοτικών δυνάμεων, συμβάλλει στην αντοχή των εργαζομένων στο σκληρό αγώνα.

Τόνισε επίσης ότι πρέπει «να υπάρξει σχέδιο σταθερό σε κάθε σωματείο με συνεδρίαση καλά προετοιμασμένη και καλή συζήτηση στο ΔΣ. Με συσκέψεις, συζητήσεις, συνελεύσεις για την καλύτερη οργάνωση της απεργίας, τη μαζική συμμετοχή σ' αυτήν των εργαζομένων. Να οργανωθεί έτσι η δουλειά ώστε να αξιοποιηθούν τόσες δυνάμεις ώστε να μπορέσουμε να φτάσουμε και να φτάνουμε κάθε φορά γρήγορα και ολοκληρωμένα σε περισσότερους χώρους δουλειάς, στην πλειοψηφία του κλάδου».

Σημείωσε ότι στην προσοχή και το σχεδιασμό κάθε κλάδου πρέπει να είναι:

Η καθημερινή δράση για την οργάνωση της τάξης μας σε κάθε κλάδο.
Η ενδυνάμωση της αλληλεγγύης παντού.
Η διεκδίκηση άμεσων μέτρων προστασίας των ανέργων με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ.
Η συνέχιση της δράσης ενάντια στα χαράτσια.
Η διεκδίκηση υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών του λαού.
Η αποφασιστική στάση απέναντι στις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, η ανατροπή όπου επιχειρούνται.
Η επαγρύπνηση στη δημιουργία ενώσεων προσώπων από την εργοδοσία.
Και κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι στο περιεχόμενο της δράσης δεν μπορεί παρά να έχει προτεραιότητα η πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, η συσπείρωση όλο και περισσότερων δυνάμεων στην πάλη για το δρόμο ανάπτυξης που συμφέρει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Να είναι πρωτοφανής ο ξεσηκωμός των δυνάμεων του ΠΑΜΕ

Στη σύσκεψη αγωνιστικό χαιρετισμό μετέφερε εκπρόσωπος από τη Γενική Συνομοσπονδία Οικοδόμων Ινδίας και τη Διεθνή Οργάνωση Οικοδόμων. Ο πρόεδρος του σωματείου στη «Χαλυβουργία» Γ. Σιφωνιός στάθηκε ιδιαίτερα στο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης που εκδηλώνεται στον αγώνα τους, αλλά και στη μάχη που δίνουν οι χαλυβουργοί ο αγώνας αυτός να αγκαλιάσει και άλλες επιχειρήσεις και κλάδους.

Τον καθοριστικό ρόλο της συμπαράστασης από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον αγώνα τους, αλλά και το παράδειγμα του αγώνα των χαλυβουργών, υπογράμμισε εκπρόσωπος από τη Σωματειακή Επιτροπή στην επιχείρηση 3Ε. Ανάλογη και η εμπειρία από εκπρόσωπο του Συνδικάτου Μετάλλου της Αθήνας για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σε επιχειρήσεις (π.χ. «Λουκίσας») στη βιομηχανική ζώνη του Περιστερίου.

Ο Π. Ηλιόπουλος, από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, σημείωσε ότι μπροστά στην απεργία πρέπει να υπάρξει «πρωτοφανής ξεσηκωμός των δυνάμεών μας. Πρέπει να σκεφτούμε σε κάθε χώρο σε κάθε σωματείο πώς θα οργανώσουμε τη δουλειά». Υπογράμμισε ότι «θα είναι μεγάλη επιτυχία μπροστά στην απεργία να οργανωθούν - και μπορούν - εκατοντάδες γενικές συνελεύσεις, να γίνει συζήτηση, να βγουν συμπεράσματα».

Ο Γιώργος Σκιαδώτης, μέλος της ΕΓ του ΠΑΜΕ, μεταξύ άλλων, τόνισε ότι δεν πρέπει να χαθεί χρόνος από την οργάνωση της απεργίας και υπογράμμισε: «Κριτήριο μπροστά σε αυτή τη μάχη πρέπει να είναι σε πόσους περισσότερους εργάτες θα φτάσουμε. Κριτήριο επίσης πρέπει να είναι πόσοι θα μπουν στην προετοιμασία αυτής της μάχης. Κριτήριο πρέπει να είναι το ζήτημα της πάλης για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Είναι αναπόσπαστη πλευρά της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο η διαπάλη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό».

Κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να βαθύνει η πολιτική και ιδεολογική διαφώτιση. Να γίνει συζήτηση με τους εργάτες, να αναδειχτεί το ζήτημα ότι δεν υπάρχει σήμερα υποχώρηση που να οδηγεί στην άμβλυνση της επιθετικότητας της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, ότι είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αρκετές ακόμα ήταν οι παρεμβάσεις συνδικαλιστών και εργαζομένων από διάφορους κλάδους.
http://www1.rizospastis.gr/

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

"Στα 70χρονα του ΕΑΜ" : Η λέσχη του L’ Ospice. Εστία Αντίστασης στην Κατοχή, της νεολαίας του Αγρινίου.

Στα πλαίσια του αφιερώματος του ιστολογίου "Στα 70χρονα του ΕΑΜ", αναδημοσιεύουμε σήμερα τη σχετικά άγνωστη ιστορία μιας μαθητικής λέσχης (L’ Ospice) στην πόλη του Αγρινίου, που εξελίχτηκε σε μια μεγάλη εστία Αντίστασης του λαού της Αιτωλοακαρνανίας, απέναντι στους κατακτητές. Στα πλαίσια του ίδιου αφιερώματος προηγήθηκαν άλλες δύο αναρτήσεις που μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ.

Παράνομο τυπογραφείο (φωτό από το evrytan.gr)

Αναδημοσίευση από το πολύ καλό φιλικό ιστολόγιο:

Η λέσχη του L’ Ospice

Κείμενο του Γεράσιμου Γερολυμάτου

Ο πρώτος κατοχικός χειμώνας του 1941 ήταν φοβερά δύσκολος. Πείνα, δυστυχία, αρρώστιες, απελπισία. Οι ήρωες που το 1940 στα βουνά της Αλβανίας γνώριζαν συνήθως μόνο τις... πλάτες των γκλοριόζων του Μουσολίνι δεν κατάφερναν να συμβιβαστούν με τη σκληρή πραγματικότητα που τους ανάγκαζε να ζουν σκλάβοι του φασισμού. Εγκαταλελειμμένος ο λαός από την ηγεσία των αστικών κομμάτων άρχισε έναν σκληρό καθημερινό αγώνα επιβίωσης πουλώντας σπίτια, οικόπεδα, χωράφια, μέχρι και τις προίκες των κοριτσιών για την εξοικονόμηση λίγου καλαμποκιού και λαδιού μέσα σ' ένα καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης και μαυραγοριτισμού.

Μέσα σ' αυτή τη θεοσκότεινη νύχτα της εθνικής κατάρρευσης, πραγματική όαση για την πόλη του Αγρινίου αποτελούσε η μικρή συντροφιά της λέσχης του L’ Ospice. Η λέσχη του L’ Ospice συγκροτήθηκε το 1938 από μια ομάδα γυμνασιόπαιδων της πλατείας Χατζοπούλου και σε κάποιο ισόγειο παραγκάκι, ιδιοκτησίας του δικηγόρου Κώστα Παλιγιαννόπουλου, είχε το εντευκτήριό της, το οποίο ονόμασε L’ Ospice από τη γαλλική λέξη που σημαίνει καταφύγιο.

Ήταν ένα χαμηλό, ετοιμόρροπο, κολλητό στο κυρίως σπίτι των Παλιγιαννοπουλαίων, κτίσμα ενός δωματίου. Χαμηλή η πόρτα της εισόδου με δύο μικρά παράθυρα, είχε κατάλληλα διακοσμηθεί. Οι κοπέλες της συντροφιάς είχαν αναλάβει να βάλουν κουρτίνες στα μικρά παράθυρα και άλλα χρειώδη σιγύρια, έτσι που το μικρό δωμάτιο μετατράπηκε σε μια ζεστή φωλιά. Ενοίκιο 150 δραχμές.

Είχε κι άλλα μικροέξοδα που καλύπτονταν από τα μέλη της συντροφιάς.  Όπως αναφέραμε, τη συντροφιά αποτελούσαν αρχικά γυμνασιόπαιδα της πλατείας Χατζοπούλου, καμιά εικοσαριά στον αριθμό, με πόλο έλξης τη δυνατή και πολύπλευρη προσωπικότητα του τότε απόφοιτου Γυμνασίου και ποιητή Πάνου Χατζόπουλου, ανιψιού του Κώστα Χατζόπουλου.


Πάνος Χατζόπουλος

Εκεί λοιπόν, σ' αυτό το καταφύγιο, συγκεντρώνονταν τακτικά γύρω στα 20-25 μέλη της συντροφιάς και κουβέντιαζαν τα προβλήματά τους. Στην ιδιόρρυθμη αυτή μελισσοφωλιά γίνονταν προπολεμικά καθημερινές συναθροίσεις στις ελεύθερες από τα μαθήματα ώρες, οπότε με συζητήσεις και διαλέξεις κουβεντιάζονταν ποικίλα θέματα, φιλολογικού και κοινωνικού περιεχομένου. Κάθε Κυριακή ή αργία κάποιο από τα μέλη της συντροφιάς υπό τύπων διαλέξεως ανέπτυσσε κι ένα φιλολογικό θέμα.

Άλλος μιλούσε για τον Παλαμά ή τον Χατζόπουλο, άλλος για τον Βίκτορα Ουγκώ, άλλος ανέλυε τη «Βάρκα» του Χατζόπουλου ή το δημοτικό τραγούδι της αλαφίνας. Η παρέα έβγαζε κι ένα περιοδικό. Τη «Σάλπιγγα». Χειρόγραφο. Σ' αυτό ο καθένας, όποιος βέβαια είχε κάποιο ταλέντο, έγραφε ό,τι του ερχόταν βολετό. Στο περιοδικό αυτό είδαν το φως τα πρώτα γραπτά του Πάνου Χατζόπουλου.

Έτσι περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Η παρέα του L’ Ospice έγινε γνωστή σε πλατύ κύκλο στη νεολαία του Αγρινίου κι όσο περνούσε ο καιρός παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις της και μαθητές άλλων συνοικιών. Το πρόβλημα όμως ήταν πως ο χώρος ήταν μικρός και το χαρτζιλίκι των παιδιών της συντροφιάς ελάχιστο. Οι σκέψεις που γίνονταν για εξεύρεση μεγαλύτερου δωματίου στάθηκαν πρακτικά αδύνατες. Παρ' όλα αυτά ο καιρός περνούσε ευχάριστα και δημιουργικά για την παρέα του L’ Ospice.

Όσο που ήρθε ο πόλεμος του 1940 και η Κατοχή.

Η συντροφιά όμως δεν σκόρπισε. Το L’ Ospice ζούσε κι εκείνα τα τρομερά χρόνια. Άντεξε και στην πείνα του 1941, λες και κάποια ανάγκη να το συγκρατούσε στην ύπαρξή του. Τώρα η συντροφιά καταπιάστηκε με άλλα ενδιαφέροντα. Η παρουσία του κατακτητή γεννούσε άλλου είδους συζητήσεις. Έφτανε ως εδώ ο απόηχος από τις νουθεσίες του γυμνασιάρχη Πλαγιανάκου, που εκτός από τις γυμνασιακές γνώσεις η κύρια προσπάθεια του, όπως και του φιλόλογου καθηγητού Πάνου Παπαχρήστου, ήταν να στυλώσει τις καρδιές με τα μεγάλα μηνύματα της ελληνικής ιστορίας και μυθολογίας. Μηνύματα που μιλούσαν για αγώνες και θυσίες των προγόνων χάριν της ελευθερίας.

Στην ψυχή των μελών του L’ Ospice συντελούνταν συγκλονιστικές ανακατατάξεις ιδεών. Δεν ήταν πλέον τα ανέμελα προπολεμικά παιδιά. Οι δραματικές ώρες της Κατοχής φόρτωναν το μυαλό σκέψεις και σκέψεις. Η ανάλυση της τριλογίας του Προμηθέα αλλά κι αυτή του δημοτικού τραγουδιού της αλαφίνας τους συντάραζαν. Έφυγε από τα μάτια και τα χείλη το παιδικό ανέμελο χαμόγελο. Τα μέτωπα ήταν αυλακωμένα από ρυτίδες σοβαρότερων σκέψεων. Κάτι σαν φως αστραπής έφεγγε στα μάτια, όταν έφτανε από το δρόμο ο ήχος από το Βαρύ Βήμα της φασιστικής περιπόλου. Η καρδιά πλέον του L’ Ospice άρχισε να χτυπά σε άλλο τόνο.

Γεγονός αναμφισβήτητο είναι πως μέσα από το L’ Ospice ξεπήδησαν οι πρώτες φλόγες αντίστασης κατά του φασισμού για λογαριασμό όλης της Αιτωλοακαρνανίας από τις πρώτες μέρες της Κατοχής. Αργότερα, με πρωτεργάτη πάντα τον Χατζόπουλο, δημιουργήθηκε δεύτερη εστία αντίστασης στο στέκι του ραφείου των αδερφών Φώτη και Μάκη Κολοκοτσά, στη στοά Παπαγιάννη, και στις αρχές του 1942 μια τρίτη εστία ξεφύτρωσε στο «φροντιστήριο» του μετέπειτα καθηγητή του Πολυτεχνείου Παντελή Ρόκου, το οποίο λειτουργούσε στο σπίτι του Νικάκη Παπανικολάου, απέναντι από τις αποθήκες Παναγόπουλου.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο L’ Ospice. Και με χρονολογική σειρά να αναφέρουμε χαρακτηριστικά περιστατικά από τα οποία εδραιώνεται η άποψη για τον πρωτοποριακό ρόλο που διαδραμάτισαν οι φλογεροί εκείνοι νεολαίοι στο νεολαιίστικο γενικά κίνημα εθνικής αντίστασης Αιτωλοακαρνανίας.

Παραμονές 28ης Οκτωβρίου 1941.

Σ' ένα παγκάκι μπροστά στην Αγιά Σωτήρα του Πάρκου κουβεντιάζουν τρεις μαθητές Γυμνασίου. Ανάμεσά τους κι ένας οκνίτης* του L’ Ospice.

Άγαλμα των πεσόντων στην οδό Παπαστράτου

Ρίχνεται απ' αυτόν η ιδέα να γίνουν δύο στεφάνια από τις δάφνες του Πάρκου και ως ελάχιστο φόρο τιμής για τους νεκρούς της Αλβανίας να στεφανωθεί το άγαλμα των πεσόντων, που βρισκόταν τότε στην οδό Παπαστράτου και μπροστά στο σπίτι του Κατσιμπίνη, και στη συνέχεια η προτομή του Κουμπούρα, του γνωστού Παναγιώτου, ήρωα μακεδονομάχου, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Κάτι που γίνονταν με τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου από τα σχολεία, τα σωματεία, τους συλλόγους και τις αρχές της πόλης στα ελεύθερα χρόνια.

Η πρόταση του οκνίτη, που ήταν και γραμματέας πυρήνα, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους άλλους δύο συμμαθητές του. Ετοιμάστηκαν τα δύο στεφάνια και με το σουρούπωμα η παρέα βρίσκεται να στεφανώνει πρώτο το μνημείο των πεσόντων. Εντελώς αναπάντεχα περνάει τυχαία από εκεί μια ιταλική περίπολος, τα τρία παιδιά με το δεύτερο στεφάνι τρέχουν στο στενό προς το καφενείο του Κρίμπα, από κοντά οι Ιταλοί, και την κατάσταση σώζει το ακάλυπτο τότε ρέμα.

Οι νεολαίοι γλιτώνουν την παραπέρα καταδίωξη και πιθανή τους σύλληψη. Όταν πέρασε ο κίνδυνος, τα παιδιά είχαν το κουράγιο να βγουν από την κρυψώνα τους, βρόμικα και λασπωμένα απ' τη μπόχα και το βούρκο του ρέματος, να φτάσουν ως την προτομή του Κου­μπούρα και να τη στεφανώσουν κι αυτή.

Η πράξη αυτή χρονικά θα πρέπει να θεωρηθεί ως η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια κατά του κατακτητή πανελλαδικά. Την άλλη μέρα, και κάτω από τη μύτη των Ιταλών, τα παιδιά του L’ Ospice γιόρτασαν την πρώτη επέτειο του αλβανικού έπους με ειδική ομιλία του Πάνου Χατζόπουλου, απαγγελίες πατριωτικών ποιημάτων και άλλα παρόμοια.

Ιανουάριος 1942.

Ο Πάνος Χατζόπουλος μ' ένα δεύτερο μέλος του L’ Ospice, τον Θωμά τον Μποκόρο, κλέβουν από τα γραφεία της Ένωσης Συνεταιρισμών Αγρινίου μια γραφομηχανή γερμανικής μάρκας "Ούντεργουντ".



Με τη γραφομηχανή αυτή δακτυλογραφήθηκε και κυκλοφόρησε πλατιά η πρώτη προκήρυξη του ΕΑΜ στο Αγρίνιο. Ο Χατζόπουλος είχε συνδεθεί, στο μεταξύ, με την επιτροπή πόλης του ΕΑΜ. Πριν από την προκήρυξη αυτή ο Γεώργιος Καραπαπάς με τον Κωστάκη Αυγούλη σ' ένα παμπάλαιο πολύγραφο κυκλοφόρησαν μόνοι τους ένα κείμενο-μανιφέστο αντίστασης, ιστορικής για το κίνημα σημασίας.

24 και 25 Μαρτίου 1942.

Στο διήμερο που θα ακολουθήσει, δηλαδή 24 και 25 Μάρτη, πολλά αξιόλογα γεγονότα έμελλε να διαδραματιστούν στην πόλη. Μα ας τα δούμε με τη σειρά τους.

Έπαιρνε να σουρουπώσει η 24η Μαρτίου όταν έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μυστικού του L’ Ospice, καθώς οι οκνίτες του γνωρίστηκαν μ' αυτή τους την ιδιότητα μεταξύ τους εκείνο το βράδυ, κι ας ζούσαν τόσα χρόνια ο ένας δίπλα στον άλλο ως μέλη της ίδιας λέσχης. Ένας ένας πέρναγαν τη μεγάλη ξύλινη αυλόπορτα του σπιτιού των Χατζοπουλαίων, για να εκτελέσουν μια αποστολή μαζί με τους οκνίτες του Παντελή Ρόκου της Αγίας Τριάδας.

Μια ώρα πριν λήξει η κυκλοφορία, με νερομπογιές στα ντενεκέδια καθώς και με πινέλα από αυτά που ξυριζόμαστε, και κρατώντας στάμπα ξεκινούν να ζωγραφίσουν στα ντουβάρια του Αγρινίου τα πρώτα αντιστασιακά συνθήματα. Τα στάμπα ζωγραφισμένα από τον Δημητράκη Ανδρικόπουλο και σκαλισμένα από τον Γιωργάκη Κουτρουμπούση έλεγαν:

«Ζήτω η 25η Μαρτίου»,
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»,
«Θάνατος στο φασισμό» και
«Ελευθερία ή θάνατος».

Τα συνεργεία ήταν τριμελή. Ένας στον ντενεκέ, τη νερομπογιά και τη στάμπα, ο δεύτερος στο πινέλο και ο τρίτος τσιλιαδόρος, κατά προτίμηση κοπέλα. Έμενε κι ένας μοναχός, ο Θανάσης Καραγιώργος, που σκοτώθηκε στο δεύτερο αντάρτικο. Αυτός αποτέλεσε δικό του συνεργείο.

Το πρωί της 25ης Μαρτίου άστραφταν οι καρδιές των Αγρινιωτών από περηφάνια, καθώς τα ντουβάρια απ' άκρη σ' άκρη της πόλης, ακόμα και δίπλα στις σκοπιές των Ιταλών, διαλαλούσαν την απόφαση της αδούλωτης νεολαίας για αγώνα ζωής ή θανάτου ενάντια στους κατακτητές. Ο εθνικός συναγερμός κορυφώθηκε όταν οι ίδιοι οι οκνίτες μαζί με τους μεγαλύτερους του εργατικού ΕΑΜ παρασύροντας στο πέρασμά τους κι ένα πλήθος από κόσμο, ξεκινούσαν από την κεντρική πλατεία και βάδιζαν την οδό Παπαστράτου πηγαίνοντας να στεφανώσουν το μνημείο των πεσόντων στου Κατσιμπίνη.

Η πορεία και η στέψη πραγματοποιήθηκε παρά τις αυστηρές απαγορευτικές διαταγές των στρατευμάτων κατοχής. Μπροστά σ' αυτή την εθνική έξαρση πατριωτισμού οι Ιταλοί δεν τόλμησαν να επέμβουν. Άφησαν την ελληνική ψυχή να πορευτεί. Η στέψη έγινε και η αγωνιστική αυτή εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο. Τα δύο αυτά γεγονότα, το γράψιμο των πατριωτικών συνθημάτων και η στέψη του μνημείου των πεσόντων είχε συγκλονιστική επίδραση στο λαό της πόλης, με τις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις, κι άλλαξε τον αγέρα στη βαριά ατμόσφαιρα της Κατοχής.

Ο καθένας άρχισε να περιεργάζεται με σημασία το διπλανό του, βάλθηκε να αναλύει την κάθε κίνηση, κουβέντα και ενέργειά του. Επιστράτευσε τις κεραίες της ψυχής του προσπαθώντας να βρει τα αόρατα, μα υπαρκτά νήματα, που θα τον οδηγούσαν όσο γινόταν γρηγορότερα εκεί που άρχισε ξανά να χτυπά η καρδιά της πατρίδας και η καμπάνα του εθνικού χρέους.

Κανείς δεν ήθελε να χάσει τη χαρά της πρωτοπορίας και αν ο αγώνας της Εθνεγερσίας του 1821 είχε την ηρωίδα πόλη του, το Μεσολόγγι, ο καινούργιος αγώνας ενάντια στις δυνάμεις του φασισμού - ναζισμού θα είχε σε λίγο τη δική του ηρωίδα πόλη, το Αγρίνιο, που τροφοδότησε το έπος της Εθνικής Αντίστασης με χιλιάδες φλογερούς μαχητές της ελευθερίας και με ποτάμια αίματος.

Αλλά εμείς ας συνεχίσουμε.

Οι Ιταλοί έχουν μαζέψει τα λιγοστά ραδιόφωνα που υπήρχαν τότε στο Αγρίνιο. Εξαίρεση κάνουν στο ραδιόφωνο του στρατηγού Κλάδου, που κάθονταν απέναντι από το ξενοδοχείο Ακροπόλ, στην αρχή της οδού Ηλία Ηλιού. Ένας παλιός του ιπποκόμος και διαχειριστής του κτήματός του στο Δοκίμι άκουγε με το στρατηγό κάθε βράδυ το δελτίο ειδήσεων του Λονδίνου και του Καΐρου. Ο ανιψιός του ιπποκόμου περίμενε τον μπάρμπα του να γυρίσει από το σπίτι του Κλάδου και κράταγε στο μυαλό του τα νέα του δελτίου.

Ο μπάρμπας, που διετέλεσε ένα φεγγάρι ενωματάρχης Χωροφυλακής, δεν παρέλειπε να συστήνει στον ανιψιό του πριν φύγει για το σπίτι του να κρατά το στόμα του κλειστό.

-«Μην κάψουμε το στρατηγό μωρ' ζαγάρ και κάψεις και το δκο μ' σπίτ».

Μόνο που ο ανιψιός ήταν κομμάτι αγύριστο κεφάλι και τα νέα μεταφέρονταν την άλλη μέρα στο L’ Ospice. Εδώ τα μυαλά και των άλλων σκαθαριών δεν άργησαν να πάρουν τις κατάλληλες στροφές και επιστρατεύοντας την κλεμμένη γραφομηχανή της Ένωσης άρχισαν να κυκλοφορούν κάτω από τις πόρτες στις γειτονιές τα πρώτα παράνομα δελτία ειδήσεων.

Στα τέλη του Μάρτη του '42 εξοικονομήθηκε ένα ραδιόφωνο απ' τον Ντίνο Σαλάκο. Με λίγο ταρακούνημα καμιά φορά, όταν το 'πιαναν οι αναποδιές του, έστω και βραχνά, έκανε τη δουλειά του. Σέμπρεψε και με τη γραφομηχανή κι ένα αυτοσχέδιο πολύγραφο και η δουλειά πλέον του καθημερινού δελτίου ειδήσεων συστηματοποιήθηκε, έτσι που να κυκλοφορεί πόρτα με πόρτα, κόρφο με κόρφο σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων.

Παράνομο τυπογραφείο (φωτό από το evrytan.gr)

Δεν παραλείπονταν βέβαια και η εκτύπωση τρικ με πατριωτικά συνθήματα και προκηρύξεις, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Αρχικά οι τεχνικές ανάγκες εκτύπωσης και διανομής καλύφθηκαν από τα παιδιά του L’ Ospice. Αργότερα, όσο οι ανάγκες μεγάλωναν, μπήκαν στο χορό και οι αντιστασιακές οργανώσεις των συνοικιών.

Βέβαια ως τις αρχές του '43 τα τρία σύνεργα, δηλαδή γραφομηχανή, πολύγραφος και ραδιόφωνο, χειρίζονταν ο Ντίνος ο Σαλάκος και τα παιδιά του L’ Ospice. Τα δελτία που εκτυπώνονταν καθημερινά παραλάμβανε ο Σπύρος ο Φαρμάκης και τα διοχέτευε στους μηχανισμούς διανομής των συνοικιών.

Η αξιόλογη αυτή παράνομη δουλειά γινόταν κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη του κατακτητή, που παρ' όλες τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να βάλει στο χέρι τον παράνομο αυτό μηχανισμό. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές ο μηχανισμός αυτός κινδύνευσε σοβαρά, πότε από τυχαίες και αναπόφευκτες συμπτώσεις και κακά συναπαντήματα, πότε από επιπόλαιες ενέργειες που οφείλονταν στη φυσιολογική νεανική ορμή που δεν εκτιμούσε, στο βαθμό που έπρεπε, τον κίνδυνο που καραδοκούσε ή ακόμα κι από έλλειψη ανάλογης πείρας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργούσε η γραφομηχανή. Έτσι τεράστια σε όγκο που ήταν, ολόκληρο τσουβάλι πράμα, τα πλήκτρα της έκαναν τρομερό πάταγο που σκόρπαγε αναγκαστικά και έξω από τα ντουβάρια και τα κλειστά παραθυρόφυλλα σε αρκετά μεγάλη ακτίνα στη γειτονιά. Τότε δεν υπήρχαν οι σημερινοί θόρυβοι να κουκουλώνουν το πράμα. Για το λόγο αυτό έμενε δύο, το πολύ τρεις μέρες, και μετά δρόμο για άλλο στέκι. Έφτασε η χάρη της μέχρι το γυναικωνίτη του Αϊ-Γιώργη στην Ντούτσαγα. Χαλάλι της όμως, γιατί το δελτίο βοήθησε να στυλωθεί το εθνικό φρόνημα και το ηθικό του λαού της πόλης, καθώς μέρα με τη μέρα η φούρια της χιτλερικής λαίλαπας κόπαζε όσο που πήρε την κάτω βόλτα.

Μια μέρα, καθώς οι δύο νεολαίοι του L’ Ospice, ΕΠΟΝίτες πια μετά την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ τη άνοιξη του '43, κουβάλαγαν σ' ένα τσουβάλι τη γραφομηχανή για κάποιο καινούργιο στέκι που θα ήταν το κατώγι του σπιτιού του Χαρίλαου Τσουκαλά, δίπλα στο ρέμα της Αγίας Τριάδας, μπροστά στις αποθήκες Παναγόπουλου, έπεσαν σε μια ομάδα Γερμανών που φόρτωναν ένα αυτοκίνητο με διάφορα εφόδια.

Οι Γερμανοί σταμάτησαν τους επονίτες και γαβγίζοντας στη γλώσσα τους και με νοήματα τους διέταξαν να βάλουν ένα χέρι στο φόρτωμα. Το τσουβάλι με τη γραφομηχανή ξεφορτώθηκε παρά πέρα στο πεζοδρόμιο και άρχισε η αγγαρεία. Ο Γερμανός σκοπός της αποθήκης, όση ώρα κρατούσε το φόρτωμα, τριγυρόφερνε το τσουβάλι με την "Ούντεργουντ" και το περιεργάζονταν πίσω από τα χοντρά μυωπικά γυαλιά του.

Όλα έδειχναν πως πλησίαζε το τέλος. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, η αγγαρεία κάποτε πήρε τέλος, ξαναφορτώθηκε στις πλάτες το τσουβάλι με τη γραφομηχανή και τα παιδιά πήραν δρόμο. Μια άλλη μέρα κινδύνευσε ο πολύγραφος με τον οποίο τύπωναν τα δελτία οι ίδιοι οι παραπάνω ΕΠΟΝίτες στο σπίτι των αδερφών Νταβαρούκα, στην οδό Καλυβίων.

Δυό Γερμανοί της Γκεστάπο με το διερμηνέα Σπύρο Λούβαρη έχοντας κοντά τους και μια γερόντισσα πήραν σβάρνα τις γειτονιές για να βρουν σπίτι να στεγάσουν την οικογένειά της, μιας και το δικό της το είχαν επιτάξει για τις δικές τους ανάγκες. Έφτασαν ως το Νταβαρουκέικο. Η Ελένη Νταβαρούκα, μόλις τους είδε να ανοίγουν την αυλόπόρτα την ώρα που αυτή κράταγε τσίλιες στο μπαλκόνι, μπήκε στο δωμάτιο που τύπωναν οι επονίτες τα δελτία και κίτρινη από φόβο έμπηξε μια φωνή:

-«Γερμανοί κυκλώνουν το σπίτι» κι έπεσε ξερή στο πάτωμα.

Χάρη στην ψυχραιμία των δύο παιδιών δεν έγινε καμιά παρεξήγηση, που ίσως θα είχε αιματηρές συνέπειες και την απώλεια βέβαια του πολυγράφου. Εξακριβώθηκε ο σκοπός του ερχομού των γκεσταπιτών, τα παιδιά τους εξήγησαν πως δεν υπήρχε κενό ούτε ένα δωμάτιο κι εκείνοι έφυγαν γυρεύοντας σπίτι παρακάτω. Ο διερμηνέας Λούβαρης, που εξηγούσε τα καθέκαστα και στις δύο πλευρές, κάτι φάνηκε να ψυλλιάστηκε βλέποντας τα γανωμένα από το μελάνι χέρια του ενός ΕΠΟΝίτη, μα δεν έδωσε συνέχεια.

Τα παιδιά μάζεψαν τα φρεσκοτυπωμένα δελτία, ήρθε κι ο Σπύρος Φαρμάκης που το παρέλαβε για διανομή κι έκρυψαν τον πολύγραφο στο τζάκι. Διαβεβαίωσαν την Ελένη πως θα τον μεταφέρουν την ίδια μέρα, αφού είδαν κι έλαβαν να τη συνεφέρουν από τη λιποθυμιά της, κι έφυγαν για να κανονίσουν καινούργιο στέκι. Όταν γύρισαν το απόγευμα για να τον παραλάβουν για τη μεταφορά, ο πολύγραφος δεν υπήρχε πλέον. Ο Παύλος Νταβαρούκας, ο οποίος γύρισε στο μεταξύ από την αγορά στο σπίτι, έμαθε από την αδερφή του τα καθέκαστα, έβαλε φωτιά και έκαψε τον πολύγραφο.

Στις αρχές του '42, στο σπίτι της Χριστίνας Κολοκύθα, ξέπεσε ο Χρήστος Καπράλος με τον Άγγελο Τερζάκη. Καραβοτσακισμένοι και οι δύο από την πείνα και τις κακοτυχίες αντάμωσαν στο Αγρίνιο τον Πάνο Χατζόπουλο κι εκείνος τους έβαλε να καθίσουν στο παραπάνω σπίτι. Επειδή όμως η οικογένεια της Κολοκύθα δεν ήταν δυνατόν πέρα από τη στέγαση να αναλάβει και την τροφοδοσία τους, το έργο αυτό το ανέλαβε το L’ Ospice.

Κάθε μέρα άλλος μια φέτα ψωμί, άλλος ένα πιάτο φαγητό ή ελιές, άλλος λίγο λάδι, μια δυο χούφτες φασόλια, ρεβίθια, κι ό,τι άλλο μπορούσε να εξοικονομήσει απ' το σπίτι του. Έτσι μπόρεσε η παρέα του L’ Ospice να συντηρήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τους δύο αυτούς δόκιμους καλλιτέχνες που τόσα πρόσφεραν στη συνέχεια στον πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδος. Και ήταν μεγάλη η χαρά των παιδιών του L’ Ospice να τους κάνουν παρέα και να συζητούν μαζί τους.

Μα όλα έχουν αρχή και τέλος.

Και το L’ Ospice έμελλε να αυτοδιαλυθεί την άνοιξη του '43. Λίγο μετά τη διάλυση της ΟΚΝΕ και την προσχώρησή της στην ΕΠΟΝ, η συντροφιά των παιδιών του L’ Ospice μετακόμισε ομαδικά στις γραμμές της, εκτός από δυο-τρεις περιπτώσεις. Έκλεισε ο κύκλος μιας σκοτεινής τροχιάς και μιας σελίδας του νεολαιίστικου προοδευτικού κινήματος της εργατούπολης του Αγρινίου, της ηρωίδας πόλης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Άνοιξε μια καινούργια. Το ίδιο αξιόλογη και φωτεινή.

Aυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία της ιδιόρρυθμης εκείνης μαθητικής λέσχης που διέγραφε μια φωτεινή και αξιόλογη τροχιά στη δημοκρατική, προοδευτική και μετέπειτα αντιστασιακή πορεία του αγρινιώτικου λαού.

ΠΗΓΗ: Η Νέα Εποχή (Εφημερίδα του Αγρινίου)

*ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας)
Η ΟΚΝΕ ήταν η πρώτη οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ. Ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1922, με την ολοκλήρωση του πρώτου της συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα και προέβλεπε τη συνένωση μικρότερων σοσιαλιστικών οργανώσεων νεολαίας σε μία πανελλαδική οργάνωση με ενιαία πολιτική και οργανωτική καθοδήγηση. Η οργάνωση ανέπτυξε έντονη δράση εναντίον της δικτατορίας Παγκάλου και αργότερα εναντίον της δικτατορίας Μεταξά, ενώ ανάμεσα στις σημαντικότερες πρωτοβουλίες της συγκαταλέγεται η οργάνωση της φοιτητικής απεργίας της 17ης Νοεμβρίου 1941. Το 1943 η ΟΚΝΕ αυτοδιαλύθηκε, προκειμένου να δημιουργηθεί η ΕΠΟΝ για την οργάνωση του αγώνα της νεολαίας εναντίον των κατακτητών.
http://agriniomemories.blogspot.com/